Tawag ng Laman

KABANATA I

Kabanata I

Papasok pa lamang ako sa aming paaralan ay tanaw ko na ang mga kaklase kong nagtatalon sa tuwa na may kasamang mga paghiyaw. Daig pa ang nanalo ng lotto. Kung hindi mo lamang makikita ang mga reaksiyon nila ay mapapagkamalan mong sila ay nag-aaway, napakaingay ba naman kasi nila.

Lumapit ako sa kanila at tinanong kung anong meron. "Wala raw tayong pasok kasi absent ang titser natin," ang sagot naman nito sa akin. "Bakit daw wala siya ngayon?" Bibihira lamang kasi itong mawala sa klase, kaya hindi ko naman maiwasan ang magtaka. "Ewan ko, hindi nila sinabi eh." Siguro mayroon lamang itong importanteng pinuntahan, hindi ako sure. Ngunit nakaramdam na rin ako ng tuwa sa kanyang sinabi, kung ganoon ay makakalaro ako nito.

Sa amin kasi kung wala ang aming guro ay buong araw na kaming walang klase. Hindi gaya sa ibang paaralan na papalit-palit ang kanilang mga guro, maliit lang kasi ang aming paaralan dahil na rin sa maliit na populasyong mayroon ang aming lugar. Ang Elementary at Sekondarya ay magkasama rito sa amin. Sa isang baitang ay mayroon lamang hindi bababa at tataas sa dalawampu na mag-aaral.

Ako nga pala si Alexander "Alex" Rivera, pero madalas akong tawaging Lex ng aking mga kalaro. Labing dalawang taon pa lamang ako, nasa ika-anim na baitang ako ngayon. Hindi sa pagmamayabang pero mayroon akong mataas na marka sapat na upang sabihing kasali ako sa mga honor students. Hindi naman ako matalino, sadyang nadaan ko lang ata sa sipag. Mahilig kasi akong magsunog ng kilay.

"Lex, sama ka samin mamaya. Maglalaro tayo sa gubat, mangunguha tayo ng mga hinog na prutas," ang paanyaya ng isa sa aking kaibigan. Bukod kasi sa paghahabulan at pagtatayahan ay naging bonding na rin namin ang manguha ng mga prutas at sabay namin itong kinakain.

"Sunduin niyo na lamang ako sa bahay mamaya, magbibihis pa kasi ako at magpapaalam na rin." Parati akong nagpapaalam sa aking magulang kung saan man ako pupunta, mabait ba? Hindi naman. Dahil kung hindi nila ako pinayagang lumabas ay gumagawa pa rin ako ng mga paraan upang makatakas.

Nang makarating na ako sa aming bahay ay agad akong nagpalit ng damit. Hindi kami mayaman, ang aming bahay ay gawa sa kawayan. Ang aking ama ay isang mambubukid at ang aking ina naman ay isang katulong sa syudad, madalang lamang itong umuwi sa kadahilanang kailangang magtipid at mag-ipon ng pera. Hindi naman mahirap na mahirap ang buhay sa probinsya, mas maganda nga rito dahil may nakukuha kang mga pagkain sa inyong taniman at higit sa lahat napakasariwa ng hangin.

Ang problema lang dito ay hindi sapat ang mga opportunities sa trabaho kaya naman ang mga iba, gaya ng nanay ko, ay pumupunta sa syudad upang kumita ng pera o 'di kaya sa ibang bansa upang may maipadala. Mga limang buwan pa lang noon ang pananatili namin dito nang bumalik ang aking ina sa maynila upang magtrabaho doon, dahil kinakailangan daw mag-ipon para sa kinabukasan. Solo lamang akong anak, kung kaya ay kami lang ng aking ama ang nakatira sa munti naming bahay.

Wala ang aking ama ngayon sa bahay kung kaya madali lang akong makakapuslit upang makipaglaro sa aking mga barkada. Sakto naman ng patapos na akong magbihis ay nasa labas na sila. "Lex, tara na!" ang sigaw ng mga ito. "Nandiyan na," ang balik kong sigaw rin sa mga ito at agad na akong lumabas. Sinara ko na rin ang pintuan ng aming bahay.

Kasalukuyan kaming naglalakbay pamunta sa bukid kung saan kami kukuha ng mga prutas, malayo pa lamang ay rinig na ang ragasa ng ilog, napakapayapa at tahimik ng paligid kung kaya dinig na dinig mo ito. Hindi naman kalayuan ang gubat na ito, sa likod lang ng aming mga bahay at konting lakaran lamang. Ngunit ang pupuntahan namin ay sa bangdang gitna kung saan hitik na hitik talaga ang mga bunga nito.

Pagkarating na pagkarating namin doon ay agad umakyat ang dalawa sa amin. Kami naman ng kasama kong naiwan ang siyang taga-salo o taga-pupulot ng kanilang ihuhulog. Bali apat kaming magkakaibigan: si Ben, Tony, Jon at ako. "Pulutin niyo ang aming ihuhulog, ah? Tapos hugasan na lamang natin mamaya sa may ilog," ang sabi Jon. "Sige," ang magkasabay naman na tugon namin ni Ben.

