(bugün size gördüğüm için şükür ettiğim,ama onun yüzünden nerdeyse tüm gün ağladığım bir rüyamı anlatmak istiyorum)
:Rüyamda tarih 21 Ekim,dayım annemi arıyor ve anneannemin 1. Ölüm yıldönümünde ailecek birlikte olmak istediğini söylüyor.
Biz hazırlanıyor ve evden çıkıyoruz.
Dayımların evine vardığımızda hepsini büyük bir masaya oturmuş şekilde görüyorum..masanın baş köşesinde anneannem oturuyor..
Annemler boş sandelyelere yerleşiyorlar.
Ama ben yaşadığım şok yüzünden donup kalıyorum ve dimdik anneanneme bakıyorum.
Annem ,bi Anneanne'me bi bana dönüyor ve neden boşluğa baktığımı
soruyor.
Ben 2. Şokla anneme dönüyorum ve ona anneannemi görmediğini soruyorum.
Annem bana şaka yapıyormuşum gibi bakıyor.
Benim bakışlarından ciddi olduğumu fark edince ayaklanıyor ve yanıma geliyor.
-kızım orda kimse yok boş o sandalye.
Diyor.
Bense
-an-ne orda anneannem orda.
Diyorum ağlamaklı bir sesle.
Adım adım anneanneme yaklaşıyorum,elimi uzatıyorum ve yüzüne dokunuyorum.yok olmuyor gerçekten orda,ama onu nedense bir ben görebiliyorum.
Kardeşlerim ve kuzenlerim korkmuş bir biçimde ağlayarak bana bakıyor.
Teyzemde delirdiğimi düşünüp beni sakinleştirmeye çalışıyor.
Birden benim gözlerimde yaşlar akıyor ve kendimi anneannemin kucağına atıyor,ona sımsıkı sarılıyorum.
Teyzem beni kolumdan çekerek ayırmaya çalışıyor anneannemden ama izin vermiyorum
-ONU NASIL GÖREMEZSİNŞZ?! O BURDA,BULMUŞUM ONU BIRAKMAM!
diyorum,anneannem gülümseyerek bana bakıyor..ve yok oluyor ben onun cenazesinde ağladığımdan bile çok ağlamaya başlıyorum,(cenazesinde ağlamaktan titriyor ve titrememi durduramıyordum) nefesin daralıyor,bağırmaktan sesim kısılıyor
Ve ben göz yaşları içinde uyanıyorum...
