ညေန ေနဝင္ခ်ိန္ အခ်ိန္ေလးမို႔ မိုးသားညိဳေဆး႐ုံထပ္ခိုးေပၚသို႔တက္သြားသည္။ေဆး႐ုံစတက္ကတည္းကသူမြန္းၾကပ္တိုင္းဒီကိုလာေလ့ရွိသည္။တစ္ခါတစ္ရံတစ္ေယာက္တည္းေနရတာလည္းမ်ားေတာ့ အထီးက်န္ျခင္းဆိုတာမိုးသားဘဝအတြက္မရွိေတာ့ဘူး။
ခုံတန္းလ်ားေလးေပၚတြင္ သူ၏ခ်စ္လွစြာေသာအကိုက ေဆးလိပ္ထိုင္ဖြာေနသည္။သူမ်က္လုံးကိုေတာင္မယုံႏိုင္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။အကိုရွိရာအနားသို႔ေျဖးညႇင္းစြာေလွ်ာက္သြားလိုက္မိသည္။ဒီေျခလွမ္းေတြကလည္းအကိုနဲ႔ေတြ႕ၿပီးကတည္းကမရပ္တန႔္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
"အကို ဒီအခ်ိန္ႀကီးဘာလာလုပ္တာလဲ"
ရွိန္းကဘာမွမေျပာထိုင္ၿမဲတိုင္းသားထိုင္ေန၍ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည္။မိုးသားလည္းဘာဆက္ေျပာမွန္းမသိတာနဲ႔အကို႔ေဘးနားေလးမွာဝင္ထိုင္လိုက္မိသည္။၁၅ မိနစ္ေလာက္အထိၿငိမ္သက္စြာေနထိုင္ၿပီးမွ အကိုကစကားတစ္ခြန္းဆိုလာခဲ့သည္။
"မိုးသား ငါနဲ႔ တြဲမလား"
႐ုတ္တရပ္ဆန္လြန္းေသာေမးခြန္းေၾကာင့္မိုးသားေၾကာင္သြားသည္။ "ကိုယ္"ဆိုတဲ့နာမ္စားေလးကိုအၿမဲသုံးတဲ့ အကိုက အခုက် " ငါနဲ႔တြဲမလား" ဆိုတာကမိုးသားအတြက္ေတာ့ထူးဆန္းေနသည္။ရွိန္းကလည္းေၾကာင္အမ္းေနေသာထိုေကာင္ေလးကိုေနာက္တစ္ခါထပ္ေမးသည္။
"မိုးသားမင္း မနက္ကေျပာေတာ့ ငါ့ကိုသေဘာက်တယ္ဆို ဒီေတာ့ငါနဲ႔တြဲမွာလားမတြဲဘူးလားေျပာ"
မိုးသားကအျမန္ေျပာလိုက္မိသည္။
"တြဲမယ္ ကြၽန္ေတာ္ အကို နဲ႔တြဲမယ္"
"ဒါဆိုလည္းၿပီးၿပီ ညီလည္းေဆး႐ုံမွာေနရတာပ်င္းေနေရာေပါ့မနက္ျဖန္က်ရင္ အကိုဂ်ဴတီအားတာမို႔ အျပင္ထြက္ရေအာင္"
မိုးသားပိုၿပီးအံဩသြားမိျပန္သည္။သူေရွ႕ကခ်စ္ရပါ ေသာဒီလူသားေလးကသူကိုခ်ိန္းေတြ႕ဖို႔ေျပာေနတာကိုသူမယုံႏိုင္ဖြယ္ျဖစ္ေနျပန္သည္။
ရွိန္းက႐ုတ္တရပ္ေခ်ာင္းဟန႔္လိုက္ၿပီးေနာက္ထရပ္ကာမိုးသားကိုၾကည့္လိုက္သည္။
