My story is yours

Part 47

*(Disclaimer: dit hoofdstuk kan misschien als "heftig" ervaren worden (in de zin van bloed etc.) dus als je hier niet goed tegen kunt, raad ik het je af dit deel te lezen!)*

Nadat ik met Lily gebabbeld had, voelde ik me echt stukken beter. Ondertussen heb ik ook al met mama gepraat. Hoewel ik zielsveel van haar houd, kan ik het niet opbrengen haar de waarheid te vertellen. Het tegen mijn beste vriendin zeggen was nog zwaarder dan ik me had voorgesteld, wat zou dat dan niet zijn met mijn moeder? Ik weet dat ik het haar ooit zal moeten vertellen, maar ik stel het het liefst zolang mogelijk uit. Voorlopig gunt mama me alle tijd. Alleszins, dat heeft ze met toch beloofd.

Toen Will erachter kwam dat Lily met me gebabbeld had, voelde hij zich op zijn tenen getrapt. Zoals verwacht was hij teleurgesteld in mij dat ik hem niets liet weten. Om het goed te maken heb ik dan maar beloofd om vandaag bij hem langs te komen, maar daar heb ik nu dik spijt van. Ik had gewoon moeten toegeven dat ik er niet klaar voor ben. Al vraag ik me af of ik er ooit klaar voor zal zijn.

Ik duw met trillende vingers op de deurbel. Zelfs vanaf buiten kan ik het vrolijke deuntje door de reusachtige villa horen dreunen. Ik frunnik nerveus aan het zwarte elastiekje rond mijn pols en haal diep adem. Ik kan dit.

Mijn hart bonst in mijn keel wanneer de deur rustig geopend wordt. Zoals verwacht staat mijn beste vriend met een somber gezicht in de deuropening. Hij draagt een simpel joggingbroek en een wit t-shirt, wat me eraan doet herinneren dat hij net aan het studeren was omdat hij morgen examen wiskunde heeft. Ik daarentegen ben volgens mijn moeder (en godzijdank) "nog niet in staat" een examen af te leggen. Ik zal ze waarschijnlijk wel in de vakantie moeten bijmaken, maar daar wil ik voorlopig niet aan denken.

Will durft me amper aan te kijken en staart dus maar naar de grond. Ik schraap mijn keel. 'Mag ik binnen komen?' Vraag ik dan maar zelf.

'Natuurlijk,' antwoordt hij, nu met een flauw glimlachje om zijn lippen.

Ik veeg mijn schoenen af aan de deurmat en strompel al richting de trap. 'Zal ik wat water voor ons inschenken?' Hoor ik Will dan nog van beneden roepen. Ik steek mijn duim op en blijf wat ongemakkelijk staan.

'Ik ga even naar het toilet, hè!' Zeg ik dan. 'Beneden is verstopt dus ga maar naar degene in mijn badkamer!' Hoor ik Will dan vanuit de keuken roepen.

Ik strompel gehoorzaam de trap op en open Wills slaapkamerdeur. Zoals ik al dacht is het alweer een enorme puinhoop. Overal liggen kleren op de grond en ook strips en cursusbladen liggen verspreid. Veel is er hier niet gestudeerd precies.Het is al een hele overwinning om aan de andere kant van de kamer te geraken zonder mijn benen te breken.

Ik ontwijk alle obstakels en geraak dan toch heelhuids aan de overkant van de kamer, of met andere woorden: de deur die toegang biedt tot zijn privé badkamer. Ik weet het, het is oneerlijk dat er zoiets bestaat. Ik zou er echt alles voorover hebben om de badkamer niet te hoeven delen met mijn moeder, die natuurlijk elke ochtend minstens een uur de tijd nodig heeft om haar wallen weg te werken en dergelijke.

Eenmaal in de badkamer aangekomen, gooi ik wat water in mijn gezicht en staar ik onzeker in de spiegel. Nog steeds zijn er wallen rond mijn ogen te zien, maar Lily heeft me geholpen ze weg te werken met make up. En nee, bij ons duurde het geen uur.

Ik pak een zeepje uit een of ander gekleurd bakje voor handzeep en was mijn handen zorgvuldig. Wanneer ik mijn handen heb afgedroogd en ik het geelkleurig zeepje terug wil leggen, valt mijn oog op iets zwartkleurig in het bakje. Ik neem fronsend alle andere zeepjes eruit en kijk verward naar het zwarte ding. Wanneer ik het vastpakt wordt mijn vermoeden bevestigd: een gsm. Wat moet Will in godsnaam met een tweede gsm? Hij krijgt zowat elk jaar een nieuw model dus hij heeft er niet echt twee nodig. Voor zover ik weet werkt de zijne nog prima. En waarom verstopt hij het toestel onderaan in een schaaltje vol handzeep? Dit klopt voor geen meter...