ငါလေးကတာဝန်ကျေတဲ့ဇနီးလေးနဲ့မေတ္တာရှင်မိခင်ဖြစ်လာတယ်[ဘာသာပြန်]

*105* သူ့ကိုအထင်အမြင်သေးနေတဲ့အကြည့်တစ်ချက်အရင်ပေးလိုက်

ဒါကိုကြားလိုက်တာနဲ့ ရုန်ယိမှာ သူ့မသိစိတ်အရ မကောင်းတာတစ်ခုခုဖြစ်လာတော့မယ်လို့ ထင်နေလေသည်။ မျှော်လင့်ထားတဲ့အတိုင်းဘဲ သူခန်းမထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ အထင်သေးမှုအပြည့်နဲ့ပြောလာတဲ့ အသံတစ်သံကိုကြားလိုက်ရသည်။
"ငါ့ကို ဒီမှာလေးနာရီလောက်တောင်စောင့်ခိုင်းထားရလောက်တဲ့အထိ အရမ်းတွေဘဝင်မြင့်နေတာဘဲ...အစေခံတွေကို မင်းကိုသွားရှာဖို့ပြောတော့လည်း မင်းဘယ်သွားလဲဆိုတာသူတို့မသိပါဘူးတဲ့လေ...ဘယ်သူမှ ငါ့ကိုမျက်လုံးထဲမထည့်ထားကြဘူးဘဲ!"

ရုန်ယိ စကားပြောနေတဲ့လူကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ထိုသူက တင့်တယ်ကြော့ရှင်းတဲ့မျက်နှာ..အေးစက်နေတဲ့မျက်ခုံးတွေ ၊ ပါးနပ်ဉာဏ်များမှုတွေဖြတ်ပြေးနေတဲ့ မြေခွေးလိုဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့မျက်လုံးတစ်စုံရှိတဲ့ သတ်လက်ပိုင်းလူတစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွေကအောက်ကိုအနည်းငယ်ကွေးကျနေတဲ့ပုံက သူ့ကိုခက်ထန်တဲ့ပုံပေါ်နေစေသည်။ ဒီတော့ ဒီလူက မူလပိုင်ရှင်ရဲ့ အဘိုးပေါ့....။

သူ ထိုလူရှေ့ကိုလျှောက်သွားကာ ရိုရိုသေသေနဲ့ပြောလိုက်သည်။
"အဘိုးကို နှုတ်ဆက်ပါတယ်"

ရုန်လင်းရှုက အေးစက်စွာနှာခေါင်းရှုံ့ကာ
"မင်းမျက်လုံးထဲ ငါ့ကိုတော့မြင်သေးတယ်ပေါ့!"

ရုန်ယိ သူ့အကြည့်တွေထဲက ဒေါသတွေကိုလျစ်လျူရှုလိုက်ကာ ဘေးနားကခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"အဘိုး..အဘိုး ကျွန်တော့်ဆီကိုလာတွေ့တာ အဘိုးရဲ့တပည့်တွေသိလား"

"သူတို့ရဲ့ဆရာအနေနဲ့ ငါဘယ်သွားလဲဆိုတာ သူတို့ကိုပြောစရာလိုလို့လား!"

"ဒါဘဲလေ!...ဒီအိမ်တော်ရဲ့သခင်အနေနဲ့ ကျွန်တော်ဘယ်သွားလဲဆိုတာ အစေခံတွေကိုပြောသွားစရာလိုလို့လား..သူတို့သာ ကျွန်တော့်ကိုရှာတွေ့နိုင်ရင် ဒါသူတို့က ကျွန်တော့်ကိုစောင့်ကြည့်နေတာလို့ပြောနေတာဘဲ...ဒါဆို ကျွန်တော်သူတို့ကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ကိုအပြစ်ပေးသင့်တာပေါ့...အဘိုးရော ဘယ်လိုထင်လဲ"

ရုန်လင်းရှု "....."

ရုန်ယိက ဆက်ပြောလိုက်၏။
"ဟုတ်သားဘဲ..အဘိုး..ကျိုရွှီဂိုဏ်းက ရှေ့ဖြစ်ဟောတာသင်ပေးလား"