Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Sarıl bana."
⚝
Gökyüzü kendini aydınlığa bırakırken yanımdaki bedene bıkmadan tekrar ve tekrar baktım. Eğer hayatımda onun gibi biri hâlâ yerini koruyorsa bir şeyler yolundan gerçekten sapıyordu.
Arabada yarım saatten fazla yolculuk yapıyorduk. Ela gözleri bir kere bile dönüp bana bakmamıştı, belki de aklınca kızgınlığını göstermeye çalışıyordu ama ben buna kanacak bir kadın değildim. Koridorda sarf ettiği onca kelimeyi puslu zihnime gönderip rafa kaldırmıştım çünkü ona verebilecek tek bir cevabım dahi yoktu.
Beni o kadar olaydan sonra nereye götürdüğünü deliler gibi merak ediyordum ama söylemeyeceğini bilerek sessiz kalmıştım, oysa denemeye değerdi. Bunu sırf Baranlarla kavga etmek istediğim için yaptığını düşünüyordum yoksa bana olan öfkesinden sıyrılıp bu şekilde yaklaşmazdı.
Oturmaktan uyuşmuş bedenimi kıpırdatıp uygun bir pozisyonda durdum. Kutan'ın Bars'la ortak olması bana fazlaca ters geliyordu. Karakterleri bile ters iki adamın iş birliği yapması akla mantığa sığmıyordu.
Otobandan çıkalı çok olmuştu, o sayede nerede olduğumuzu görebilmiştim. Baranlar Zifkal'de yaşıyordu. Daha önce bana gelen notta da zaten bu yazıyordu ama hiç doğru olduğunu düşünmemiştim.
Zifkal, Feraz'dan çok uzak değildi ama Kutan bizi tam ters yola sokmuştu. Beni eve götürmediği böylelikle anlaşılıyordu.
Bacaklarımı kendime çektiğimde daha çok rahatladım. Engebeli yollardan geçerken arabanın sarsılması bacaklarımı ellerimle sarmama neden olmuştu. Kutan, toprak yola giriş yaptığında önümüzde büyük bir yapı göründü. Bir çiftlik evine gelmiştik. Temiz hava açık camdan ciğerlerime dolunca üst üste soluklanıp durdum.
O pis kasvetli odadan sonra burası cennet gibiydi.
Ev büyüktü, hatta yeni tadilattan çıkmış olmalıydı ama bakınca eski çiftlik evlerini anımsatıyordu. Kutan arabayı kurumuş yaprakların üzerinden sürmeye devam edince evin biraz uzağında arabayı park edecek bir yer buldu. Sağ tarafta birkaç ağacın arasından görünen bir göl vardı, onun biraz çaprazında da geniş bir çardak duruyordu.
Sol tarafta ise iki tane salıncak kurulmuştu. Şu ana kadar görebildiğim bu kadardı ama gezerek daha fazlasını göreceğimin farkındaydım. Kapıyı açıp dışarı çıktığımda kurumuş yapraklardan gelen çıtırtılar kırık bir tebessüm etmemi sağladı. Kapıyı örtüp arabanın önüne doğru yürüdüm.
"Biraz ileride manav var oradan yiyecek bir şeyler alacağım. Sen bekleme içeri gir hemen," diyen Kutan komutunu verdiğinde ona dönen gözlerim hâlâ arabanın içerisinde olduğunu gördü. Onun açtığı cama yaklaşıp yüz yüze gelmemizi sağladığımda bir eli camda, diğer eli direksiyonda benimle konuşuyordu. Yüzüne yakışan kirli sakallarına kayan gözlerimi ela gözlerine çıkardım.
