Luxovia

Oswistian 16 november, begin van de middag

Luxovia staarde uit het raam en keek toe hoe Tiwaz intens gelukkig met zichzelf zijn kleding herschikte. Bijna jaloers op zijn simpele menselijke bestaan balde ze haar vuisten. Hij had het zo simpel met slechts een mensenbestaan. Ze wiste het zweet van haar voorhoofd. Het was natuurlijk zo dat niemand wist wat voor ellendige dingen zij allemaal al had gezien, tijdens of na de verwoesting door vurige natuurkrachten, of zelfs mee had gemaakt, ja, zelfs bijna slachtoffer was geweest van die verwoesting.
Zuchtend drukte ze het in alcohol gedrenkte vod tegen haar voorhoofd. Zelfs het naakt rondlopen in haar verblijf, terwijl de bedienden zo veel mogelijk koude wind naar binnen wapperden met speciaal daarvoor ontworpen machines en de koude ijsbaden maakten geen verschil meer. 
Over twee dagen zou de bruiloft plaatsvinden, een feest dat twee dagen zou duren. Hoe moest ze ooit die tijd door zien te komen zonder spontaan te ontbranden was haar een raadsel. 
Gefrustreerd en onverklaarbaar verdrietig ijsbeerde ze door de kamer. Alleen haar lichaam tegen dat van Chione bracht een verlichting waar ze geen woorden voor had. Nu begreep ze eindelijk al het gezemel over Yin en Yang van de Chinezen. Balans. Elkaar in evenwicht houden. De een mannelijk, de ander vrouwelijk. Warm en koud. Liefde en haat. 
Met pijn in haar hart dwong ze zichzelf stil te staan bij het raam en nog eens te kijken naar de prins die de koningin tot haar echtgenoot had gekozen. Ze kon niet ontkennen dat er een zekere woeste aantrekkingskracht van hem uit ging. Ze snapte het wel. Waarom bleef haar hart dan pijn doen? Waarom borrelde haar bloed dan als lava bij de gedachte dat hij haar aan zou raken zoals zij wilde dat Chione zou doen? 
Natuurlijk wist ze dat hij een doel had. De landen op het noordelijk deel van dit continent hadden een groot tekort aan thermische bronnen. Slechts twee landen hadden nog toegang tot warmte. Islander, het voormalige IJsland had nog warmwater bronnen. Deze warmte werd door middel van een grote tent vastgehouden. De maatschappij kon daardoor relatief normaal leven. In Uralia, een regio in Gaprea, waren al sinds 1966 instalaties voor het opwekken van thermische verwarming en elektriciteit. 
Tiwaz richtte zijn hoofd op en keek haar recht aan. Ze voelde hoe haar hart sneller sloeg en haar brandlust toenam. Zelfs op deze afstand kon ze zien hoe zijn ogen over haar naakte lichaam gleden. Van haar slanke hals over haar kleine, maar stevige borsten, haar platte buik en smalle heupen, haar lange benen en smalle enkels. Haar wangen brandden en ze hapte naar adem. 
De grijns op zijn gezicht kon ze niet zien, maar ze voelde hem wel. Ze knipperde met haar ogen en concentreerde zich op zijn levensvlam. Hoewel ze kon zien dat zijn brandlust vandaag al wat afgezwakt was door fysiek contact, vlamde het nu net zo hard weer op. 
Onwillekeurig draaide ze met haar heupen. Een uitnodigende beweging waar ze geen vat op had. Het leek wel of de warmte van de wereld die in haar net zo groot werd haar aanzette tot vreemde en gevaarlijke daden. 
Hij knikte en zette de pas er in. Ze sloot haar ogen terwijl ze, naar ze hoopte, bevallig tegen de deurpost die naar het terras bij haar kamer leidde leunde. Ze kreunde, van verlangen en wanhoop. Waar was ze in vredesnaam mee bezig?