Karanlık Lord

53 - Duygu Karmaşası

Cliff'in geri dönmesi ile birlikte Maddox ailesinin tüm üyeleri yemek masanın etrafında bir araya gelmişti.

Yıllar geçtikçe Cliff'in yokluğuna alışmış olan Elizabeth ve Gleen, böyle aile üyelerinin hep birlikte olduğu zamanlara daha değer vermeye başladı.

Özellikle Gleen aile üyelerinin hep birlikte olduğu ve hep birlikte vakit geçirme şansı olduğu böyle nadir günlerde - daha çok Cliff'in eğitimden döndüğü zamanlar - işlerle ilgilenmeyi bırakır ve ailesiyle birlikte vakit geçirmek için elinden geleni yapardı.

Son birkaç yıl Maddox Baronluğu da dahil olmak üzere Francis Krallığı için çok huzurlu geçmemişti.

Ve Gleen'in böyle sıkıntılı zamanlarda ailesiyle vakit geçirmek için işlere ara vermesi, onun ailesine ne kadar değer verdiğinin en büyük kanıtı niteliğindeydi.

Böylece bütün aile Cliff'in eğitimden döndüğü günün ertesi sabahı kahvaltı yapmak için bir araya gelmişti.

Tabii ki, Elizabeth'in bütün ilgi ve sevgi dolu bakışları Cliff'in üzerine kilitlenmişti.

Bir anne olarak 1 yıl içinde oğlunu görebildiği süre çok fazla değildi.

Bu yüzden onunla olduğu nadir zamanları bu açığı gidermek ve ona olan sevgisini göstermek isteyen Elizabeth, bir anne olarak görevinde başarısız olduğunu düşünüyordu.

Ve daha önce birkaç kez bu konuyu gündeme getirmişti.

Ve sonuç... kendisini Gleen'in kollarında ağlarken bulmak olmuştu.

Neyse ki, Cliff'in yanında olduğu zamanlar bu halini iyi gizlemiş ve onu üzmek istemeyerek acısı kendi içinde yaşamaya alışmıştı.

Bir anne olmanın kolay olduğunu kim söyledi...

"Oğlum." diyen Gleen, birden Cliff'e bakmak için döndü ve ona seslendi.

"Evet, baba?" dedi Cliff ve ona bakmak için döndü.

Bunun üzerine Glen, "Sana mutlu bir haberim var, yakında Darla ve Oliver gittikleri yerden geri dönecek. Çok yakında çocukluk arkadaşlarını tekrar görebileceksin." mutlu bir ses tonuyla dedi ve Cliff'in arkadaşlarını özlediğini biliyordu.

Belki de, daha çok Darla'yı özlediğini...

Bunu düşünerek bir kaç defa öksüren Gleen, aklından geçen düşüncelere son verdi ve oğluna bakmaya devam etti.

Gleen'in dediklerini duyduktan sonra Cliff'in gözleri kocaman açıldı ve ona dediklerinin doğru olduğunu sorar gibi bir bakış attı.

Ve gözünün ucuyla annesi Elizabeth'in de başını salladığını ve gülümsediğini de gören Cliff, babasının dediklerinin doğru olduğundan emin oldu.

Bunun üzerine yüzünde kocaman bir gülümseme oluşan Cliff, "Onları özledim, nereye gittikleri daha önce sorduğunda bana söylememiş olsanız da, yine de onları tekrar görebileceğim için çok mutluyum." mutlu bir ses tonuyla dedi.

Oğlunun onları suçlayan ses tonuyla konuştuğunu duyan Elizabeth, kendisini biraz suçlu hissetti ve daha önce bastırdığı depresif duyguları bir anlığına ortaya çıkarak, onun yüzünü ekşitmesine neden oldu.

Ancak bu olumsuz ifade sadece birkaç saniye için yüzünde göründü...

Birkaç saniye olsa bile onun bu yüz ifadesi, ona bu zaman kadar eşlik etmiş ve hayatını ona adamış ve ömrünü onunla geçirmeye söz vermiş olan Gleen'in gözünden kaçmadı.

Bir anne olmak kadar, bir baba olmak da zordu...

Oğlundan uzun yıllar uzak kalmak ve karısının kendisini iyi bir anne olmamakla suçlayıp onun kolları arasında ağlamasını görmek, belki de bir daha hiç hatırlamak istemediği anılar olarak ömrünün sonuna kadar ona işkence edecekti.

"Mutlu olacağını biliyordum. Geri dönmeleri biraz zaman alacak ama sen eğitime gitmeden önce geri dönmeyi kesinlikle başaracaklar." dedi Gleen ve oğlunun onu görmediği zamanlarda olgunlaşmış yüzüne baktı.

Eski Cliff olsaydı, belki bu haberi duyduğunda yerinde zıplar ve onlara sarılmak için koşardı.

Gleen bunu düşünerek gizlice bir iç çekiş sesi çıkardı.

Nedense bugün hem o hem de Elizabeth kendilerini çok duygusal hissediyordu.

Her neyse, sevindirici haberi duyduktan sonra Cliff, gerçekten çok sevinmişti.

Ancak bu haberi duyduktan sonra gelen sevinç çok kısa sürmüş ve yerini dinginlige bırakarak, Cliff'in normale dönmesi çok hızlı olmuştu.

Cliff bile durumun neden böyle olduğunu ve neden bu kadar hızlı bir şekilde sakinleşebildiğini anlamadı.

Ancak bunun üzerine çok fazla durmadı ve yemek masasına konulan yemeklerden kendi tabağına alarak, güzel bir kahvaltı yapmaya başladı.

Bu sırada ona bakan 2 çift göz olduğunu da hisseden Cliff, bu sabahtan beri hem annesinin hem de babasının biraz tuhaf davrandığını düşündü.

Ancak sorunun ne olduğunu bilmediği için ve onlara sorunun ne olduğunu sorsa bile doğru düzgün bir cevap almayacağını bildiği için Cliff, onlarda ki bu değişikliğe göz yummak zorunda kalmıştı.

Ve buna göz yummuş olsa bile Cliff'in onlar için endişeli hissettiği gerçeğini değiştirmedi.

'Belki, daha sonra sorunun ne olduğunu öğrenmek için bir şansımı dener ve annemle konuşurum.' diye düşünen Cliff, değer verdiği kişilerin üzgün olduğunu görmekten hoşlanmadı.

Özellikle son yıllarda babasının başında daha fazla beyaz saç teli kazandığını gören Cliff, kendisini çok üzgün ve kederli hissetmeden edemedi.

Annesinde görünür bir değişiklik olmasa da, yine de onun çok üzgün olduğunu bir şekilde hisseden Cliff, belki de hatayı kendisinde araması gerektiğini düşündü.

Bunun üzerine, 'Onları üzecek bir şey mi yaptım?' diye kendisini sorgulayan Cliff, bir yandan yemeğini yedi, bir yandan da kendi kendine düşünerek bir cevap bulmaya çalıştı.

Ancak ne kadar düşünürse düşünsün Cliff'in aklına mantıklı bir cevap gelmedi.

_________________________________________

Yazar: Yeni bölüm bildirimleri almak ve bana destek olmak için, beni takip etmeyi ve hikayeyi de kütüphanenize eklemeyi unutmayınız, şimdiden teşekkür ediyorum...

Biraz sıkıcı bir bölüm olmuş olabilir, siz ne düşünüyorsunuz?