: STORY TELLS : (One Shot Collection)

: လြမ္းရိပ္ငယ္ :

#Zawgyi

ကာေနး႐ွင္းပန္းရနံေတြဟာေမႊးပ်ံေနတယ္

ျပတင္းတံခါးအျပင္ကမိုးသံဖြဲဖြဲေတြကိုၾကားရေလာက္တဲ့အထိအခန္းဟာတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။

ဥၾသငွက္ေလးေတြရဲ႕ေတးဆိုသံကိုလည္းၾကားရတယ္။

ဆိုစြတ္စြတ္ရာသီဥတုကိုလည္းခံစားရတယ္။

အိမ္မက္ကႏိုးလာခ်ိန္မ်က္လုံးအစုံကိုအလင္းမေပးဘဲေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုစိတ္နဲ႔သာခံစားၾကည့္ေနမိသည္။တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာမွသာမ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့အျပာေရာင္မ်က္ႏွာက်က္ႀကီးဟာအျမင္အာ႐ုံအျပည့္ေနရာယူလာသည္။

ထပ္ၿပီးေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုစနည္းနာၾကည့္ေတာ့ " ေၾသာ္ငါေဆး႐ုံေရာက္ေနတာပဲ ";။မေန႔ကအိမ္ျပန္လမ္းမွာမိုး႐ြာေတာ့အလ်င္စလိုနဲ႔ေျပးတာေခ်ာ္လဲမလိုေတာင္ျဖစ္သြားမိေသးသည္။အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္းေခါင္းေျပာင္ေအာင္သုတ္ရဲ႕သားနဲ႔အေအးမိေလသတဲ့။ကိုယ္ကလည္းဒီေဆး႐ုံမွာပဲလုပ္အားေပးလုပ္ေနၾကဆိုေတာ့အျပင္ေဆးခန္းဟိုဟိုဒီဒီသြားတာထပ္ဒီကိုပဲတန္းလာခဲ့မိသည္။သူနာျပဳအစ္မကေဆးထိုးေပးၿပီးတာနဲ႔တစ္ခ်ိဳးထဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတာႏိုးလာေတာ့အိမ္မက္ေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

နံရံကပ္နာရီကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ႏွစ္နာရီခြဲခါနီးၿပီ။အဲ့ေလာက္ေတာင္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား?
အခ်ိန္ေတာင္လင့္ေရာေပါ့။ေအာက္ကဗိုက္ပူေလးကလည္းတဂြီဂြီနဲ႔အခ်က္ျပေနၿပီ။မနက္ကတည္းကလည္းဘာမွမစားရေသးဘူး။ထိုအခ်ိန္တြင္
 ' ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ '

'ဝင္လာခဲ့ေလဘယ္သူလဲ '

 ကြၽန္ေတာ့္စကားအဆုံးတြင္ လူနာဝတ္ဆုံဝတ္ထားၿပီးလက္ထဲမွာလည္းလင္ဗန္းတစ္ခ်က္နဲ႔ သူေလး ကြၽန္ေတာ့အခန္းထဲဝင္လာသည္။ဆယ့္ႏွစ္ရာသီနားၾကပ္ကိုနားကမခြၽတ္တဲ့ေကာင္မေလး...။

Maskတပ္ထားေတာင္သူဘယ္သူလည္းမွတ္မိသည္။

"သူရိန္,ငါေျပာပါတယ္မေန႔ကထီးယူသြားပါဆိုတာကိုယူမသြားဘူး၊အခုေတာ့ျဖစ္ၿပီမလားခံေလနည္းေတာင္နည္းေသးတယ္ "
သူ႕ထပ္သုံးႏွစ္ႀကီးတဲ့ကြၽန္ေတာ္႕ကိုနင္လားငါလားေျပာတတ္တဲ့စြကေလး။သူလုပ္ေနပုံကမသိရင္ အစ္မကစကားနားမေထာင္တဲ့ေမာင္ငယ္ေလးကိုဆုံးမေနသေယာင္။