See Deaths ~Hyunlix~

-31-

"Tamam dur sakin ol Felix. Ne oluyor?"

Şaşkınca Seungmin'e bakarken yanıma gelmesiyle sıkı sıkı elini tutmuştum. Hayır hastaneye gidemezdim. Ama böyle de devam edemezdim.

"Seungmin birşeyler oluyor. Seungmin."

"Tamam bu kadar yeter. Hastaneye gidiyoruz."

Hemen ondan uzaklaşarak bir ileri bir geri volta atmaya başlamıştım.

"Hayır. Hayır. Hayır. Hyunjin'i bırakamam."

"Sen de önemlisin ama?"

"Hayır." Bağırmam ile birlikte benden uzaklaşmış ve sinirle soluyarak telefonunu eline almıştı.

"Bu kadar yeter. Öylece arkadaşımın gün geçtikçe zarar görmesine izin vermeyeceğim. Birini arıyorum."

"Güvenilir biri olması önemli Seungmin."

"Sorun değil. Güvenli."

"Alo. Jeongin yardımına ihtiyacım var. Hastaneye gidemeyeceğimiz bir durum. Hayır yasadışı değil. Dostum güven bana. Konu Felix. Evet onun evindeyim. Bir an önce gelebilir misin? Tamam çok sağol bekliyorum. Evet kendinde ve herhangi bir yeri yaralı değil. Aslında olaylar karışık. Evet iyi olur. Tamam çabuk ol."

Telefonu kapatan Seungmin'in ardından Jisung girmişti araya.

"Bu işin içine girmesi ne kadar mantıklı?"

"Ne yapabilirim? İyi değil ve gün geçtikçe de kötüleşiyor."

"Kim demiştin?"

"Yang Jeongin. 3. Sınıf tıp öğrencisi. Zeki ve kurnaz. Ayrıca sır konusunda güvenebiliriz. Bir zamanlar Felix ile araları çok iyiydi."

Minho telefondan gördüğüm kadarıyla sabıkasına bakmış ve temiz sayfayı görünce rahatlamıştı. Ben ise hala yerimde duramamış ve ordan oraya dönüyordum. Son defa emin olmak için Bangchan'a döndüm.

"Bir resim daha göster."

"Felix yeter!"

"Emin olmam lazım."

"Neyden."

"Bilmiyorum."

Seungmin ile sesli tartışmamız üzerine Bangchan bir resim daha uzattı. Resme bakar bakmaz boğazımda hissettiğim keskin sızı ile neye uğradığımı şaşırarak elimi boğazıma atmıştım. Seungmin ve Jisung daha fazla ayakta duramayan bedenimi yere düşmeden önce tutup koltuğa otururken zar zor nefes almış ve öksürmeye başlamıştım.

"Felix?"

"Felix?"

Her birinin ağzından duyduğum sesten ayrı Hyunjin'in sesi kulaklarıma daha çok geliyordu. Eli kolu bağlı öylece otururken tek yapabildiği endişeyle adımı anmaktı. Kapının çalması ile Seungmin koşarak kapıyı açmıştı. İçeri girer girmez yanıma gelen Jeongin tuttuğum boğazımdan elimi çekmişti. Gelişigüzel heryerim incelemiş ve daha sonrasında bana bir iğne yapmıştı. Ağrım kesilmiş ve bilincim hafiflemişti.

Herşeyi idrak etmeye başladığım zaman  koltukta uzanıyordum. Seungmin Jeongin'e olayları anlatmaya çalışıyordu. Minho'ya ve bana inanan Bangchan ise tam olarak olayları öğreniyor ve nasıl yardımcı olabileceğini konuşuyordu. Hyunjin de arkada arada bir adımı sesleniyordu. Uzandığım yerden doğrularak ona baktım.

Kalkmam ile tüm bakışları üzerime toplarken Hyunjin'e gülümsedim.

"İyiyim."

Derin bir nefes alarak sakinleşirken kafasını salladı. Bende bakışlarımı Bangchan'a çevirdim.