vurgun kurşunlar, taehyung

-37.1

37. gün

Yıldızlarda yalancıymış
Ellerde dilsizmiş
Olanlarda ruhsuzmuş
Solanlarda ölürmüş
Kelimelerde öylesineymiş...

☆'

Ben sana yetişemezsem boynum bükülür, cânım yanar Taehyung. Ölür ölür, dirilemem. Kanadıkça kanarım, yitmez kanamalarım. Yediremem ölümünü. Sen ölürsen ben mahvolurum Taehyung. Olması gereken bu muydu? İnsan mahv mı olmalıydı? Neden böyle olsun ki, böyle olmak zorunda değil.

Sen ölmek zorunda değilsin.

Ayaklarım acıyana dek evine doğru koştum durdum. Neden yetişemiyordum? Niçin bu denli ıraktın bana? Söylesene sevgilim, neden öle öle bitiremiyorsun ölümü... Neden doyamıyorsun nefessizliğe. Sende hak etmiyor musun yaşamı, nefesi? Neden kendine bunu yapıyorsun!

Bunu sen kendine nasıl yapabiliyorsun?

Yağmur birikintilerinden sırılsıklam olmuş bedenimle koştukça koşsam da içimdeki ağrı dinmiyordu; korkuyordum. Gırtlağım yanıyor, gözlerim körleşiyor ve ben sağır kesiliyordum. Ağrılar geçmezdi ki, korkuyordum.

Seni yaşatamazsam nefesim yanar.

Her an gidecekmişsin gibiydin, sen bana iyiydin. Anlamalıydım! Her şeye gülmeni, benimle vâkit geçirmeni, sana 'seni seviyorum' dediğimde 'ben de' demenin normal olmadığını, ben anlamalıydım. Üzgünüm, anlamadığım -anlayamadığım- için. Ben sadece mutlusun zannetmiştim, yaşayabildiğini ummuştum. Umut kırıklığı. Umut kırıklığı nasıl toplanır bilmem ben. Beni umutsuz bırakma. Yaşayamam Taehyung. Nefesim yanmasın. Ben sensiz yaşayamam Taehyung. Senin bu hayatta olmadığını bilerek yaşayamam. Kurtaracağım. Seni kurtaracağım.

Nefessizliğinle nefessiz bırakma beni, Taehyung.

Onca kelime yazdım sana. Ben sana 'yaşayacağına en yüce gönülden inanıyorum' dedim. Ben çabaladım. Ben savaştım. Ben Tanrı'ymış gibi davrandım. Kelimeler bu denli mi değersizdi, senin yüreğin neden biçâre? Neden çaresizliğinin gitmesi imkansız? Bu acı olamaz. Bu ne bilemiyorum. Ağrı, hüzün, nefessizlik, cânsızlık, dehşet, ölüm, sızlamak... Bu ne bilemiyorum!

Yaşayacağına inanmıştım neden böyle yaptın?

Evinin önüne geldiğimde düşünmeden kapıya hiddetle tekme atıp yumruklamıştım. "Lütfen açın kapıyı!" İncilerim gözlerimin katiliydi. Lerzedâr bacaklarım her şeye rağmen çok güçlüydü. Ben Taehyung için koskoca cihânın en güçlü kadını olabilirdim. Alnımı kapıya vurarak "Teyze. Kapıyı aç lütfen..." Çaresizdim.

"Yaşamalı! Yaşamalı! Anlayın bunu!" Ses verin, kapıyı açın. Sokaktakilerin bakışları üzerimdeyken içeriden gelen sesle yüreğimde bir umut yeşermişti. "Kapıyı açın!"

Kilit sesi duyduğum anbean kapının açılmasıyla teyzeyi umursayamadan merdivenlerden yukarıya çıkmıştım. Kahretsin ki; kapısı kilitliydi. "Hayır! Olamaz!" Parmaklarımı saçlarıma dolayıp çekiştirirken üzerimden parkelere sıçrayan balçıkları umursayamıyor yalnızca bağırıyordum.

Senin için savaşıyorum.

Ve savaşacağım.