Luxovia

Oswistian 29 augustus 2611

Voor haar uit liepen drie novicen met vaten wierrook. De rook kronkelden om haar heen en omhoog. De ruimte voor haar, niet bijzonder koud, maar ook niet extreem warm, was voor haar niet zichtbaar. Ze nam slechts de levensvormen waar. Aan de tafel links van haar, zat iemand wiens levensvlam voor de morgen kwam zou doven. Ze zag het flikkeren van het vlammetje, een koel en bleek geel. 
Aan dezelfde tafel nam ze twee blauwe vlammen waar. Bezoekers van Pluto, wist ze. De levensvlam kreeg onder invloed van de afstand tot de zon een andere kleur. 
Voor haar geestesoog zag ze de droom die ze al tijden had. 

Een raket van oude tijden, nog met daadwerkelijk vuur, geproduceerd door waterstof. De druk van het vuur en de voortstuwing in de motor van het voertuig tilden het van de aarde, door de atmosfeer heen tussen de rommel van eeuwen onderzoek, oorlogsvoering en communicatiemiddelen. IJzer, relatief nieuw, of compleet geoxideerd, aan elkaar geplakt door magnetisme of door de impact van de botsing omzwermde meteorieten die in de baan van de aarde waren gekomen. 

De raket, met het detectiesysteem, manoeuvreerde er ogenschijnlijk moeiteloos tussendoor, tot de gewenste positie was bereikt. De astronauten bereidden de handelingen voor.
Een sprong in de tijd. 

Gezien de sterren een paar weken. De zijkant van de raket stond nu open. De astronauten, via kabels en slangen aan de raket verbonden, werkten hard om de instructies van aarde op te volgen en het apparaat dat hen zou moeten redden in positie te brengen. De meeste onderdelen al op de plek. 
Een bericht van aarde. Paniek, ze ziet het in de bewegingen. Een onderdeel dat in de haast niet voldoende vast wordt gemaakt, een straler die niet juist wordt gericht omdat degene die het moet doen zijn instrument om de hoek te meten verliest. 
Een flits.

De aarde, verder weg dan gepland, met een meteorieten regen recht op de aarde af. Vanuit de verte staarde ze er naar. Niet in staat iets te veranderen. 

Een sprong in de tijd.
De aarde is compleet veranderd. IJs bedekt alles. De bergen zijn verplaatst, niemand weet meer wat het noorden is. Kompas is compleet waardeloos geworden. De aarde heeft geen gestaafd magnetisch veld, geen oorsprong, geen begin, geen eind. 

Om zich heen voelt ze veel levensvuren. De ene helderder en sterker dan de ander. Dan, alsof haar bewustzijn zich volledig afsluit van de rest, draait ze haar hoofd naar het podium. Daar, naast elkaar staan de twee meest zeldzame kleuren vuur. De ene zwart, koud, ondoordringbaar, de andere goud, warm en doorzichtig als glas. Ze zijn wat elkaar in balans houdt. Een vereniging van die vlammen kan de wereld redden.

Of verteren.