I Fell Inlove With my Best friend

Prologo

"Ang tanga tanga ko naman para maramdaman ko ito, sa iyo" duro ko sa kanya. "Alam mo ba kung bakit? Because, I'm badly In loved with my best friend. Kaso, manhid siya, kaya hindi niya maramdaman" parang tang'ng sabi ko. Habang siya naman nakatingin lang sakin, at parang batang hindi makaintindi. Kunot ang noo, at mukhang nangangapa sa kung anong pwedeng isagot.

Umiiyak na ako, e. Umiiyak na ako pero wala parin siyang sagot. Wala pading lumalabas sa bibig niya, neh katiting na sagot.

"Bakit hindi mo maramdaman?! HAH! Bakit hindi mo maramdaman?!" inis na sigaw ko, habang ang mga luha ko ay patuloy parin sa pag-agos. Habang ang kamay ko ay mahina siyang tinutulak.

"Hindi mo maramdaman? O namanhid kana? Ay, baka hindi! Bulag kana din siguro? Sabihin mo?. Wala ka ba talagang napapansin? nararamdaman? nakikita? neh kahit react man lang!. Sa tuwing may mga bagay kang pinapangako lagi mo na lang hindi natutupad! Sa tuwing sinasabi mong babawi ka, hindi mo din naman nagagawa! Sana hindi ka na lang mangako, kung hindi mo din lang tutuparin, kasi nakakaramdam din ako ng lungkot. Dahil alam natin pareho ang salitang masakit. Samantalang kapag nagyaya yung mga kakikilala mo lang, agad agad kang sumasama, bakit feeling mo ba mas sasaya ka kasama sila, kaysa sa akin. Tanggap ko naman, e. You want to hang out with them, because those people is your new found friend. E, paano naman ako, yung unang naging friend mo? Kakalimutan mo na ba? Kaya kahit siguro hindi ako umamin ng feelings ko sayo, itutuloy mo parin ung pag-iwan mo sakin, dahil don ka naman magaling. Ang mang-iwan nang walang dahilan. Pero dahil may sapat ka ng dahilan ngayon, ikaw na mismo ang gumagawa ng paraan para ewan ako." Hindi ko na alam kong nasabi ko pa ba sa kanya yan nang maayos. Mas rumami pa ang mga luhang naiiyak ko ngayon, kaysa kanina, kasi alam kong ngayong nasabi ko na sa kanya ang mga nararamdaman ko, hindi na magiging madali pa ang mga bibigkasin kong salita. Kasi, alam ko sa sarili kong lahat nang bibitawan kong salita ngayon, puro sakit at puot na.

Masakit kasi, feeling ko pinagsisihan niya nang nakilala ako?

"Masakit, e. Masakit! Alam mo ba yun? Yung tipong araw-araw mo silang kasama, tas ako nasa malayo lang akong nanonood sa inyo. Sa tuwing ngingiti ka, tatawa, at titingin sa kanya. Sa kanya na ngayon ay mahal muna. Tas, ako naman itong si T'ng', mag-aaya sayong pupunta sa Mall, para mamasyal, e. Alam ko namang hindi ka makakapunta. Bakit pa nga ba niloloko ang sarili ko. E, nakalimutan ko, hindi nga pala ako gaya mo, nangangako tapos hindi din pala tutuparin. Bakit pa nga ba ako magtataka? Malamang mas gusto mo doon kasi nasasabayan niya yung mga trip mo. Alam kong boring ako kasama! Pero sana sinabi mo na nang maaga para hindi ako nag-eexpect. Iniisip mo muna sana bago mo ginagawa, kasi may mga taong nasasaktan. Alam mo yung masakit? Yung kahit sila yung pinangakuan, sila parin yung iniiwan."mahaba kong sabi sa kanya. And people, know that this is the reality. This is really the reality, para sakin kasi, sa oras na pagod ka ng mangarap kasama siya, automatic na maghahanap ka na ng iba.

"Hindi naman sa ganun, pero Lianna, gusto ko na siya, ngayun pa lang kami nagkakilala pero may mga bagay kasi na nagustuhan ko na agad sa kanya" yun lang naman ang hinihintay kong sagot sa kanya. Yung lagi niyang pinapamukha saking Best Friend niya lang ako, yung nandyan ka lang kapag kailangan ka niya, kapag may pinagdadaanan siya.

"Sana sinabi mo nang maaga, para hindi ako tangang umaasa na, magkakagusto sakin, Ah! Hindi pala, hindi ka nga pala magkakagusto talaga sakin, dahil kaibigan mo lang pala ako, sige yun lang naman yung gusto kong marinig, alis na ako, Bro...Ingat ka na lang" yun lang at nagpaalam narin ako.

Umalis na ako sa lugar kong saan ko narinig yung mga salitang maaring mas makakasakit pa sakin. Hindi ko pa kayang sabihin na mahal ko na siya, na hindi ko lang siya mahal bilang kaibigan kundi mahal ko na siya talaga. O baka nasabi ko na, tapos sinasabi ko lang sa sarili kong hindi ko pa nasabi kasi nasaktan ako sa mga salitang binitawan niya.

Baka nga kaya ganun? Naiparamdam ko na nga, bakit ko pa sasabihin? E, manhid nga pala siya.

Ang b'b' ko kasi, may pa iyak pa akong nalalaman.

Manhid nga pala ang king'na, hindi lang atta! Talagang manhid siya, dahil kung nararamdaman niya yun, matagal niya ng sinabi sakin na itigil ko na itong nararamadaman ko. B'b' atta talaga siya, kaso parang hindi din, e. Matalino naman siya sa klase, pero bakit parang pakiramdam ko, nab'b' siya, kasi lagi niyang kasama yung babaeng yun.

Ay baka nga! Pag ako tama sa hinala ko, magiging ul*l yun kapag hindi niya pa tinigilan ang babaeng yun.

Hindi naman ganun kahirap yung mga binibigay kong mga palatandaan sa kanya. Handa naman akong maghintay, e. Hindi naman ako nagmamadali, hindi ko naman kailangan yung sagot niya agad.

Bakit parang ako pa yung nag mukhang masama sa harap nila? Bakit pakiramdam ko, mas malaki pa yung naging ambag ng babaeng yun, kaysa sa akin? Bakit pakiramdam ko ganun.

Wth? Ganun ganun lang yun, wala man lang, maibigay na magandang description para sa mga ugali niya pero nagkagusto siya doon. Ang kapal lang, hah, kaso wala eiii. yun ang gusto niya, at yun daw ang alam niyang makakabuti sa kanya. I respect him, I need to understand him, kahit mahirap kasi, yan ang ginagawa ng isang KAIBIGAN lang.

Dahil kong sakaling hanggang dito na lang talaga, tatanggapin ko. At hindi na ako hihingi pa ng mas magandang posisyon pa sa buhay niya, kundi ang manatili na lamang na kaibigan para sa kanya, hindi ako hihingi nang kapalit, basta hayaan niya lang akong mahalin siya, bilang kaibigan at bilang ako.

Yung bilang ako, yung hindi na lang basta kaibigan. Yung tipong, aalagaan ka panghabang-buhay. He is Alexander Ryan Valdez, My Bestfriend, and I'm In Love With My Bestfriend.

To be Continued..