arcadia | vmin

16; kasımpatı'nın zehirli dudakları

[seni öptüğümde ruhunu tadabilirim]

flashback:

"Jeongguk ben çıkıyorum!"

"Daha yeni gelmedin mi?"

"Acil işim çıktı da, gelirim bir kaç saate"

"Tamam"

Taehyung heyecanlıydı. Ne olursa olsun Jimin'in ismi geçince bile deli gibi atmaya başlayan kalbi onunla aylar sonra buluşacak olmanın yarattığı etkiyle duracak gibiydi.

Tabii tek neden de bu değildi. Jimin'in söylediği bir takım şeyler Taehyung'un içinde açmaya hazır olan küçük filizleri de heyecalandırmıştı.

Düşüncelerine gülümserken aniden gelen aramayla duraksadı Taehyung.

Jeongguk arıyordu.

Şaşkınlığını bir kenara atıp, aramayı cevaplamıştı.

"Jeongguk az önce çıktım ya evden, ne oldu?"

"Hyung.." sesi ağlamaklı geldiğinden Taehyung telaşlanmıştı.

"Hyung, merdivenlerden düşerken ayağımı çok pis incittim. Aklıma arayacak başka kimse gelmedi, gelebilir misin lütfen?"

Jeongguk'un sesinden ne kadar acı çektiği belli olduğundan Taehyung geldiği yolu geri dönmek zorunda kalmıştı.

"Geliyorum."

Hiç düşünmeden geri döndü, kaç aydır onunla ilgilenen çocuğun yanına.

O an aklından her şey silinmişti sanki.

Çünkü eğer bilseydi ki Jimin onu sabaha kadar orada bekleyecek, muhtemelen kendinden nefret ederdi.

•°•

Taehyung, Jeongguk'u bulduğunda öyle içli içli ağlıyordu ki, büyük olanın içi burkulmuştu bu görüntü karşısında. Apar topar bulduğu gibi kucaklamış, hastaneye götürmüştü küçüğü. Neyse ki ayağında kırık yoktu fakat çok fena ezilmişti.

Jeongguk çok ağlayıp, sızlamış acısını Taehyung'un ellerini sıkarak çıkarmıştı. Bu süre zarfında da Taehyung kaderine boyun eğmiş, küçüğün acısına ortak olmaya karar vermişti.

Artık Jeongguk da biraz rahatlatığında,

Aniden aklına gelmişti Jimin.

Kaç saat geçmişti? 1? 2? 3?

Belki daha fazlası?

Telefonunu aramak için çıkardığında siyah ekran yüzünden çoktan şarjının bittiği anlamıştı Taehyung.

"Jeongguk telefonun yanında mı?"

"Hayır, hiçbir şeyimi alamadım ki"

İçini kaplayan endişeyle kafasını eğmişti Taehyung.