Dandelion

အခန်း (၃)

အိပ်ရာမှနိုးလာတော့ အရာအားလုံးဟာ ဝေဝေဝါးဝါး။ အသိစိတ်မကပ်သလိုဖြစ်နေသော မိမိကိုယ်ကို ဆွဲဆိတ်လိုက်တော့ နာကျင်မှုနှင့်အတူ ဒါဟာအိမ်မက်မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို သိမြင်လာရသည်။

ထိန်လင်းနေသောမီးရောင်ကြောင့် အခန်း၏အနေအထားကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရသည်။ အခန်းကျယ်ကြီးက ကုတင်အိပ်ရာအပြင် မျက်နှာကျက်ပေါ်က မီးဆိုင်းတွေ ကျွန်းသစ်ဖြင့်ပြုလုပ်ထားသည်ဟုထင်ရသော စားပွဲ ကုလားထိုင် ဗီရိုနှင့် အရောင်လှလှ ခန်းစီးလိုက်ကာ တပ်ထားသော အဲကွန်း အရာအားလုံးဟာ သူခန့်မှန်းထားတာထက်ကို တန်ဖိုးကြီးမည်မှာသေချာနေသည်။

အပျင်းထူနေတာမဟုတ်ပဲ ခြေထောက်တွေလက်တွေဟာ မသယ်ချင်လောက်အောင် ဖြစ်နေသည့်အပြင် ဗိုက်ထဲကလည်း အနည်းငယ်အောင့်နေသော ဝေဒနာကိုခံစားရသည်။

မထလို့မရသည့်အခြေအနေမို့ အားယူကာထလိုက်တော့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင်ခြုံထားသော စောင်အပါးလေးက ကွာကြလာသည်။ မျက်စိဖြင့်မြင်နိုင်သော ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေမှာပင် နီညိုညိုအရောင်အမှတ်တွေအပြင် ချုပ်ကိုင်တင်းကြပ်ထားသော လက်ချောင်းရာတွေဟာလည်း အစင်းလိုက်ပင်။

အားယူကာ မတ်တပ်ထလိုက်ပြီး မှန်တင်ခုံရှိကိုယ်တစ်ပိုင်းလောက်ပေါ်သော မှန်ချပ်မှာကြည့်လိုက်မိတော့ နောက်ကျောတွေရော ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးမှာ ရစရာမရှိပေ။ ဖြူဖျော့ဖျော့အသားအရည်မှာ လက်ချောင်းရာတွေဟာလည်း နီညိုညိုအစင်းလိုက်ဖြစ်သလို တစ်ချို့နေရာတွေမှာ သွေးခြေဥနေလေသည်။

မှန်ရှေ့မှာဒူးထောက်လဲကျသွားတော့ ထဖို့ရန်အားမရှိတော့။ ဒူးနှစ်ဖက်ကိုပိုက်ကာ ငိုရှိုက်ချင်မိပေမဲ့လို့ ငိုစရာမျက်ရည်ကုန်ခမ်းနေသလိုပင် ဘာမျက်ရည်မှကျမလာခဲ့ပေ။ သို့သော်လည်း မှန်တင်ခုံပေါ်က သူ့ရဲ့ပလပ်စတစ်အထုတ်လေးအပြင် အထပ်လိုက်ဖြစ်နေသော ပိုက်ဆံတွေနှင့် တိုက်ခန်းကဒ်ကိုမြင်လိုက်တော့ မျက်ရည်တွေဟာ အတားအဆီးမရှိကျဆင်းလာသည်။

သူ့ဘဝက ဘာလဲ...

သူ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ....

ဘဝကြီးကနေပျော်စရာမရှိပေမဲ့ သေလိုက်ဖို့ကလည်း သူ့မှာသတ္တိမရှိခဲ့ပေဘူးကို။
နာနာကျင်ကျင်ရှိုက်ငိုမိတော့ ငိုရုံကလွဲပြီး ဘာများတတ်နိုင်မှာလဲ။