Kaminari x Reader (Bnha x reader)

Herkesten güzelsin

Beğenin lütfen 😽

Saat gece 2 oluyordu. Uykum vardı ama bir yandan da Denki'yi düşünüyordum. Acaba rahat bir şekilde uyuyabilmiş miydi?

Yatağımdan doğruldum ve kulaklığımı kulağımdan çıkararak elime aldım, odanın kapısını yavaşça açtım ve koridora çıktım.

Denki'nin kaldığı odanın önünde annemi görünce şaşkınlıkla konuştum, "Anne?"

Annem tam kapıyı açacakken bana döndü, "Sen daha uyumadın mı Hayami?"

"Anne... Orada Denki kalıyor."

Annem oda kapısına baktı ve elini hemen kapı kulpundan çekti. "Ah... Öyle mi? Üzgünüm, bilmiyordum."

O oda annemin eski arkadaşı Dazai'nin olduğu için annem ne zaman kötü hissetse, onları özlese o odaya giderdi.

Denki'yi o odaya koyarken bu aklımdan çıkmıştı, daha doğrusu annemin buraya geleceğini düşünmemiştim.

Annem tüm vücuduyla bana döndü, "Sen ne yapıyorsun bu saatte?"

"Denki'yi kontrol etmek istemiştim. Yani... Bir anda bu ortama düştü sonuçta."

Annem birkaç saniye düz bir ifade ile yüzüme baktı ve sessizce gülmeye başladı.

Şaşırdım "Neden gülüyorsun?"

"Bana geçmişimi hatırlattın." daha da güldü, "Babanla beni."

Anlarcasına gülerek başımı salladım.

Annem yavaş adımlarla ilerlemeye başladı, "Ben gideyim artık. Sen arkadaşına bakarsın."

Onaylarcasına başımı salladım ve annem koridordan çıkana kadar bekledim. Daha sonra yavaşça kapıyı açtım, eğer uyuyorsa onu uyandırmak istemiyordum.

Kapıyı açıp odaya bir adım attığım an Denki'nin tanıdık tatlı sesi geldi. "Hayami?"

Nedenini bilmediğim şekilde bir yandan da uyumadığı için sevinmiştim. Odaya girip ona baktım, yatağının üstünde sırtını duvara dayamış, dizlerini kendisine çekmiş oturuyordu.

"Girebilir miyim?"

"Tabii ki!"

Kapıyı arkamdan kapatarak ben de onun yanına, yatağa oturdum. "Neden uyumadın?"

"Pek uyuyasım yoktu, sen neden uyumadın?"

"Ortam biraz... Garip geldi. Ben de uyuyamadım."

Anlarcasına başımı salladım, birkaç saniyelik sessizliği o bozdu. "Kapıda annenle ne konuşuyordun?"

"Aa şey, önemli bir şey değil. Burası arkadaşının odası olduğu için arada bir geliyordu, senin kaldığını bilmiyormuş. Onu söyledim."

Biraz üzülmüş gibi oldu, "Keşke başka odada olsaydım."

"Hayır, hayır! Üzülme sakın, hem zaten bu oda her zaman burada. Annem istediği zaman gelebiliyor."

Denki kafasını salladı ve başını duvara yaslayarak tavana baktı.

Yaklaşık 2-3 dakika sessizce durduktan sonra mırıldandım "Şarkı dinlemek ister misin?"

Yüzünde bir tebessüm oluştu, "İsterim."

Kulaklığımı telefona taktım ve bir ucunu Denki'ye uzatarak diğer ucunu da ben kulağıma taktım.

En sevdiğim şarkılardan biri olan
"Façanga - Herkesten Güzelsin" şarkısını açtım.

Bir süre sonra dinlerken Denki'de sözleri söylemeye başladı,

"An be an sevgilim sabrediyoruz
Yaşamak için bile güç sarf ediyoruz"

Yanımda duran, sırrımı bilen, beni tanıyan, bana iyi gelen çocuğun; en sevdiğim şarkıyı bilmesi hayatın bana başka bir sürprizi gibiydi.

Gülümseyerek sözlere devam ettim,

"İnsanı insanlara bu denli kırdıranlar utansın
Bırak sen onları yarınlar varmış sansın"

Yaklaşık 20 saniyelik nakarat sonrası şarkının en sevdiğim kısmı geliyordu. Burayı söylemeyecektim, sadece dinleyecektim.

Gözlerimi kapamış huzurla şarkının en sevdiğim kısmı gelirken Denki yine sözleri şarkıyla beraber söyledi.

"Her şeylere değersin
Sen herkesten güzelsin"

Bana baktığını hissediyordum. Gözlerimi yavaşça aralayarak ona baktım, kafasını duvara yaslamış, çok huzurlu bir şekilde bana bakıyordu.

Tanrım, dedim içimden.

Bu çocuk benimle birlikte olursa sonu kötü biter.

Bunu ona yapmak istemiyorum.

Hayatını cehenneme döndürmek istemiyorum.

Denki, sanki içimi okumuş gibi biraz daha gülümsedi.

"Dursun zaman dokunduğunda, Bıktım dünya
oyunlarından
Ölseydim 'Siyah' saçlarında"

Yine en sevdiğim şarkılardan biri olan
"Rei- Dursun Zaman" şarkısını söylüyordu ve sözlerde bir kelimeyi değiştirmişti.

Gerçek sözlerde "Siyah saç" değil, "Sarı saç" yazıyordu. Benim saçlarım ise siyahtı...

Yutkundu ve şarkının son sözlerini söyledi, "Sen yoktun, ben ölüyordum."