TEMMUZ

12.BÖLÜM

   Eğlenceli geçen alışverişten sonra eve gelmiştik. Ömer ile yaşadığım garip andan sonra Aden çağırmıştı ve üstüne hiç konuşmamıştık. Artık bazı şeyleri konuşmamız gerekiyordu.

Alışverişin en iyi yanı Dilem'i gülümserken görmekti. Aden ile iyi anlaşmışlardı ve alışveriş boyunca birliktelerdi. Aden ona iyi gelmişti. Tatil de iyi gelecekti ona.

Şu an evde Aden ile valiz hazırlıyorduk. Yarın kahvaltıdan sonra yola çıkacaktık. Valizleri hazırlayınca kandimizi yatağa attık soluklanmak için. Biraz soluklanımca dönüp Aden'e sarıldım. Oda kafasını göğsüme koydu.

***

Saçlarımda elle uyandım. Aden hala göğsümde yatıyordu. Gözlerimi saçımda gezinen ellerin sahibine çevirdim.

Cihan.

Cihan?

Sakin ve hüzünlü bir ifadeyle bana bakıyordu. Benim aksime. Bense iri iri açtığım gözlerimle ona bakıyordum.

"Ne işin var burda?" dedim saçımdan çoktan çektiği ellerini görmezden gelerek.

"Sizi yemek için çağıracaktım ama uyuyordunuz."

Kafamla onayladım. Biraz durduktan sonra ayaklandım.

"Tamam sen çık. Ben Aden'i uyandırıp geliyorum."

"Aslında biraz konuşsak olur mu?"

"Gerek yok. Hakaretlerini sonra sıralarsın. Şimdi kardeşlerinin yanına git."

'Kardeşlerinin' derken bastırarak söylemiştim. İki gün önceki lafına ima yaparak.

"Zaten kardeşlerimin birinin yanındayım."

Bu ciddi miydi? İki gün önce sen kardeşim değilsin iması yapan o değilmiş gibi konuşuyordu.

Ona göz devirdim. Tam banyoya giderken kolumdan tuttu nazikçe.

"Lütfen biraz konuşalım."

Bu kadar ısrar etmesini anlamıyordum. Hayır diyordum işte. Pes edip kafa salladım balkona ilerledim. Oda arkamdan geldi. Korkuluğa tutunup gökyüzünü izlemeye başladım.

"Özür dilerim."

Sesini duysamda ona dönmedim, devam etmesini bekledim.

"Biliyorum yaptığım hiç doğru değildi. Ama tek amacım kardeşlerimi ve kendimi korumaktı. Önyargılı yaklaştığımın farkındayım ama kolay şeyler yaşamamıştık ve tek amacım ailemi korumaktı. Çünkü bir darbeyi daha kaldıramazlardı. Düşünsene önce kardeşimizin yaşadığını öğreniyoruz, onu bulduk sanıyoruz ve evimize alıyoruz. Ama o bize yapmadığını bırakmıyor. Sonra aslınla onun kardeşimiz olmadığını öğreniyoruz ve asıl kardeşimizi buluyoruz. Tabi normal olarak kendimizi geri çekip korumaya çalışıyoruz. Biliyorum bunlar belki sana kötü davranmamı açıklamaz ama beni biraz anlayabilirsin. Özür dilerim, gerçekten."

Derin bir nefes aldım. Kolay değildi yaşadıkları ama benimkilerde kolay değildi.

"Ben sizi anlamaya en başından beri uğraşıyorum. Ama sen bir kez denedin mi, kendini benim yerime koydun mu? Mutlu bir şekilde yaşadığım bir ailem var ve bum. Gerçek ailem olmadıklarını öğreniyorum ve asıl ailemle tanışıyorum. Bir bakıyorum daha tanıştığım gün abim bana hakaret ediyor hemde kızım yüzünden. Sonra tanımadığım insanlarla yaşamaya başlıyorum ve yine abilerim benden nefret ediyor. Siz bilmeseniz bile küçükken abi istiyorum diy ağlıyordum. Sizi ilk öğrendiğimde içimdeki küçük Temmuz ne kadar sevinmişti biliyor musun? Ya da sizin davranışlarınızdan, hakaretlerinizden sonra nasıl hayal kırıklığı yaşadı haberin var mı? Ne kadar kötü davransalarda ailemden biri olarak kabul ettiğim insanladan biri kızıma dayı dedi diye kızıyor, ben kızımı ve kendimi savununca diğeri de kardeşim diyerek onu savunuyor. İşin ironisi bende onun biyolojik kardeşiyim. Bunlar da yetmiyor ve biriyle olan veya olmayan ilişkimden dolayı para avcısı oluyorum. Ve benim hiç derdim yok gibi bir de bunlarla uğraşıyorum. Şimdi cidden karşıma geçip kendini benim yerime koy ve beni anla mı diyorsun? Sen denedin mi beni anlamayı?"