I'm already high enough 2

Hoofdstuk 6

Tess het Lam

'Ik ben zenuwachtig om eerlijk te zijn.' zeg ik als ik Matthy zijn hand stevig vastpak als we in de auto zitten. De muziek staat zachtjes aan op de achtergrond en ik kijk wat angstig voor me uit. 'Dat snap ik schat, en dat is ook niet erg.' zegt hij en ik knik. 'Ik hou van je,' zeg ik als ik zijn hand nog steviger vasthoudt. 'Schatje, ik moet schakelen.' zegt hij zachtjes. 'Oh ja, sorry.' zeg ik als ik glimlach hij schakelt snel en daarna legt hij zijn hand op mijn been. 'Ik ben benieuwd, ik had natuurlijk wel het een en ander over je vader gehoord maar om dit nou mee te maken is het wel heftig.' zegt Matthy en ik geef hem groot gelijk. Wanneer we voor het café staan voel ik me ineens heel erg zenuwachtig en we stappen het kleine gezellige gebouwtje in. Ik laat mijn ogen glijden over de ruimte en zie een man zitten met een kopje voor zich. 'Zie jij hem?' vraagt Matthy en ik kijk hem na een paar seconden aan. 'Ja, ik zie hem.' zeg ik zacht en trek hem mee naar de tafel. 'Papa?' vraag ik als ik hem met grote ogen aankijk. 'Tess,' zegt hij ook op hetzelfde volume als ik. Ik geef hem een knuffel en het is weer als vanouds, althans zo lijkt het. 'Dit is mijn man, Matthyas het Lam.' zeg ik netjes tegen mijn vader en hij geeft Matthy een hand.

'Waarom heb je dit allemaal gedaan? Je hebt Robbie en mij in de steek gelaten.' zeg ik hardop en sla mijn hand op tafel. 'En niet zeggen dat het van ma moest want dat geloof ik al helemaal niet.' zeg ik als Matthy mijn hand vast pakt. Mijn vader zucht even kort en knikt. 'Het ging ook niet heel goed tussen de jaren door tussen mij en je moeder. Je moeder die zei dat het beter was als jullie mij niet zagen. Toen heeft ze gezegd dat ik overleden was, het was vreselijk.' zegt hij en ik kan mijn ogen niet geloven. 'Ik kan het niet geloven.' zeg ik vol ongeloof. 'Het is toch waar.' zegt hij en ik denk heel even kort na. 'Ik kan je niet zien, dit brengt zoveel naar boven, zowel mijn kindertijd als vijf jaar geleden.' zeg ik en stap van de stoel en verontschuldig me naar Matthy.

Ik stap naar buiten en loop wat verder om op een bankje te zitten. Ik kan mijn gedachtes niet volgen omdat ze op volle toeren draaien. Ik kan niet geloven dat mijn vader zo uit het niets verdween, en nu weer zonder pardon terug komt. Als ik bedenkt dat ik mijn tas ben vergeten in het café zucht ik even diep, ik loop op een strak, en snel tempo naar binnen en pak mijn tas zonder mijn vader aan te kijken. 'Tess kom op, ik ben terug gekomen voor jou.' zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt en zijn handen in de lucht gooit. 'Als je weer met die onzinnige smoesjes komt, dan ben je dit keer niet aan het goede adres.' zeg ik roep ik boos en Matthy schrikt. Matthy heeft mij nog nooit in deze jaren zo boos gezien als nu.

