Spring Snow

Prologue

Disclaimer: This is a work of fiction. Names, characters, business, events and incidents are the products of the author's imagination. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

The story is still unedited and ongoing so please bear with the typographical and grammatical errors. I'll edit this once I finish writing this story.

*****


"Susan! Susan, sandali kausapin mo ko"

"Please Kai, I'm begging you. Umuwi ka na!" I turned my back against him. Hindi ko kaya na tignan siya ng ganoon katagal lalo na isa siya sa mga dahilan kung bakit ako nasasaktan ng ganito ngayon.

"Susan, just please let me explain." Nagmakakaawa na ang kanyang boses. Gusto kong pakinggan ang sasabihin nya pero naiisip ko na sa oras na marinig ko iyon at muli na naman akong mahuhulog sa patibong at sa pagakahulog ko na iyon ay hindi na ako makakaahon.

"Pagod na ako Kairon. Wala na akong lakas para pakinggan pa ang mga sasabihin mo, Mabuti pa na umuwi ka na. Ayaw na kitang makita." My voice broke as I said those words to him.

Hinawakan nya ang aking braso upang pigilan akong muli sa pag-alis. I closed my eyes and felt his touch on mine, God knows how much I missed his touch, his scent, his piercing eyes and him pero tama na ang katangahan na ito. I suffered so much in this pain and I can't handle it anymore.

Pinipilit kong tanggalin ang kamay niyang nakahawak sa braso ngunit masyado siyang malakas at hindi ko mabawi ang braso ko sakanya. I just want to runaway from this place, bakit ba ayaw niya akong palayain?

"Kairon please! Let me go!" Pagpupumiglas ko sa kanya pero sa halip na pakinggan ang sinabi ko ay hinila niya ako at dinala sa madilim na parte ng entrance at saka ako isinandal sa pader. Naramdam ko ang hapdi sa likod nang itulak nya ako at iharang ang dalawang braso sa magkabilang gilid ko.

"Why are you doing this?" He ask with no emotion at all. Nanginig ang mga tuhod ko, ramdam ko ang takot sa loob ko at kaunti na lang ay maiiyak na ako.

I took a deep breath and tried to stop myself from crying. I don't want him to see me crying, it will give me another false hope to fight for.

"Bakit mo ako tinatanong nang ganyan?" I fight myself to look straight into his eyes but I can't stay for too long so I quickly look away.

He held my chin and made me face him. "Susan, just give me a minute to explain after this hahayaan na kitang gawin lahat ng gusto mong gawin"


He sounded so desperate to let me hear his explanation. Ayaw kong pakinggan pero alam kong kapag pinilit ko ang kagustuhan ko ay hindi nya ako papayagan.

I sighed. "All right, bibigyan kita ng pagkakataon na magexplain. Please be quick, may hahabulin akong flight."

Nagtaka ako nang tanggalin nya ang mga braso sa magkabilang gilid ko at ibinaba ito. He looked at me seriously now and I don't why.

"Flight? Are you going to leave me?" His jaw clenched. Galit siya.

"Tumatakbo ang oras Kairon kung ayaw mong magexplain then aalis na ako, you're wasting my time! Ma-late pa ako sa flight," I looked away. My knees are trembling and I can feel his anger. God! This man is really one of my weakness and I need to face it.

"Saan ka pupunta? At bakit ka aalis? Ganoon ba kalaki ang kasalanan ko sayo Suzzane at kailangan mo pa umalis? Ganoon ka ba kalaki ang galit mo sakin at hindi mo kayang­"

I cut him off. "Wala kang karapatan na tanungin ako nang ganyan Kairon! For pete sake, just explain then leave! Ayaw kong inuubos ang oras at pasensiya ko alam mo yan Kairon!"

Now he's asking me why I'm leaving. Aalis ako hindi dahil ayaw ko na siyang makita, hindi dahil galit ako sa kaniya, hindi dahil nalaman ko ang bagay na hindi ko naman dapat malaman kundi pinili ko ang sarili ko. Wala ba akong karapatan na piliin yung sarili ko kahit pansamantala lang? Hindi ba ako puwede magpahinga kahit sandali lang?

"Suzzane, I know I made a mistake but please don't do this. Baby please." He held my both hands, nagmamakaawa na din ang kanyang boses.

Inalis ko ang kamay ko sa pagkakahawak nya, bumagsak ang kaniyang mga balikat. I know I may look heartless here but I just want to choose myself, I just want to be selfish this time.

