Karanlık bi boşlukta gibi hisseden Derinin o dipsiz boşluktaki tek ışığının farkına varış ve ona tutnmaya çalışması...
❗KİTAP FİNALDEN SONRA DÜZNELENECEK❗
Kitabın içeriği tamamen hayal ürünüdür. Kendi kurgum olmakla birlikte birçok kitaptan alıntıla...
"Ne kadar çabuk büyüdüler bunlar böyle" Ömer'in inanmaz tınıda çıkan sesi ile gülerek kafamı salladım.
"Öyle..." yanında oturan Esra'ya baktım "Eee sizin nişan hazırlıkları nasıl gidiyor?"
Esra tebessüm ederek doğruldu "Kızların yardımı sayesinde gayet güzel... Herşey istediğimiz gibi şimdilik sorun yok"
"Sevindim"
"Ozan Beria ödevini yaparken sen telefon ile mi oynuyorsun?!" Özge ablanın sesi ile arkamı döndüm.
Ozan hızla masanın altından çıktı "Anne ya istemiyorum ödev yapmak"
Tufan abi yüzünü sıvazladı "Hergün aynı kavga insan bıkmaz mi ya?!"
Hepimiz gülerken salondan koşarak çıkan oğlu ve peşinden koşturan karısının arkasından çıktı.
"Galiba en ama en mantıklı şey kız babası olmak... Ozan bütün erkek çocuklarından soğuttu beni ya!" Burak sitemle konuştuğunda herkes kahkaha attı.
İkra sevgilisinin göğsünü çimdikledi "Niye öyle diyorsun Burak... Ben erkek çocuklarına aşığım bir kere, baksana Özge abla ve Ozan'a ne kadar güzeller"
Burak suratını buruşturarak göğsünü okşadı "Ya ya ne demesin güzelim az önce birbirini kovalayan bendim zaten" dediğinde herkes gülümseyerek onları izliyordu.
"Selam millet!..." Tuğra'nın sesi ile herkes kapıya döndü, Tuğra ve Tuğçe gülümseyerek yanımıza geldi "Nabersiniz?"
"İyiyiz sizi sormalı?"
Tuğra arkasına yaslanarak ikizine baktığında Tuğçe göz devirdi "İyiyiz"
"Noldu kavga mı ettiniz?" İkra'nın sorusu ile Tuğçe omuz silkti, Tuğra cevap verdi.
