I Fell Inlove With my Best friend

Kabanata 43

Kabanata 43 : “Where's my bestfriend?”

Alexander Ryan P. O. V

Mahigit limang taon narin pala talaga ang lumipas. Ngunit ang mga ala-alang nagdaan, patuloy ko paring binabalikan. Kagaya na lamang noong mga araw na una ko siyang nasilayan. Hindi ko iyon malimutan.

I'm happy with my life now. But I will be more happy, if she's here. Wala na kasing bumabati sa araw-araw ko. Wala ng magsasabi nang, “hoy, mag review ka naman.”

Sa loob ng limang taon— naging ganito kalungkot ang mga araw ko.

October 27, 2017— iyon ang araw ngayon. Nagbago raw ang schedule ng uwi nang mga bisita ni Mommy. Mamayang gabi pa raw ang lipad nila. Mukhang galing pa ng ibang bansa. Mukhang kilala rin siya ng publiko, dahil ang sabi ni Mommy ay bawal sila makita ng medya dahil baka tuluyan silang hindi makalabas ng Airport.

Nasa terrace ako ng bahay, nang makarinig ako ng mga yapak ng paa na papalapit sa akin. Its my Mom. I look at her. Ngumiti lamang siya sa akin, at may kung anong sinasabi ang mata niya, na hindi ko kayang intindihin.

“Uhm.. Tulungan mo na lang si Manang maghanda ng iluluto, anak. She need some assistance. Can you help her, please?” I nod, with no hesitation. I'm still the same, pero mukhang ang nararamdaman ko lang ang nagbago.

Umalis din lang si Mommy, at mukhang bumalik sa kanyang ginagawa. Samantalang ako'y naiwang mag-isa ulit sa terrace. Dinadama ang malamig na hangin sa umaga. Tumingin ako sa malayo. Not until, memories flash back in my mind.

She—

Totoo nga siguro iyong kasabihan. I hear her voice, everytime, I miss her. Siya lagi ang laman ng mga panaginip ko. Ang mukha niyang araw-araw kong nakikita noon, ngayon sa panaginip ko na lang nakikita.

I wish— na sana hindi pa huli. Its not too late. I even message her everyday— pero hindi ako nagpapakilalang “hi, si bestfriend mo ito. Kamusta kana?” nope. Sa halos limang taon na ginagawa ko iyon, halos nasa ulo ko na rin ang mga pinagdaanan niya.

Kagaya na lamang noong una kong nalaman ang numero niya. I didn't hesitate to message her, immediately. But her reply— makes me want to go to her and gave her a hug. I remember the first message, I send to her that day.

Lianna A.

How can I move on?
If I realize that I already feel for you?

And then she replied, “Who the hell is this?” of course, I didn't tell my name. Kahit ilang beses niya akong nilagay sa block list niya at tatanggalin lang din ulit.

Lianna A.

May I know, if how are you?

She replied, “I'm okay.” but I know, she isn't. Not until, hindi ko rin lang natiis na hindi magtanong sa kanya. At dinaan ko sa biro ang mensahe na iyon.

Lianna A.

Pwede bang ako na lang hahawak ng puso mo?

And then she answer? “Anong namang mapapala mo sa mahina kong puso?” wala siyang kahit anong dinahilan. Sinabi niya kung ano man ang nais kong malaman tungkol sa kanya. Ang pagkakaalam ko, ito iyong araw kung kailan ooperahan na siya.

Lianna A.

Hindi mo man lang ba tatanungin kong bakit gusto ko? Mapapala agad?

I joke, bat she didn't laugh. Instead, she ask my why? “Sige, bakit?”

Lianna A.

Kasi gusto kong malaman, kung bakit siya humina sa pagtibok?

Ang katanungan na iyon ay parang balang tumama sa aking buong pagkatao. Para akong binaril at natamaan ang mga ala-ala ko. Dahil bigla ko na lamang naaalala ang isang pangyayari na kailanman ay hindi ko naisip na— babalik ulit sa akin. Deja Vu.

Iyon yung araw kung kailan nagkaroon ng isang Contest sa eskwelahan. Elementary. Alam niyang may gusto na akong babae. But unfortunately, hindi ko alam kung paano ko iyon ipaparating sa babae.

I don't know what happened. But she did something. Ang alam ko lang noong mga oras na iyon ay nagkaroon ng isang Contest sa acting, at nagkataon na siya ang partner ko.

At ang topic : “Paano ka aamin sa crush mo kung kaibigan mo siya?”

“Pwede bang bilhin ang puso mo?” para siyang nakaisip agad. At bigla na lamang siyang tumingin sa akin ng diretso. Animo'y para siyang hindi peke, at aakalain mong tunay ang lahat.

Bigla akong hindi makapagsalita at ang lumabas lamang sa aking bibig ay.... “hah?”

“Hindi ba pwedeng, tanongin mo kung bakit?” she smile, pero peke. Animo'y napipilitan lang, at ang kanyang emosyon ay nararamdaman ko— maging ang lahat ng nanonood.

“Sige, bakit?” hindi ko alam, pero sinunod ko ang utos niya. Hanggang ang tanong na iyon ay naging sanhi, kung bakit ang tinatagong emosyon ng kanyang mga mata ay unting nakita. And then she answer me...

“Para naman kahit papano, maramdaman ko kung paano magmahal ang puso mo.” sinabi niya iyon habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko.

Bigla akong natulala. Tumitig sa kanyang mga mata. Hindi ko maiwasang hindi maisama sa emosyon niya. Akala ko— akala ko, iyon na yong huli. Pero, hindi ko alam na sa pagdaan pala ng ilang pang taon, maririnig ko pa ang salitang, “Sige, bakit?” deja vu.

“Anak! Natuloy din lang sila. Maya-maya andito na ang mga bisita.” napatigil ako sa malalim na pag-iisip ng marinig ko ang boses ni Mommy.

Hapon pa sila dadating sigurado ako. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko, pero masaya ako. I don't know why, pero may parte sa buhay ko na umaasa na, sana— isa sa mga araw na ito, makita ko siya.

Bukas. October 28, birthday niya na. Ano kayang ginagawa niya? Maghahanda kaya siya. Ilang taon na rin simula nang mabati ko siya sa personal.

Ano na kayang mga hilig niya ngayon? Kilala pa kaya niya ako? Ako parin kaya.

Hindi naman ako magagalit siguro— kasi di ba? Buhay niya iyon. Kung alin mang ang mangyari, andito parin naman akong bestfriend niya. Hindi naman magbabago iyon.

With that thought, naisip kong bumaba na sa kusina, at tulungan sila manang magluto. But if she choose me, sakin lang siya makakatikim ng sarap—este  makakatikim ng niluto na masasarap.

To be Continued.

M. J | MISSGORJUICE