Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Sen ve ben gökyüzündeki yıldızlar gibiyiz."
⚝
Kerem'le olan konuşmalarımız Elya'nın beni aceleyle çağrılmasıyla sonlanmıştı. Cümlemin Kerem'de ne etki bıraktığını bilmemenin merakıyla yerden kalkıp arkadaşıma doğru ilerledim. Kerem'in ise kalkmadığını görünce onu orada tek bıraktım. İlerleyen adımlarım ağırlaşmış giysilerimden dolayı beni çok zorluyordu.
Yağmurun hafiften dinmesine rağmen Elya çantasını başının üzerine tutmuştu. Kendince yağmurdan korunmaya çalışıyordu. Onun karşısında resmen çıplak kalmış gibi hissettim çünkü ıslanmayan tek bir yerim bile kalmamıştı.
"Anahtarım büyük bir ihtimal senin evinde kaldı. Hemen gitmeliyiz, yoksa geç kalırsam ödevimi yetiştiremem," dediğinde bu kadar acele etmesine şaşırdım.
"Sorun değil, ben de yaparsın ödevi. Hem birlikte vakit de geçiririz," deyip telaşını gereksiz gördüğümü belli ettim. Başını sağa sola sallayan Elya'yı durduran Meriç'in kafeden çıkması olmuştu.
"Bu yağmurda dışarıda ne diye duruyorsunuz?"
Bir anlık Kerem'e baktığını gördüm ama önemsemedim. Muhtemelen yanında Meriç'i bile istemeyecekti. "Elya eve gitmek istiyor ben de onu soruyordum," dediğimde Elya'nın sendeleyen ifadesini dikkatli gözlerle inceliyordum.
"Ödevlerimi yapmayı unutmuşum, siz Kerem'le kalın biz artık eve gidelim," derken koluma girmişti bile.
"Olur, bize uyar... Ama eve gidince bize mesaj atmayı unutmayın," diyen ve gülümseyen Meriç'e ben de samimi bir tebessümle karşılık verdim. O sırada Kerem'e dönen gözlerim istediğini maalesef alamamıştı çünkü bana bakma gereksinimi dahi görmüyordu. "Merak etme ben hallederim."
"Onunla konuşmaya çalıştım ama işe yaradığı söylenemez," dediğimde benimle birlikte iç geçirmesine buruk bir tebessümde bulundum. En azından o da bizim için çabalıyordu.
Kerem'i çok kırmıştım farkındaydım ama o da beni çok incitmişti. O kolyenin boynumda bıraktığı acıyı hala hissediyordum, bu daha çok ruhsal bir acıydı. Benim onu kırdığım kadar o da beni kırmak istemişti ama bunu çok yanlış yolla yapmıştı.
Ben onun hiçbir zaman duygularıyla oynamamıştım, bunu en iyi o biliyordu. Daha onun için ne yapabilirdim bilmiyordum.
"Konuşacağım merak etme, sonra sana haber veririm," diyen Meriç'i olumlu bir mırıltıyla geçiştirdim.
Kafam çok başka bir yerdeydi ve ne dediğini anlamak da artık güçlük çekiyordum. Konuşmamızın bittiğini anlayan Elya'da beni kolumdan çekiştirip yürümeye zorladı.