"Kung hindi ka magpapaliwanag," I took a deep breath " Aalis na ako. Kailangan kong habulin yung flight ko."

He looked at me intently. I can see flowing love in his eyes as he stares at me, he looks unhappy as his eyes turned in pain. He sighed deeply then looked away. "That day I'm trying to contact you but your not answering your phone so I ask Aisha for her help just to find you. Nalaman ko na nag-away kayo ng mama mo kaya ka umalis sainyo, nag-alala ako nang sobra kaya ginawa ko ang lahat para hanapin ka."

Agad akong napalingon sa kaniya. He is trying to find me that day? Is he telling the truth?

"Believe me or not Susan, hindi ko ginusto yung nangyari. Nagulat din ako at hindi ko inaasahan na gagawin nya yun, I pushed her away pero nagpumiglas siya at mas idiniin ang sarili niya sa akin. That was the time you saw us, kissing."

Namuo ang mga luha sa mata ko. Hindi ko alam kung paniniwalaan ko ba o hindi ang sinasabi niya, this wasn't the first time he lied to me. Puwede niya ulit ulitin yung pagkakamali na nagawa niya. That time I was crying so hard, nag-away kami ng mama ko at sa sobrang sama ng loob ko ay umalis ako sa bahay na walang paalam. Hindi ko alam kung saan ako pupunta at kung sino ang hihingian ko ng tulong dahil kahit kalian ay hindi ako humingi ng tulong sa iba lalo kapag hindi ko kaya. Papunta ako noon sa dorm ni Aisha only to find out that they were kissing, mas lalong bumigat ang naramdaman ko noon that's why I runaway.

"Hindi ko intensyon na saktan ka Susan. You know how important you are to me, hindi ko kaya na makita kang nasasaktan—"

"Hindi mo kaya pero nagawa mo pa din." Tumingin ako sa kaniya at bakas sa kaniyang mukha nang makita ang itsura ko, "H-Hindi mo intensyon...pero...nagagawa mo pa din na saktan ako ng paulit-ulit. Hanggang kalian mo pahihirapan at sasaktan ng ganito? Hanggang kalian Kairon?"

"Look Suzzane, I'm sorry. I didn't mean to do that---"

I'm disappointed, I'm really disappointed.

"Tama na Kairon! Pagod na pagod na ako sa buhay ko! Paulit-ilit nalang yung ginagawa mo at hindi ka pa din nagbabago. Para saan ba itong pag-eexplain mo sa akin? Ano ba tayo? Wala naman diba?" Bumuhos na ang luha sa mata ko at wala na akong pakialam kung makikita niya akong umiiyak sa harap nya. Mas mabuti na ito at nang mabawasan ang dinadala ko.

"You're special to me Suzzane, alam mo iyan." He is also crying. His eyes are red and all I can see is pain.

"Kalokohan iyan Kairon! Alam kong kahit na kailan hindi mo ako nagustuhan! Hindi kita pinilit na gustuhin ako pabalik, hindi ako nagmakaawa sa pagmamahal mo pero hindi ko din hiniling na saktan mo ako ng ganito. Kung puwede lang na pigilan yung nararamdaman sana simula pa lang hindi na kita nagustuhan kung ganito din pala kasakit ang gustuhin ka."

Sobrang sakit na ng puso ko, hindi ko na talaga kaya ang ganito. Tahimik ang paligid dahil nasa madilim kami na parte at ang tanging maririnig lang ay ang mga hikbi namin. Ang sabi ko sa sarili ko hindi ako iiyak sa harap niya pero heto ako ngayon, inilalabas lahat ng sakit sa loob ko.

"Suzzane," he walks slowly towards me "I'm s-sorry." Niyakap niya ako ng mahigpit. His embrace felt so warm and comforting, it feels like home.

"I'm sorry if you suffering this much. I'm sorry for all the things I done, alam kong hindi sapat ang humingi ng kapatawaran. Ayos lang sa akin na huwag mo akong patawarin pero wag kang iiyak nang ganito sa harapan ko, please. Ayoko na nakikita kitang ganito."

I remained silent, feeling his warm embrace. This would be the last time that he would hug me like this because after this time, aalis na ako. I'm going to fix myself and continue pursuing my dream, I don't want to end up like this.

I pushed him away and wipe off my tears, composed myself and breathe heavily. "Alis na ako." Then turned my back against him. I do really love you Kairon, but I guess you're not the right man for me.