DÜŞ KAPANI

1.Bölüm - Yaralarımı Beraber Saralım

Öncelikle herkese merhaba , nasılsınız umarım iyisinizdir , ilk bölüme tekrardan hoşgeldiniz. Umarım severek , keyifle okursunuz..

            Tarihi buraya bırakabilirsiniz..

         |İyi okumalar ❤️‍🩹

Görünürde açık yaralarım yok ama içimde acıyan bir yara var çok açık bir yara hiç bir ilaç onu geçirmeme yardımcı olmadı . Ne sürersem süreyim biraz geçiyor gibi oluyor sonra üstüne yeni bir yara ekleniyor . Kanayan yarama tuz basmadığım kaldı bir tek , canım bu denli acırken yeni yaralarım çıkmasın daha da kanamasın diye tuz bassam tüm yaralarım kökten çözülse , içimde çöreklenmiş yaralar bir anda dışımda belirirse o zaman nolucak ? Bu seferde canım mı acımayacak .

Mutlu bir günün sabahına uyandım sanmıştım fakat hiç de öyle olmadı..

Her şey bir sanrıdan ibaret sanardım , bir ses , bir söz değiştirdi bir günde hayatımı . Sanki içimdeki çocuğu söküp çıkarttılar ve bir zindana kapattılar , sessiz çok sessiz , etrafım kapkaranlık , kendimi göremiyorum , sesimi dahi işitemiyorum .

"Sanki diri diri kefenlediler beni , sanki acımasızca üzerime toprak atıyorlar. Yaşıyordum belki ama yaşadığımın farkında bile değildim . Ben aslında bir ölüymüşüm . Aslında her şey o kız çocuğunu öldürdüklerinde oldu , içimde ki çocuk artık yoktu onun yerine duygusuz bir çocuk etrafımda dönüp duruyordu , deli gibi.. "

"Sen çıkmasaydın karşıma bu çocuk intihar ederdi . El kadar çocuk nefesini kendi elleri ile verirdi.."

Sabah 6.30 da evin karşısındaki komşularımızın gürültüsü ile uyandık  , kalktığımızda olanlar olmuştu . Komşumuz Veli abi , karısı ve üç çocuğu ile Ankara'dan buraya taşınmışlardı . Kendilerini severdim , çok iyi insanlardı ama o gün kimseyi tanıyamadığımı farkettim..

Veli abi Neslihan'ı yani karısını silah ile vurmuştu ve silah tam saat 6.30 da patlamıştı , sadece bir kurşun sesi vardı ama çocuklarda ölmüştü , çocukların annesi de..

Polisler , ambulanslar , hiç dinmeyen siren sesleri..

Korkmuştum , korkmuştuk , neydi alıp veremediği ? Ne yapmışlardı da bu kadar cani olmuştu Veli abi ?

Soruların cevaplarını çok merak ediyorum ama kimsenin elinden hiçbir şey gelmiyordu , hiç kimse konuşmuyordu , herkes birbirine bakıyordu . Elleri kanlı bir adam , kelepçeler ile polis arabasına doğru , yüzü yerde gidiyordu . Beti benzini atmıştı . Ayakları birbirine karışıyordu , sendeleye sendeleye sonunda polis arabasına kafasından tutularak bindirildi .

Polisler Veli abiyi tutukladılar ve karakola götürdüler . Üç beden . Üç ceset . Canice katledilmiş bedenler kanlar içinde yüzüyorlardı .

Küçük kardeşim de ben de bu olayın şokunu uzun süre atlatamadık . Tek bildiğimiz şey ise artık bu durum bizde iz bırakacağıydı..

"Dicle kızım hadi uyan saat 14.00 , yeter yattığın." Annemin sesiyle uyanmıştım , her sabah olduğu gibi..

Annem hiç normal değildi, her sabah olduğundan daha anormaldi , doğal olarak yaşananlar hiç hoş değildi ama yine de annem çok garip davranıyordu .

Rahat uyuyamamıştım bile rüyamda sürekli olaylar canlandı durdu , tedirgin uyumuştum ve rüyamda kötü kötü şeyler gördüm .

Tam kardeşimin odasına geçip rüyalarımı anlatacağım sırada kardeşim camdan dışarı bakıyordu . Sesim ve bedenim ani hareketle titredi . "Havin ! Camdan dışarıya bakarken bu kadar çok kolumuzu dayamayıp bakacaktık , söz vermiştin."  Havin benim 8 yaşındaki kız kardeşim . Onu canımdan çok seviyorum , kardeşim uzun süre olmamıştı ve onun doğuşu ile benim hayatım da güneş gibi parladı .