Blakemore Family. Tom 1. Jacob - WYDANA

Rozdział szesnasty

Avery

Skończyłam pracę dużo szybciej niż zwykle. Część rozrywkowa tego domu była duża, ale nie wymagała tak wiele, jak inne pomieszczenia. Do wieczora zostało mi trochę czasu, a wiadomość o tym, że Jacob gdzieś wyszedł, sprawiła, że poczułam się nieco lepiej. Zrobiłam sobie kawę, po czym poszłam z kubkiem do sypialni. Po raz pierwszy znalazłam czas na obejrzenie telewizji. Brakowało mi takiej prostej rozrywki, która do niedawna była stałą częścią mojego dnia. Włączyłam jeden z ulubionych seriali, zastanawiając się, co ominęło. Było spokojnie, naprawdę spokojnie. Przez chwilę zapomniałam nawet, w czyim domu się znajduję i udało mi się zrelaksować. Do czasu, w którym ktoś nie zapukał do moich drzwi. Podeszłam do nich i otworzyłam je, przygotowując się na każdy widok. Nie wiedziałam przecież, czy Blakemore już nie wrócił. Jednak w progu stanęła Dakota, ostatnia osoba, której się spodziewałam. Minę miała dość dziwną, w ogóle nie pasującą do niej.

– Cześć. Wiem, że nie powinnam cię o to prosić, ale potrzebuję pomocy.

Zastygłam. Chciałam nawet się uszczypnąć, żeby sprawdzić, czy to przypadkiem nie sen.

– Pomocy?

– Tak. Strasznie rozbolała mnie głowa, a tabletki nie pomagają. Nie jestem w stanie pracować, a został mi ostatni pokój.

– Mam posprzątać za ciebie?

Już wiedziałam, że nie śnię. Chociaż przyznać trzeba było, że kobieta tym razem nie patrzyła na mnie z nienawiścią. To była zaskakująca odmiana.

– Wiem, że nie powinnam cię o to prosić, ale inne dziewczyny są zajęte. Tylko ty skończyłaś szybciej. Odwdzięczę się, przysięgam.

Westchnęłam cicho. Byłam idiotką, bo nie potrafiłam odmówić komuś, kto prosił mnie o przysługę.

– No dobrze, co ci zostało?

– Sypialnia Jacoba.

– Co? – niemal pisnęłam. – Przecież Halle jasno mówiła, że do jego sypialni i gabinetu jest absolutny zakaz wchodzenia.

– Tak, bo zawsze ja tam sprzątam i tylko mi na to pozwala. Raz w tygodniu się tym zajmuję, zwykle wtedy, kiedy jest w domu. Teraz go nie ma i nie wróci zbyt szybko, nawet się nie dowie, że tam byłaś. Z okna mojej sypialni mam widok na główną bramę. Zdążę cię uprzedzić, jeśli wróci szybciej.

– Jesteś pewna, że nie pojawi się nagle?

– Tak. Mówił mi, że nie będzie go do późna.

– No dobra – powiedziałam niechętnie.

– Dziękuję. Nie ma tam dużo pracy. Skończysz pewnie w pół godziny.

Odwróciła się i poszła w stronę swojej sypialni, a ja ze spuszczoną głową zeszłam na dół. Nie mogłam uwierzyć, że dałam się w to wrobić i to Dakocie. Wściekałam się na siebie, aż nie zrozumiałam, że to mi nie pomoże. Weszłam do sypialni Blakemore'a i rozejrzałam się dokładnie po tym miejscu. Mrok w niej panujący był przytłaczający, ale idealnie pasował do tego człowieka. Zauważyłam niepościelone łóżko, bałagan na komodzie i niewiele więcej. Rzeczywiście wyglądało na to, że spędzę w tym miejscu kilka chwil. Nie czekając dłużej, zabrałam się do roboty. Mimo zapewnień, że Jacob się tu nie pojawi, czułam całą sobą niepokój. Co chwilę zerkałam w stronę drzwi, by upewnić się, że nie stoi w progu. Przerażała mnie wizja przyłapania. Tym bardziej dlatego, że spodziewałam się wyparcia wszystkiego przez Dakotę.

Dosunęłam szufladę komody, myśląc o tym, że to chyba tyle. Z uśmiechem na twarzy i poczuciem ulgi ruszyłam w stronę drzwi, ale wtedy się otworzyły. Stanął w nich Blakemore. Patrzył na mnie ze wściekłością w oczach. Nie zdążyłam otworzyć ust, a już stał tuż przede mną, zaciskając palce na mojej szyi.