"Kalp,aşk,acı,mutluluk,his ve diğer duygular. Bunlar birbirine görünmez bir düğümle bağlıdır. Benim sana bağlı olduğum gibi."
"İnce yağmurlar gök gürültüsüyle güçlenir, ince yağmurlar olmadan da gök gürültüsü olmaz."
Bu bölüme başlamamak için direniyordum. Ama zamanı geldi galiba. Bu bölümün başında Arkın'dan bir kesit verip vermemeyi çok düşündüm. En sonunda koydum. Başında Arkın'ın ağzından birkaç cümle okuyacaksınız. Sonrası sadece Yağmur'un ağzından olacak. Bölüm geç geldi çünkü sınav haftamdaydım. Sonunda bitirdim. Yazmak beni çok yoruyor. Beynimin tüm hücrelerini kullanmam gerekiyor. Her neyse iyi okumalar bebeklerimm. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
Kişisel İnstagram Hesabım: @nildaozayw
Bölüm Şarkısı: Sokak Lambası🚲 Evleniyormuşsun Bugün☔️
-Bu aşkın adresi bir çıkmaz sokak-
❤️🌈
Arkın'dan...
Hissetmiyordum. Hiçbir şeyi. Ellerimi ,kollarımı, bacaklarımı ve zihnimi..
Tek hatırladığım şey ise Korel ile o oda da kalmış olmamızdı.
Yağmur ve Güneş çıkmıştı.
Biz kalmıştık.
Bana bir şey olursa, o ne yapacaktı?
Asya, kız kardeşim.
Kolay bir hayatım olmamıştı.
Bir kız kardeşim olduğunu öğrendiğimde 18 yaşındaydım. Sırf kardeşimi alabilmek için ne zorluklara katlanmıştım.
Bir adamla evlendim. Benden belki de 30 yaş büyüktü. Bana uyguladığı işkenceler aklıma geldi. Ece'yi aldıktan sonra o adamı öldürdüm. Sonra kendimi silah temizlerken, bir seri katil olarak buldum.
Kod Adım Lavantaydı. Kod adımın Lavanta olmasının tek sebebi annemin ve Asya'nın lavantaları çok sevmesiydi.
Eğer haberleri biraz takip ediyorsanız 1 ay içinde koca bir üniversitedeki bin kişiye saldırı yaptığımı bunların sekiz yüzünü öldürdüğümü, yüz doksan dokuzunu felçli ya da sakat bıraktığımı biliyorsunuzdur. Geriye kalan 1 kişiyi öldürmedim, sakat bırakmadım, hayatını karartmadım. Öldü gösterdim. Bir sürü polis ekipleri tarafından aranırken kendimi burada buldum.
Birazdan ölecektim.
Kalbim duracaktı.
Nefes alamayacaktım.
Bunu idrak etmemle çığlığı basmam bir oldu. Ben ölemezdim. Ben söz vermiştim Asya'ya. Ablalar ölmez demiştim. Ölecek miydim? Ben Arkın'dım.
Hiçbir şeyden korkmayan Arkın, şimdi ölümden mi korkuyordu?
Hayır diyemedim. Evet diyemedim. Yapmak istediğim şeyler vardı. Aşık olmak istiyordum. Çocuğum olsun istiyordum. Birisi beni kendini feda edecek kadar sevsin istiyordum. Ama ölecektim.
Ölüm. 4 harf. 2 hece. Binbir duygu ama aslında tek bir his.
Ben bunları düşünürken bir el elimi tuttu.
"Korkma" dedi.
Sonrası karanlık...
Yağmurdan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
