10

49 9 28
                                    

ლილეს POV*

ვფიქრობდი... მახსენდებოდა სონუ, მისი უმანკო, ბავშვური სახე, ღიმილი, თამაში... ყველაფერი ერთიანად... ისევ ტირილს ვიწყებდი, როცა კინაღამ მოტოციკლი დამეჯახა~ დავეცი, მაგრამ არაფერი მტკენია.. ოხხ თუ ტარება არ იცისს რაღას ჯდება? 

მე_შენ რა შეიშალე?!_ვუყვირე. ის მოტოციკლიდან გადმოვიდა, ჩაფხუტი მოიხადა და გაიცინა

??_გამარჯობა ლილე

მე_რა? ვინხარ? ჩემი სახელი რატომ ან საიდან იცი?_ამბოლოდროს გავარკიე თურმე ცნობილი ვყოფილვარ.

??_სათითაოდ მკითხე, თუშეძლება

მე_უკვე სერიოზულად  მაღიზიანებ.

??_კარგი კარგი_ხელი გამომიწოდა რომ ავეყენებინე, მაგრამ მაინც ჩემით ავდექი

??_ზუსტად ისეთიხარ, როგორიც მეგონე. აქვე პატარა კაფეა, იქ წავიდეთ და ვისაუბროთ.

მე_უცხოებს არსად დავყვები, განსაკუთრებით მათ ვინც მოტოციკლს ატარებს._მან ისევ გაიცინა

??_ჰაჯუნი მქვია. კიმ ჰა ჯუნი. შენ კი ლილე სასიამოვნოა, შენთვისაც, ჩემთვისაც. ახლა უცხოები აღარვართ, ამიტომ გამომყევი. ბევრი სალაპარსკოგვაქვს.

მე_არმინდა. 

ჰაჯუნი_დარწმუნებულივარ შენც და მეც, ორივეს ერთი ინტერესებიგვაქვს მარიონეტებთან დაკავშრებით. მინდა მეტი ვიცოდე, შენ კი ამ ყველაფრის გარკვევაში დამეხმარები. ახლა კი დაჯექი და წავიდეთ_ჩაფხუტი გამომიწოდა. არვიცი რატომ, მაგრამ ვენდე... ნეტა მცოდნოდა რა მოხდებოდა ამ ყველაფრის შემდეგ... ამ სულელური გამოძიების შემდეგ. რომ მცოდნოდა, ჯონგუკსაც კი არ გავიცნობდი...


ჯონგუკის POV*

თვალებს ვახელ.. ისევ სიბნელეა.. რამდენიხანია მძინავს? როგორ მინდა ეს ყველაფერი მალე მორჩეს! უკვე დავიღალე, რომ სხვა მაკონტროლებს.. მაგრამ სწორედ ეს არიყო ჩემი სახლიდან გაქცევის მიზეზი?....

MY HUMAN DOLLWhere stories live. Discover now