Nobody loves me [voltooid ✔️]

~H3~

Als ik het kamertje inloop zie ik daar iemand zitten die ik niet had verwacht. Of te wel Harry Styles ik houd mijn fan girl in me en ga tegen over hem zitten. "Hoi ik ben Harry" zegt hij. "Hoi ik ben Daisy" zeg ik en schud zijn hand. "Ik heb je hier laten komen omdat ik zag dat je niet zo gelukkig lijkt" zegt hij en ik knik. "Klopt dat?" Vraagt hij. "Ja" zeg ik. "Kan je me vertellen waardoor je niet zo gelukkig bent?" Vraagt hij. "J-ja" zeg ik aarzelend. "Het hoeft niet als je je er niet goed bij voelt, maar weet dat ik je alleen maar wil helpen" zegt hij en ik begin hem wel te geloven. "Oké waar moet ik beginnen?" Vraag ik. "Waar jij wilt" zegt hij en ik haal even adem. "Ik begin bij de basisschool" zeg ik en hij knikt. "Toen ik naar de basisschool ging vond ik dat heel spannend ik was altijd heel verlegen en het liefst bleef ik de hele dag bij mijn moeder tot dat ik één jongen zag zitten die het zelfde dacht als ik en liep naar hem toe" zeg ik en haal adem. "Je mag er zo lang over doen als je wilt" zegt hij geruststellend. "Toen ik me had voorgesteld vond hij het ook niet meer zo spannend en gingen we spelen, na een tijdje toen we in groep drie zaten werden we alleen maar closer we leenden elkaar spullen uit zaten op de zelfde sport en speelde met de zelfde dingen we zijn alle bij enigs kind dus voelde we elkaar aan als broer en zus" zeg ik en ik ga weer verder. "Zo ging het elk jaar door we kregen steeds meer vrienden en uiteindelijk hadden we een hechte vrienden groep van 3 jongens en ik als enige meisje, onze klas werd hechter en ik kreeg er nog een beste vriendin bij, tot ik op een dag mee deed met voetbal en hij heel erg boos
op mij werd om dat ik per ongeluk iemand omstootte die bij hem in het team hoorde sinds dat moment zat er altijd een soort spanning tussen ons tot groep acht het laatste jaar van de basisschool was afgerond" zeg ik en slik want nu komt het moeilijkste gedeelte. "Na het afscheid van de basisschool heb ik geprobeerd contact met mensen te houden maar dat is maar met een paar gelukt maar of ik daar blij mee moest zijn wist ik niet, ik heb hem na de basisschool nog maar één keer echt gesproken dat was het, met mijn andere beste vriendin had ik nog wel contact maar ze zit op een andere school dus kan ik haar niet vaak zien op mijn nieuwe school zaten veel kinderen uit mijn oude klas maar het zijn allemaal van die irritante kinderen" zeg ik en hij knikt begrijpelijk. "Ik moest wel met hun mee gaan ondanks dat ze me irriteerde, want ik ben nooit goed geweest in vrienden maken en anders was ik helemaal alleen, na een half jaar begonnen ze me buiten te sluiten, na een paar weken zei ik tegen mijn moeder dat ik me niet lekker voelde en ze liet me thuis ik durfde niet naar school, maar na een tijdje kwam ze erachter dat ik steeds op bepaalde dagen niet lekker was en stuurde me naar school, maar toen begon mijn depressie pas" zeg ik zucht en kijk naar Harry die me een bemoedigend knikje geeft. "Elke dag als ik uit school kwam ging ik meteen naar boven ik fietste niet meer met hun mee want ik wou zo snel mogelijk weg als ik boven was ging ik huilen en op een dag begon het zo erg te worden dat ik drang kreeg om me te snijden ik las er wel eens over en ze zeiden altijd dat het hielp dus pakte ik uit mijn bureau la een schaar en zette die in mijn arm wat me een fijn gevoel gaf. Op een begeven moment ging ik mijn gevoelens googelen en zag dat er depressie stond toen ik dat las dacht ik dat het niet waar was maar het was zo het snijden was voor mij een dagelijks routine geworden en wist dat ik het mijn ouders moest vertellen, maar die reactie was niet zo als ik gehoopt had" zeg ik en barst in huilen uit. Harry stond op en troosten me. "Wat hebben ze gezegd?" Vraagt hij. "Ze zeiden dat het mijn problemen zijn en niet hun" zeg ik tussen mijn snikken door en Harry troost me weer.

——————

Vote......

Reageer......

Volg.....

Alvast bedankt!