İnci Doğrusöz,bir tıp öğrencisi ve stajyer asistan...
Ya da bir mafya... Kirli işler çeviren...
Araf Karan,dünyaca ünlü beyin cerrahı...
Sadece bir cerrah mıydı?
"Biz birbirinin hayatına nasıl etki edeceğini bilmeyen iki insandan ibaretken, her şeyi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
________
Alaycı bir şekilde bakacağını sanmıştım ama ciddiyetini korudu:
"O sana rakip olamayacak kadar yetersiz.Bu yüzden anlamana gerek yok."
...
Yurda gelmiş,kahvaltı etmiş şimdiyse yatmak için hazırlanıyordum. Yolun nasıl bittiğini,ne ara yurda geldiğimi anlamamıştım. Araf KARAN'ın söylediklerini anlamaya çalışıyordum. Ne demeye çalışmıştı ki?
Üzerimi değiştirip yatağa uzandığımda rahatladığımı hissettim. Duş almaya karar verip sonradan vazgeçmiştim,bir de duş alıp uyuyabileceğim saatlerden daha fazla ödün vermek istememiştim.
Şimdi delicesine uyuyabilirdim. Oda arkadaşımın bugün tüm gün dersi vardı. Akşam da geldiğinde ses çıkararak beni rahatsız edeceğini sanmıyordum. Şu birkaç yılda birbirimize alışmış, ailemizden daha fazla tanır hale gelmiştik neredeyse. Ama tabi ki yine de Kumru'nun yerini tutamazdı.
Düz yatıp tavanı izlemeye başladım. Uzun süredir tavanı izleyecek kadar uyanık kalmamıştım yatağa yattığımda. Aslında şu an gerçekten çok uykum vardı ama uyuyamıyordum. Hepsi O'nun yüzündendi. Çok sevdiğim tek bir şey vardı zaten. O da uyumaktı.
Beynimi işgal ederek bunu da elimden alıyordu. Sanki gün içinde yeteri kadar onu görmemiş ve ona maruz kalmamışım gibi.
Sinirlenip sağıma döndüm. Gözlerimi kapattım. Kahve içerken söyledikleri geldi aklıma. Beni gerçekten şikayet etmeyip asistanı olarak istemişti. Bu kariyerim için mükemmel ve kaçırılmaması gereken bir fırsattı.
Gözlerimi açtım. Bu sefer de soluma döndüm bir hışımla. Tekrar gözlerimi kapatıp hareket etmeden ve bir şey düşünmeden uyumaya çalıştım.
Şimdi de aklıma o asansör gelmişti. Adamı yiyip bitirmiştim neredeyse. Alıcı gözle incelemiştim. Sanki benim olabilecekmiş gibi. Hah! Ben ve o ne alaka yani? Ya asansörden inerken ki halimiz ne olacaktı? Yanımda yürümüştü,istese öne geçer beni yalnız bırakırdı. Söylediklerine ne demeli? Hangi konuda kızılı yetersiz buluyordu? Neyi anlamama gerek yoktu? Hiçbir şeyi anlamıyordum ki zaten!
Büyük bir sinirle gözlerimi açtım. Ne yapacaktım ben ya?
Yataktan hızla kalkıp duş almaya karar verdim. Belki böylelikle kendime gelebilir,uyuyabilirdim. Ya da uyuyamasam bile en azından gelecek ay teslim etmem gereken tezimi tamamlayabilirdim.
