My story is yours

Part 44

Ken je dat moment waarop alles tegen lijkt te zitten? Het begint al in de ochtend. Je moet naar school maar je hebt weer te lang liggen snoozen. Waarom bestaat dat knopje zelfs op die rotwekker? Soit, je moet je snel gaan aankleden en terwijl je je kamer uithaast, stoot je je kleine teen aan de poot van een of ander tafeltje. Vanaf dat moment valt de dag niet meer te redden. Alles dat mis kan gaan, gaat fout.

Zo voel ik me ook. Alleen is het bij mij niet één dag, het is al langer aan de gang. Stilaan krijg ik mijn herinneringen van afgelopen jaar terug. Er is één gevoel dat de laatste maanden overstemt: angst. Weet je hoe het is om écht bang te zijn? Niet voor een of andere horrorfilm of zo. Nee, het gevoel dat je niet meer kunt ademhalen. Je kunt enkel je ogen sluiten en hopen dat je wakker wordt uit deze vreselijke nachtmerrie. Geloof me, dat is precies wat ik gedaan heb op het moment dat ik dacht dat ik zou sterven.

Ik open kreunend mijn ogen terug en probeer te wennen aan het duister. De geur van nat mos dringt mijn neusgaten binnen. Langzaam maar zeker begin ik de contouren van de bomen te herkennen. Wanneer ik terugdenk aan wat er gebeurd is, krijg ik rillingen. Mijn handen trillen wanneer ik een plukje haar achter mijn oor strijk. Angstig kijk ik rond, op zoek naar de persoon die me al deze ellende bezorgd heeft. Mijn ademhaling wordt constanter wanneer ik merk dat ik hier helemaal alleen ben. Een halfuur geleden zou ik ervoor gebeden hebben om niet alleen te zijn. Althans, dat halfuur zou ook drie uur kunnen zijn. Ik heb er namelijk geen idee van hoe laat het is. Aan de donkere hemel te zien, iets rond middernacht.

Na nog even gewacht te hebben om er zeker van te zijn dat hij weg is, sta ik wankelend op. Een enkele kreun verlaat mijn mond en ik ben van plan het daarbij te houden. Ik ben niet zwak. Echt niet. Er rollen tranen over mijn wangen en nog steeds trillen mijn modderige handen wanneer ik ze wegveeg. Ik sluit mijn ogen even en adem vervolgens diep in en uit.

Dan realiseer ik me dat mijn gsm normaal gezien ergens in mijn broekzak zit. Er gaat een gevoel van opluchting door me heen wanneer ik met mijn vingers op de rand van mijn gsm tast die ik blijkbaar in mijn kontzak had gestopt. Ik gris het toestel eruit en typ mijn wachtwoord in, wat niet zo goed lukt door mijn bevende handen. Hoewel ik de code precies weet, krijgen mijn vingers de juiste cijfers niet aangetikt. Na vijf mislukte pogingen lukt het me eindelijk om mijn gsm te ontgrendelen. Mijn blik valt als eerst op het uur dat in het groot op het schermpje staat.

02:14. Er is dus toch meer tijd verstreken dan ik dacht. Ik wrijf vermoeid in mijn ogen en zie dan pas dat Lily me talloze berichtjes heeft gestuurd. Allemaal met de vraag waar ik ben en of ik in orde ben.

Ik scrol door mijn contactenlijst, klik op Lily's naam en vervolgens op het belicoontje. Dan krijg ik een melding dat ik geen bereik heb. Zuchtend zak ik door mijn knieën en beland ik op de natte grond vol takjes, bladeren en mos. Ik weet dat ik op moet staan en gewoon íets moet doen. Maar ik kan het amper op te brengen om adem te halen, laat staan de weg terug te vinden. Wat als ik dan die gast terug tegenkom? Of zou die me sowieso terug komen zoeken? Is het niet vreemd dat hij me gewoon achter gelaten heeft?

