arcadia | vmin

18; gökyüzü bizim için ağlıyor

[zihnimi ve acımı al, kalbim zaten uzun zamandır senin]

yoongi:
jimin
iyi olacak mısın?

jimin:
olacağım tabii ki de, yoon
sonuçta bu ilk değil
atlatacağım

yoongi:
ama bu sefer başka
baban paris'e gittiğini öğrendi
iyi şeyler olmayacak
neden bunu engelleyemiyorum?
neden sana yardımcı olamıyorum?
yeniden o odaya girmene nasıl müsade edebilirim?

jimin:
sorun değil
yoongi, ben iyiyim
sorun neyse benimle çözmesi daha iyi
acı çekmem önemli değil
bunları boş ver
yarın buluşalım olur mu?
şimdi eve geçiyorum
görüşürüz

yoongi:
görüşürüz :(

•°•

"Jimin? Sonunda geldin"

Hyerin kapıyı açar açmaz Jimin'i görünce minnettar nidalarını sıralamaya başlamıştı şimdiden.

"Bana neler olduğunu anlatabilir misin acil?"

Bir yandan ayakkabılarını ve ceketini çıkarırken öbür yandan pür dikkat Hyerin'i dinliyordu Jimin.

"Nasıl öğrendiğini bilmiyorum belki de peşine birilerini taktı ve uzun zamandır yaptığın her şeyden haberdar."

O an Jimin dikkatsiz davranışları yüzünden kendine lanet okumakla meşguldü. Ama yine de bir şekilde babasının kendinden başka kimseye zarar vermeyeceğini de iyi bildiğinden gölnü az da olsa rahatdı.

"Tamam, teşekkür ederim, Hyerin."

"Buraya gelmemeliydin"

dedi Hyerin endişeli gözlerle çocuğu süzerken.

"Kendi öz babamdan köşe bucak kaçmamı mı öneriyorsun? Hem de hangi deliğe girersem gireyim beni bulacağını bilmene rağmen?"

Şimdi ikili mutfakta karşılıklı oturmuş çözüm yolu bulmaya çalışıyordu.

"Bunun ben de farkındayım ama gözümün önünde bunları yaşamana katlanamıyorum."

"İyi olacağım, iyi olacağız, hepimiz."

diye yanıtlamıştı onu Jimin, destek olmak istercesine de elini tutup okşamıştı.

"Oğlum, gelmişsin"

Aniden ortamda babasının sesi duyulunca Jimin gerilmişti.