'Je liet me in de steek, al die jaren, ik werd een junkie, iemand die het niet goed wist en door de grond ging. Al die tijd dacht ik dat je dood was, hoor je me dood!' roep ik naar hem en hij maakt zijn ogen wijd. Ik kijk hem strak aan, zonder een zucht, zonder woorden, en al helemaal zonder emotie. 'Ik was op den duur alles kwijt, mijn baan, mijn familie en vrienden, en het belangrijkste, het vertrouwen in mijzelf.' zeg ik nog steeds emotieloos. 'Antwoordt dan, hoe verdween je, want op dit moment wil ik dat ook heel graag.' de woorden verlaten mijn mond terwijl mijn ogen wagenwijd open staan met wat tranen die naar beneden dwarrelen. Ik bal mijn vuisten en sluit mijn ogen even kort. Mijn vader wilt naar voren stappen maar al gauw komt Matthy ertussen. 'Ik denk dat het beter is dat u even afstand doet van Tess op dit moment.' zegt hij snel. Ik duw Matthy zachtjes weg en haal mijn mijn vuist uit naar mijn vader zijn wang. 'Deze is voor de tijd dat je me alleen hebt gelaten samen met Robbie.' zeg ik als ik mijn hand heen en weer schud van de pijn die ik even heb in mijn hand.

'Ik heb je nog nooit zo boos gezien.' zegt Matthy als we de woonkamer inlopen. 'Tja, dat ik dat nog in me had.' zeg ik met een zucht en trek mijn wenkbrauw omhoog. Ik leun met mijn armen tegen het keukeneiland aan en Matthy komt voor mij zitten op een van de stoelen. 'Ik kan hem niet vergeven, niet nu.' zeg ik tegen hem die nu voor mij zit. Hij legt zijn handen op de mijne en wrijft er even overheen. 'Al die tijd, ik kan er gewoon niet bij.' zeg ik met tranen in mijn ogen en ik schud even mijn hoofd. Mijn gedachtes gaan naar mijn vader die mij adviezen gaf waar ik elke dag wel wat aan heb gehad, die mij leerde dat ik respect moest hebben voor iedereen, dat ik zijn lievelingetje was. Ik was altijd een papa's kindje, en dat was voor zijn verdwijning nog steeds. Maar nu, dat hij terug is, helemaal niet meer. 'Ik hou van je, ook als je zo boos bent.' zegt Matthy en hij geeft me een kus als hij over de keuken heen buigt. Ik beantwoordt zijn kus en leg mijn hand in zijn nek. Ik trek terug als ik de bel hoor en lik mijn lippen even voor ik open doe. Daar staan Raoul, Lieke en Tara. Tara rent als eerste naar Matthy en heeft geen oog meer voor Raoul en Lieke.

'Wat is er met je hand gebeurt?' vraagt Raoul. Ik kijk hem even strak aan als hij op de bank ploft. 'Gewoon een ongelukje.' zeg ik en slik hoorbaar. 'En nu de waarheid.' zegt Lieke en ik kijk even geïrriteerd weg, ik lik opnieuw mijn lippen. 'Ik heb mijn vader gezien vandaag.' de woorden verlaten mijn mond opnieuw emotieloos. 'Leeft hij nog?' vraagt Raoul met grote schrik. Ik knik met een strak gezicht en kijk even naar Tara die aan Matthy allerlei dingen aan het vertellen is. Ik zucht even en kijk de twee die voor mij zitten weer aan. 'Blijkbaar was hij niet dood, maar hij is weggegaan, zonder iets te zeggen. Mijn moeder heeft ons laten geloven dat hij er niet meer was. Vandaag wilde hij uitleggen waarom maar ik heb hem afgekapt en hem geslagen.' zeg ik mijn hand tegen mijn gezicht leg en mijn arm over de leuning van de bank leg. Ik kijk Raoul en Lieke nog steeds aan, hopend op een antwoord. 'Ik denk dat hij misschien wel een rede daarvoor heeft.' begint Raoul en ik kijk hem aan met grote ogen. 'Ga je het opnemen voor mijn vader? Die man heeft mij jarenlang in de steek gelaten,' zeg ik met een ijzige blik. 'Ik zei maar wat, iets wat in me op kwam. Ik wist niet dat je er zo mee zat.' hij en ik schud mijn hoofd even kort. 'Mijn huis uit, nu.' roep ik hard en wijs naar de deur. Lieke en Raoul staan op en nadat ze Tara en Matthy gedag hebben gezegd vertrekken ze en slaan de deur dicht met een harde klap.