ECELLE NİŞANLI

5. Bölüm (Gökyüzümdeki tek yıldız)

Keyifli okumalar...

°°°

2 AY SONRA...

Göz kapaklarımı araladığımda gün ışığı gözlerime hücum etmişti. Elimle gözlerimi kapatıp, ovuşturdum.

Ardından derin bir nefes almış, kendimi banyoya atarak günlük rutinimi yaptıktan sonra hızla hazırlanmıştım.

İki aydır Amir Ateş hayatımda değildi. Gelişi gibi, gidişi de çok hızlı olmuştu. Gelişi beni mutsuz ederken, gidişi bayramımdı.

Galiba ondan kurtulmuştum.

•••

AMİR'DEN...

Geçen iki ay bazı şeylerden emin olmama yardımcı olmuştu.

Duygularım gibi...

Onun çiçekleri bile kıskandıracak o eşsiz kokusunu içime çekmeden, duyduğum en güzel şarkı olan sesini duymadan, narin tenine dokunmadan geçen iki ay, otuz yıllık hayatımda hiç tatmadığım bir hissle tanıştırmıştı beni.

Aşk acısı...

İki ay önce Arya benimle birlikte olmama sebebini söylerken çok ciddiydi. Bense onunla olmak istediğimi söylerken.

Kendimi ondan uzak tutmaya çalışırken daha çok kapılmıştım. Vücudumun her zerresi onu istiyordu.

Tüm işimi gücümü bırakmış sadece o küçük kızı düşünüyordum. İçmeyi bıraktığım, sarhoş olmadığım her saniye onun yanında buluyordum kendimi.

Bir kitap gibiydi. Her sayfasında yoluma ışık tutuyordu.

Mutsuzdu, benim yüzümden. Ona mutluluk değil de, acı vermiştim. Tanışalı çok uzun bir zaman olmamasına rağmen.

Canını yakmak istmesem de başaramamıştım.

Bu gün sondu. Onsuz yaşadığım son gündü. Artık içimdeki her duygudan emindim.

Ben Arya'yı seviyordum.

Tek bildiğim onsuz geçen tüm günlerin haram olduğuydu.

Masamda duran fotoğrafı elime alıp "Bundan sonra birlikteyiz, karıcığım!" deyip odadan çıktım.

Her şey istediğim gibi ilerliyordu.

•••

ARYA'DAN...

Dersler bittiğinde sınıftan çıkıp kafeye gidiyordum ki, telefonum çaldı. Arayanı gördüğümde yüzüm elimde olmadan düşmüştü. İstemeyerek de olsa telefonu açmak zorunda kalmıştım.

Benim konuşmama fırsat vermeyip "Hemen eve gel!" dediğinde çoktan kaşlarım çatılmıştı.

"Sebep?" Gürlemesiyle telefonu kulağımdan çekmiştim.

"Sana eve gel diyorsam geleceksin!" diyerek telefonu yüzüme kapattı. Elimdeki telefonla bakışırken neye uğradığıma şaşırdım.

Derin bir nefes alıp okulun çıkışına doğru yürümeye devam ettim. Aniden aklıma buraya gelme ihtimali gelince, adımlarımı eve doğru çevirdim.

Bu hayat beni her şeye mecbur bırakıyordu.

•••