İnci Doğrusöz,bir tıp öğrencisi ve stajyer asistan...
Ya da bir mafya... Kirli işler çeviren...
Araf Karan,dünyaca ünlü beyin cerrahı...
Sadece bir cerrah mıydı?
"Biz birbirinin hayatına nasıl etki edeceğini bilmeyen iki insandan ibaretken, her şeyi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
...
Kapıyı gösterdiğinde onun istediği kadar hızlı bir şekilde çıkamayacağımı anlamış olacak ki,arkama geçip tekerlekli sandalyeyi hızla iteklemeye başladı. Kapıyı açıp sanki ben bir çöpmüşüm gibi hızlıca ellerini çektiğinde gözlerimden akan yaşlar artık herkes tarafından görülüyordu. Belli ki her şeyi duymuşlardı. Kapıyı kapatmadan önce söylediği şey üzerine nefesim kesildi.
"Farklı olduğunu düşünmüştüm. Tam bir hayal kırıklığısın..."
...
Yaşadıklarım, tekrar o zamanlara götürmüştü beni... Aynı şeyler, döngüye girmiş gibi devam ediyordu... Her şey bu kadar zor olmamalıydı...
Yıllar önce yaşanan şeyler, karşıma tekrar bu şekilde çıkmamalıydı. Bu şekilde hatırlatmamalıydı kendini... Yorgundum,ne yapacağımı bilmiyordum... Olduğum yere nasıl geldiğimi ve neden geldiğimi sorguluyordum...
Ağlamayı bırakıp artık odama gitmek istiyordum ama kafamı kaldırmak,ellerimi hareket ettirmek için halim yoktu. Utanıyordum. Yaptıklarım akıl alır, kabul edilebilir şeyler değildi. Araf haklıydı... Sonuna kadar...Beni kovması da cabasıydı...
Bir anda gelen güçle kafamı kaldırdım, yüzümü sildim ve burnumu çektim. Gözlerimin kıpkırmızı ve yüzümün allak bullak olduğundan emindim. Etrafa bakmadan hızla odama gitmek için asansöre ilerledim. Artık yapabileceğim bir şey yoktu. İşim yoktu, okulum yoktu, hayallerim yoktu... Ve ilk fırsatta evden de çıkaracağı için evim de yoktu...
Benim yanımda Kumru da yanacaktı. O bunları hak etmiyordu... Ben uyanana kadar başımda beklemişti ama ben uyandıktan birkaç saat sonra acilden çağırdıkları için gitmişti. Sahip olduğum tek kişi oydu. Ailem,arkadaşım,ablam, tüm hayatım...Benim kötü şansım onu da etkilemişti...
Asansör geldiğinde diğer kişileri umursamadan ilk önce ben bindim ve bindiğim gibi Kumru'yla karşılaşmam bir oldu. Bakışlarımız kesiştiğinde, çoktan anlamıştı olanları. Beni uyarmıştı. Kazadan sonra Araf'la yüzleşmem için beklemem ve ikimizin de hazır olduğunu düşündüğüm an harekete geçmeliydim,ona göre. Ama ben onu yine dinlememiştim ve onu ne zaman dinlemesem üzülen ben oluyordum. Rahat duramıyordum, burnumun dikine gidip, hep kendi bildiğimi yapıyordum. Ve dediğim gibi sonunda etkilenen sadece ben olmuyordum. Başkalarını da etkiliyordum.
Bakışmamız devam ederken ilerledim ve önünde durdum. Bu sandalye canımı sıkıyordu. Üstelik ağrılarım da azalmıyordu. Her şey tam anlamıyla üst üste gelmişti ve bu durum psikolojimi etkileyecek olsa hemen durdurmalıydım. Çünkü hayatımı yoluna koymak zorundaydım. Bundan sonraki birkaç ay boyunca iyileşmeye ve hayatımı yoluna koymaya,özellikle Araf'ın iş bulmamı engelleyecek olması konusunda bir şeyler yapmaya çalışacaktım.
