Her Cruel Husband (COMPLETED || EDITING)

CHAPTER 30

Mateo's Point of View:

"Sir, pasensya na po, pero hindi po kayo pwedeng pumasok sa loob."

The nurse said but I don't care. I just want to make sure that my wife is okay, I know she won't leave us. I'm hoping na maging maayos na siya.

When we arrived here is 50/50 na lamang siya, since she was hitted by the bullet at the her back. Maraming dugo ang nawala sa kaniya, at kinakailangan na masaksakan muli siya ng panibagong dugo, mabuti na lamang at magkablood type sila ng Mommy nila Maxima.

They're all sitting in the waiting chair at ako naman ay nakatayo dito sa harapan ng operating room. I want to go inside, but I'm not allowed to go inside, and I had no choice but to wait here.

I don't know what i feel right now and mababaliw na talaga ako kakaisip kung kumusta na ba ito sa loob.

It's been 1 hour na nasa loob si Maxima, at naghihintay kami. Pahirapan daw ang pagtanggal ng bala sa likuran nito at patuloy parin na umaagos palabas ang mga dugo nito.

Hindi na ko alam kung ano pa ang kaniyang gagawin. Wala akong ibang maisip kundi ang patayin muli ang traydor na pekeng transgender na 'yon. Kasalanan naman niya ang lahat.

Ang alam ko ay patay narin iyon, walang nabuhay sa kalaban namin. Hinayaan narin ako ng pulis dahil napatunayan na wala naman talaga akong kasalanan.

Nakakatawa dahil pinagbintangan pa nila ako sa kasalanang hindi ko naman ginawa. I can't kill those innocent people.

I still have mercy for them, lalo na at wala naman silang kasalanan sa 'kin na dapat nilang pagbayaran, but for those bullshit as fuck, I don't have mercy for them.

It's all over now, but the only one thing I'm scared the most ay baka iwan kami ni Maxima, she was the one who's begging na huwag siyang iwan, pero bakit parang siya naman ang iiwan sa 'min?

I knew she did that just to protected Alyssa, earlier. Actually ako nga dapat talaga ang mababaril, pero inunahan niya ako.

I even blame myself dahil hindi ko siya naligtas. I failed to protected her again. Ako dapat ang matataman eh!

"Arghhhh! PUTANGINA." I shouted in anger and I kicked the wall and I didn't mind the pain.

"It's all my damn fault." I was about to punch the wall but my Father stop me and my Mom is now hugging me.

My tears are now flowing in my cheeks. It's feels like na andaming sumasaksak sa puso ko. Hindi pa nila nagagamot ang mga sugat ko dahil tumanggi ako and I said to them na saka lamang ako magpapagamot sa kanila kapag nasigurado kung ligtas at nasa maayos na kalagayan na si Maxima.

Hindi narin nila ako pinilit pa, dahil makikipagmatigasan lamang ako sa kanila. I want to destroy this door at makita kung anong ginagawa nila ngayon kay Maxima.

"Don't worry, Son. Magiging maayos rin ang asawa mo, magtiwala ka lang, hindi niya tayo iiwan." Mahinang sabi sa 'kin ni Mom, habang yakap-yakap parin niya ako.

"Nasaan ang kambal?" Mahinang tanong ko kay Dad.

"Nasa isang private room na sila dito, kasama ang mga magulang nila Maxima, at ang kapatid mo ay nandoon rin. If you want pwede ka ng pumunta doon at magpahinga muna---"

"NO. HINDI AKO AALIS DITO."

"Okay, I understand, Son. Did you know ma ganito rin kami noong nasa ganyan kang sitwasyon? It's awful, you know? Be brave and strong, Son. Don't lose hope, we all knew that she's a strong and brave woman, at hindi siya papayag na iwanan. Dito lang kami, Anak." Nakangiting sabi ni Dad, at mahinang hinapik ang likuran ko.

Tumango naman ako at mas pinatatagan ko ang loob ko. Sumandan ako sa pader at mahina akong napadaing dahil sa hapdi ng mga sugat ko sa likuran.

Napapikit ako ng malalalim at huminga ng malalim at pilit na pinapakalma ang sarili ko. Andaming mga negative na pumasok sa isipan ko.

I shook my head at tumingala ako. God, I know I'm a sinner but I hope you hear me right now, please save my Maxima, give her a strength. Heal her now, and please don't get her from us. I'm begging to you, I don't know kung ano pa magagawa ko kung iwan niya kami. I know everything happens for a reason, but please not this kind of situation na kailangan pangmaymamatay isa sa 'min. I still want to marry her again, at mabuo ang pamilya namin.

Narinig ko na bumukas ang pintuan at tumingin ako doon.

"Doc, ano? Kumusta ang asawa ko?" Nag-aalalang tanong ko sa kaniya.

She take off her mask and ngumiti ito. "She's now fine, Mr. Las Heras. Pero mananatili po muna siya sa ICU para---"

Napatigil siya sa pagsasalita, dahil narinig namin ang malakas na pag alarm ng kung ano sa loob, fuck.

"Doc, iyong heartbeat po ng pasyente ay bumaba..." The nurse said at papasok na sana ako sa loob, pero hinarangan nanaman nila ako.

"The fuck, let me in. Gusto kung makita ang asawa ko. Maxima, don't fucking leave us, Hon." I shouted at nagpupumilit parin akong pumasok sa loob.

"Sir, dito po muna kayo---"

"I don't fucking care, all I care is my wife. Let me in, please. I just want to see my wife, she can't leave us."

Napahagulgol ako at walang nagawa, nakasarado na ang pintuan. Hindi ko alam kung ano na ang nangyayari sa loob.

I slammed the door at nakikiusap na buksan ito, but they didn't. Pinipilit akong palayuin nila Mom and Dad sa pinto ng operating room, pero nagpapabigat ako.

"PLEASE DO EVERYTHING TO MAKE MY WIFE OKAY AND LIVE. I'M BEGGING, PLEASE! MAGBABAYAD AKO NG MALAKING HALAGA, GUMALING LANG ANG ASAWA KO."

Dear God, I know that I've done wrong through my thoughts, my actions, and the things that I've said, sometimes by mistake and sometimes on purpose. I have gone my own way and not put you at the center of my life. I am very sorry and ask that you please forgive me. Please, huwag mong kunin sa 'kin ang asawa ko, huwag ngayon. I'm still not ready, please I'm begging to you na maging maayos na si Maxima.

"PLEASE, PLEASE, PLEASE."

" NOT MY WIFE, FORGIVE ME FOR ALL MY SINS. JUST DON'T TAKE MY MAXIMA, AWAY FROM US. MY WIFE, AND THE MOTHER OF MY CHILDREN. LET HER ALIVE WITH US. PLEASE! I'M BEGGING..."

I A M _ R I E N W R I T E S