Mijn hoofd begint te tollen en ik schud kreunend mijn hoofd. Laat dit voorbij zijn. Laat dit voorbij zijn, alsjeblieft... Met mijn hoofd tussen mijn handen geklemd vinden de tranen zich opnieuw een weg over mijn wangen.

~~~

'E-helle! Waar ben je? Elle!'

Ik moet in slaap zijn gevallen want ik word wakker van een vaag geroep. 'Elle!' Ik spits mijn oren en meen dan Lily's stem te herkennen. Ik voel me plots klaarwakker, sta kreunend op en probeer terug te roepen maar er komt enkel wat gepiep uit mijn mond.

'Elle!' Nu hoor ik ook een jongensstem. Een stem die me niet onmiddellijk bekend voorkomt.

'Ik ben hier,' antwoord ik fluisterend. 'Ik ben hier,' probeer ik nog eens, maar nu luider. Helaas komt het er al even zacht uit.

'Elle!' Nu herken ik Lucas' stem pas. De stemmen komen steeds dichterbij. 'Lily!' Probeer ik zo luid mogelijk te roepen. Nog steeds klinkt het niet anders dan wat gefluister dat enkel hoorbaar is voor mezelf.

Ik negeer het bonzend gevoel in mijn hoofd en probeer me een weg te vinden door het dichtbegroeide bos. 'Elle!' Nu klinkt Lily zo dichtbij dat ik begin te rennen. Takken zwiepen in mijn gezicht en zorgen ervoor dat mijn huid brandt. Ik voel iets nat en kleverig op mijn wang, waarschijnlijk bloed, maar negeer het.

'Lily!' Mijn stem slaat over. 'Lucas wees eens stil!' Hoor ik Lily geïrriteerd roepen. Mijn benen lijken bij elke stap die ik zet zwaarder te worden. Toch blijf ik rennen alsof mijn leven ervan afhangt. Dat is in dit geval ook wel een beetje zo.

Ik hoor Lucas verontwaardigd iets terugroepen. Ik ben hier voor mijn leven aan het rennen en die twee tortelduifjes zitten op hun gemak te ruziën.

Door een verkeerde stap val ik neer op mijn knieën. Dit kon er natuurlijk ook nog wel bij...

Ik sta kreunend op en ren gewoon verder, de pijn negerend. 'Lil...' Het is even stil. Ik hoor enkel mijn voeten die steeds weer de grond raken waardoor ik vooruit geraak. Weg van de plaats waarvan ik net nog dacht dat ik er mijn laatste adem zou uitblazen.

Zouden Lily en Lucas weg zijn gegaan? Die gedachte wilt me maar niet loslaten. Vol goede moed blijf ik het bos doorrennen. Ik voel de blaren nu al op mijn hielen zitten.

'Lily!' Ik verschrik van mezelf wanneer ik eindelijk iets luider kan praten. 'Lucas!' Roep ik nu nog luider. Het is even muisstil. Ik hoor enkel het bonzen van mijn hart en ritselende bladeren door de frisse wind die er waait.

'Elle!' De stem van Lily klinkt ergens achter me dus ik draai me in een ruk om. Dan zie ik haar staan. In de verte. Hoewel mijn knieën openliggen en ik bij elke stap die ik zet een kreun moet onderdrukken, ren ik naar haar toe. Eindelijk.

Elke mogelijke tak raakt mijn gezicht en toch blijf ik lopen, mijn ogen gericht op Lily. Nu zie ik ook Lucas die in sneltempo naar me toe komt gespurt. 'Elle!' Hij nog maar zo'n vijf meter van me verwijderd. Lily komt hem op de voet gevolgd maar is iets trager.

Net wanneer ik bij het tweetal aankom, zak ik ineen. Ik voel Lucas' handen me ondersteunen en hoor Lily bezorgd mijn naam uitroepen. Mijn oogleden worden zwaarder en het is te verleidelijk om me aan het donker over te geven.