𝙧𝙚𝙨𝙞𝙨𝙩𝙖𝙣𝙘𝙚 • 𝘴𝘶𝘳𝘷𝟤𝟤

𝘣𝘰𝘭𝘶𝘮 𝟣: 𝘮𝘦𝘴𝘢𝘫𝘭𝘢𝘳

Çıkış zili sesi tüm okulu doldurduğunda öğrenciler hızla sınıflardan dışarı fırladılar. Güneş henüz batmamıştı havada o çok sevdiği turuncu renkler hakimdi. Koşuşturan öğrencilerin arasından bahçeye çıktığında okulun bir ucunda onu bekleyen Emre'yi gördü gözleri. Sarı saçlarından birkaç tutam rüzgar yüzünden alnına dökülmüştü, yeşil gözleri güneşinde etkisiyle buradan bile parıldıyordu.

Onu görünce kocaman gülümseyen çocuğun yanına adımladı hızlı hızlı. Kollarındaki kitaplar onu zorlasada yürümeye devam etti. Emre ona kollarını açtığında genç kız kendini onun kollarına bıraktı. 2 haftadır yurt dışında olan arkadaşı bugün nihayet dönmüştü. Sabah geç kaldığı içinde görüşememişlerdi. Çünkü bölümleri farklıydı. Çocuğun kolları arasından çıkıp yüzüne baktı. Sanki aylardır görmüyor gibi hissediyordu onu. Elini kaldırıp arkadaşının sarı saçlarını karıştırdı. Karşısındaki çocuk gülümsedi kocaman. Üniversite 2. Sınıfa gidiyordu Nisa ve Emre. Birlikte yaşadıkları küçük şirin bir daireleri vardı. Emre ise ailesi yüzünden birkaç ayda bir yurt dışına çıkmak zorunda kalıyordu. Nisa, Emre'ye sevinçle "haydi gidelim!" dediğinde 2 genç ayrı kaldıkları 2 haftayı konuşa konuşa okulun yakınında olan 4 katlı küçük binaya gelmişlerdi. Öğrenci apartı olan bu binanın 2. Katında Nisa ve Emre yaşıyordu.

5. Sınıftan beri birbirlerinin en iyi arkadaşları olan bu ikili aynı üniversiteyi tutturunca aynı evde yaşamak kaçınılmaz olmuştu. Okul açılalı henüz 1 ay olmuş sayılırdı ve bu evede o civarlarda taşınmışlardı. Komşularla tanışmaya ise gerek olmadığını düşünmüşlerdi. Nisa bir yandan Emre'yi dinlerken diğer yandanda çantasından evin anahtarını çıkarmaya çalışıyordu. Siyah deri anahtarlığına taktığı bir tomar anahtarın içinden tek bir tanesini seçip binanın dış kapısının yuvasına sokmaya çalıştığı sırada içeriden bir kilit açılma sesi duyulmuştu. Emre'nin söylediği yarıda kesildi ve Nisa'da ister istemez başını kaldırıp kapıyı açanın kim olduğuna baktı. Siyah demir kapı yavaşça açıldı. İçeriden çıkan çocuğun kulağında bir telefon vardı biriyle konuşuyordu. Dalgalı kumral saçları nemliydi, mavi gözleri fazlasıyla yorgun bakıyordu. Üzerinde bir eşofman ve tişört dışında hiçbir şey yoktu ve hava epey soğuk sayılırdı. Binadan başka bir ses daha duyuldu.

"Ogeday beklesene oğlum!"

Uzun boylu, kıvırcık kahverengi saçları, kahverengi gözleri ve fazlasıyla enerjik bir çocuk hoplaya zıplaya Ogeday dediği çocuğun yanına geldi. İkisininde gözleri bir anlığına karşısında onları izleyen ikiliye odaklandı fakat aceleleri var gibiydi. Nisa ve Emre ses çıkarmıyorlardı ilk defa gördükleri bu ikili onları şaşırtmıştı. Tam o sırada yeni gelen çocuk Ogeday'ı itekleyerek kapıdan çıkardı.

Dönüp arkasına baktı ve en son gür bir sesle "İyi akşamlar komşular!" diye bağırdı. İkili sola dönüp başka bir sokağa saptı. Emre ve Nisa birbirlerine bakıp sessizce sırıttılar.

"Peki çocuğun bu kadar enerjik olması?"

diyerek merdivenleri çıkmaya başladı Emre.

"Bence iyi insanlara benziyorlar. Belki bir gün tanışırız."

"Neden olmasın Niso."

Nisa evin kapısını açıp içeri girdi. 2 haftadır tek başına kalıyordu ve Emre yokkende pek bir şey yapası gelmemişti. Yani anlayacağınız ev bir hayli dağılmıştı. Emre söylene söylene odasına girdi. Dağınıklıktan nefret ettiğini Nisa biliyordu ama canı yapmak istememişti işte.

"Kızım biz yapışık mı doğduk? Ben olmadan evi toplayamıyor musun?"

Nisa, Emre'nin homurdanmalarına pek kulak asmadı. Eşyalarını antreye bırakıp mutfağa adımladı. Yemek pişirmemişti günlerdir o yüzden ısıtıp yiyebilecekleri bir şeyler de yoktu. Önce mutfak masasında sabah bıraktığı bulaşıkları makineye dizmekle başladı. Emre birde bunları görürse kesin Nisa'yı tekrardan bir güzel haşlardı. Bulaşıkları dizdikten hemen sonra buzluktaki dondurulmuş patatesleri ve tavuk parçalarını alıp tezgaha bıraktı. Şu anda yapabileceği en iyi şey buydu. Yağı küçük bir tencereye boşaltıp kızmasını beklemeye başladı. Telefonunu çıkardı cebinden gün boyunca prohe çizmekten doğru düzgün gelen mesajlara yanıt verememişti.