Don't tell anyone! [Dutch]

7) Leeg maar bewoont

"Marshall!" Raven beukt een aantal keren op de houten voordeur, het is duidelijk dat er iemand aanwezig is afgeleid van het licht dat brand in de keuken en de anders rode gordijnen nu oranje laat lijken, en zelfs de schoorsteen rookt. Hij moet eigenlijk een deurbel aanschaffen net zoals alle muggles het doen, dan hoefde ze op dit moment ook niet haar stem kapot te schreeuwen. Met de neiging om de stoffige bezem waarop ze is komen vliegen door het raam heen te slaan klopt ze ongeduldig nog een keer op de deur. Ze is gefrustreerd met haar broer, ze heeft in geen dagen een brief ontvangen, niet eens een notitie, niks nada noppes, en nu wanneer ze letterlijk voor zijn huis staat en het duidelijk is dat hij thuis is laat hij haar nog in de steek. Of niet? Ziet ze dat nu op deze manier omdat haar hoofd vol zit met prut. Omdat ze wilde dat ze gewoon in haar bed in Hogwarts kon zijn nu. Ze ziet het gordijn een stukje opzij gaan en dan snel weer terug. Raven weet zeker dat ze gespot is. Dan hoort ze voetstappen, en dan klik klik klik klik, het klinkt alsof er wel 6 verschillende sloten op de deur zitten. Raven stapt achteruit als de deur langzaam en krakend open word gedaan door een schim waar ze haar broer niet uit op kan maken. En dan op eens realiseert ze zich hoe oncomfortabel ze is, haar hart klopt 3 keer zo snel, en ze voelt kippenvel trekken over haar hele lichaam. Ze grijpt naar haar staf die in de zijkant van haar pyjama broek zit als de schim dat ook blijkt te doen. "Lumos" zegt de donkere stem die alleen maar van Marshall kan zijn. Een bolletje puur licht kleeft aan het einde van zijn staf, en hun gezichten worden belicht. 

"Marshall.." stamelt Raven. Haar ogen gaan omhoog naar het gezicht van haar broer die niet meer te herkennen is. Het lijkt wel alsof zijn ogen in zijn kassen zijn gezonken, en zelfs de kleine sterretjes die ooit in zijn ogen zaten en de wereld in keken met geluk waren nergens te bekennen.

"Raven, wat doe jij hier", Marshall kijkt bezorgd en verward, maar vooral heel erg vermoeid. Hij gebaard dat ze naar binnen moet komen, maar als Raven met haar ogen vast blijft zitten pakt hij haar arm en trekt hij haar naar binnen. Hierdoor wordt Raven een beetje wakkergeschud. "Waarom ben je niet gewoon op Hogwarts, ben je weggestuurd??" 

"nee, nee" Ze is dood op van vandaag. Het is al lichter buiten, en vogeltjes beginnen met hun eerste lied. 

***

Raven opent haar ogen en ziet een on afgewerkt plafond. Het tweede dat ze merkt is hoe hard haar matras opeens ligt. En dan uiteindelijk gaat ze recht op zitten met een snelle beweging, ze realiseert zich wat er allemaal is gebeurt gister. In de hoek staat de bezem waarop ze is gekomen, en naast haar is een nachtkastje met een alarm klok en een bureaulamp. Ze zet haar voeten op de grond en voelt een stekelige vloerbedekking, de sokken die ze aan had liggen aan het voeteneinde van het eenpersoons bed. De gordijnen gaan stroef open alsof ze nog nooit open zijn geweest, en al snel voelt ze de tocht die dwars door het enkel glas heen komt. Het is mistig buiten. Het ongelijke gras glinstert van de dauwdruppels die de vroege ochtendzon weerkaatsen. Raven doet haar sokken aan en loopt door de smalle hall richting de keuken. En daar zit Marshall in een hoek van 60 graden, met zijn voorhoofd op de beuken keukentafel. Een postuur dat als je er te lang in blijft zitten, je er nooit meer normaal uit zou kunnen komen.  Het is kill in huis, de open haard die nog brandde toen Raven aan kwam was opgebrand tot gloeiende houtskool. Raven trekt een kastje open om een mok te pakken om thee in te doen.  Het gekraak en gerinkel is blijkbaar hard genoeg om iemand van zijn stoel af te laten vallen. En daar ligt Marshall, achterover met zijn stoel. Hij kijkt Raven met grote ogen aan.

Tien minuten later is hij een eitje aan het bakken terwijl Raven met een vol brein aan tafel zit, alles gedeeld tot en met heden. "Dus de hele school weet het?" Marshall kijkt haar aan met een pijnlijk gezicht terwijl hij het eitje uit de pan op Ravens bord laat glijden. Raven knikt alleen en reikt uit naar de brieven die op tafel liggen. Zelfs die van haar, ongeopend.