Hindi ako marunong umakyat kaya hindi ako nagboluntaryong gawin ang bagay na iyon, mahirap na baka mahulog ako at mabalian ng buto. Sa buhay ngayon ay mahirap ng humanap ng pera, ni piso nga kung mawala lang ay hinanap na ito.

"Tara na sa ilog, ng makain na natin 'tong mga to." Ang aya ni Tony sa amin. Nang makarating na kami sa ilog ay hinugasan na namin ang mga bayabas. Malinis naman itong ilog, napakalinaw ng tubig nito. Kitang-kita nga ang mga bato sa ilalim nito. Matapos naming kainin ang prutas ay nag-aya silang maligo muna. Hindi naman namin ito tinanggihan, sabay-sabay naming hinubad ang aming mga suot at hanggang sa wala nang natira kahit isang saplot sa aming katawan upang may gagamitin pa kami sa aming pag-uwi. Normal lamang ang ganito sa amin, nakasanayan na rin.

Kasalukuyan kaming nagtatalsikan ng tubig, naglalaro't nagtatawanan nang makaramdam kami ng pagkaginaw at napagdesisyunang umahon na sa pagkakababad. "Total wala pa namang tanghalian, bakit hindi na lamang tayo gumawa ng ating kampo o magbahay-bahayan muna tayo?" ang suhesyon naman ni Tony. Walang pagtutol ang naganap sa mga pagitan namin, wala pa namang pananghalian, at maaga pa naman din.

Matapos naming maghanap ng mga gagamitin namin sa pagtayo ng aming munting bahay na gaya sa kahoy at tuyong dahon ng saging. Wala pang tatlongpung minuto ng matapos namin ito. Bali may dalawa itong kwarto, kami ni Tony ang magkasama habang ang dalawa naman ay sa kabila.

Maayos ang bahay-bahayan na aming ginawa, sapat na upang gawing pahingahan. Humiga na kami ni Tony sa tuyong dahon, hindi naman makati sa katawan. Pinakakiramdaman ko ang aking katabi, wala itong imik, siguro tulog na ito. Tumagilid na lamang ako sa kanya upang umidlip na rin kahit sandali lang.

Unti-unti ko nang nararamdaman ang pagkaantok nang may maramdaman akong bagay na parang tumutusok sa aking puwet. Hindi ko alam kung ano 'yun. Inilagay kong ang aking kamay sa bandang doon upang malaman kung ano ang tumutusok sa akin. Agad akong nanigas nang mahawakan ang bagay na matigas din. Hindi naman ako tanga para hindi malaman kung ano iyon.

Burat. Oo tama kayo, ang burat ng aking kaibigan na si Tony. Kung sa edad naming dose ay malaki na ito at mataba. Agad akong napabitaw sa aking hawak. "Lex, pwede bang hawakan mo ulit?" ang pakiusap nito. "Sige na," ang pagpupumilit nito at hinawakan ang aking kamay at ipinatong sa kanyamg umbok.

Hindi ko alam, dapat tututol sana ako pero may bahagi sa puso ko na gusto ko ring hawakan ang pinahawak nito, kumislot-kislot pa ito sa aking kamay na tila ba may sariling buhay. Ang aking kamay ay parang may sariling utak, nilaro-laro nito ang umbok na iyon. "Aaahhh..." ang ungol nito.

"I-ipaasok mooo," ang utos nito sa akin at nanginginig ang aking kamay na itinaas ang suot nitong short at brief upang maipasok ko ang aking kamay. Hindi ko ito mahawakan ng maayos, kaya naman itinaas nito ang kaniyang balakang at ibinaba ang pang-ibabang suot. At tuluyan na ngang kumawala ang tinatago nito.

"Laruin mo," ang sabi nito at agad ko ring sinunod ang kaniyang sinabi. "Aaahhh...ang init ng kamay, kaysarap sa pakiramdam, napakalambot Lex oohhh..." Tayong-tayo ang sandata nito na tila ba handang-handa sa gyerang papasukin. Na para bang proud na proud itong nakatayo at sinasabing, ako ang may pinakamagandang sandata sa lahat.

"Lex? Tony? Nandiyan ba kayo, umuwi muna tayo upang mananghalian at balik na lang tayo mamaya rito," ang sabi ni Ben. Agad ko namang binitawan ang hawak ko at tinaas nito ang kaniyang brief at shorts nang may pagmamadali, sa takot na makita kami sa ganoong eksena. "O-oo, nandito kami," ang sagot naming dlaawa na hindi maiwasang mautal.

"Tuloy natin 'yun mamaya, ah? Please," ang bulong ni Tony sa akin upang hindi marinig ng aming kasama. Sa sinabi nito ay nakaramdam ako ng pagkasabik at tumayo rin ang aking jun-jun. Normal ba 'to?

Itutuloy...

LaaaUGH❤