Bir tesis düşünün.
İleri teknolojiyle tasarlanmış, büyük bir gizemle saklanan, öyle herkesin giremeyeceği bir tesis... İçerisindeki ajanlar ya da ajan olmak isteyenler neredeyse bir askerin geçtiği eğitimlerden geçer, türlü türlü testlere tabii tut...
Tahmin ettiğiniz üzere bu benim ilk kurgum. Yeni kurgumda beni yalnız bırakmazsanız çok mutlu olurum.
Bir wattpad klasiği yaparak şuraya başlama tarihlerizi alayım >>
Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum aşklarım. Yanlışlarım varsa özür dilerim.
Sonradan Eklenen Not: Bildiğiniz üzere kurguyu taslağa almıştım uzun bir süre önce. Gerçi hâlâ eskilerden var mıdır aranızda bilmiyorum ama neyse. Kurguda biraz değişiklikler yaptım açıkçası. Ayrıca noktalama işaretlerini, yazım yanlışlarını ve anlatım bozukluğunu düzelttim. Bu süreçte çok hatam olduğunu fark ettim ve ara ara kriz geçirdim ben bunu nasıl yazdım diye jabxjsnskdn. Ama herkesin ilk deneyiminde bu tarz hatalar olur diye düşünüyorum. Neyse ki şimdi daha iyi, en azından bu hali benim içime daha çok sindi. Umarım sizde ilk sefer okuduğunuz gibi keyif alırsınız. Diyeceklerim bu kadardı, yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen. Keyifli okumalar. 🖤
✍🏼
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
|Bölüm Düzenlenmiştir|
🍷
Sabah yüzümde gezinen dudaklarla uyandım. Usulca gözlerimi araladığımda onu gördüm, kocamı.
Ceyhun'u.
Sanki hiçbir şey yokmuş, sanki bana yalan söylemiyormuş, sanki beni gerçekten seviyormuş gibi gülümseyip "Günaydın bebeğim," dedi.
Eskiden olsa bu davranışlarına, iltifatlarına, gülüşüne kanardım. Sarf ettiği güzel sözleri ve davranışlarıyla kalbimi hiç zorlanmadan fethederdi her seferinde.
Ama dedim ya işte, eskidendi diye.
Mazide kalmıştı, şimdi iyi olan her şey. Kocasına çok aşık olan İzgi'de, saf İzgi'de, her şeyden bir haber olan İzgi'de, aptal İzgi'de... Hepsi, hepsi geçmişte kalmıştı.
Mazide beni gülümseten her şey, şimdi midemi bulandırmaktan öteye geçmiyordu.
Doğrularak, sırtımı yatağın başlığına yasladım. İçimden kendime sakin kalmak için telkinler vererek, bende ona gülümsedim. Lakin basit bir tebessüm için bile oldukça zorlandım. Dudaklarım kıvrılmak, yüzüm gülmek istemedi çünkü. Ama her şeye rağmen, kendime bile meydan okuyarak gülümsedim.
Bazen gülümsemek bile zor gelirdi insana.
Aslında zor olan gülümsemek değildi. Zor olan şey insanın gülümsediği yüzdü. Bazen bazı insanlar sizin ne gülüşünüzü, ne de gözyaşınızı hak ederdi. Hislerinize, duygularınıza değmeyen insanlar olurdu.
