Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Başka Bir Evrenden Az çok başlıktan tahmin edebileceğin üzere. Sen başka bir evrendensin ve işler ters giderse, bu gerçekliğe asla dönemeyebilirsin.
🧷
"Hey Pietro! Eğer daha fazla Koşarsan yemin ederim bacaklarını kıracağım!"
Nefes nefeseydin. Sanki yakalayabilecek gibi bir de koşuyordun. "Ah Y/N, kimi kovaladığının farkında mısın?"
Binada yankı yapan ses Wanda'ya aitti. "Kızın eşyalarını alıp durma!" Bu sefer Pietro durdu. Aranızdaki mesafe çok uzak değildi. "Hey Y/N üzerindeki kimin?" Gri geniş kapüşonluyu tuttun. "Bu mu? Ah bu favorim bunu çok seviyorum ayrıca çok güzel kokuyor-" Kaşların kalktığında Pietro kollarını doladı ve ima ile sana baktı. "Senin kapüşonlun..." dedin çaresizce.
Wanda gülmeden edemedi."Tamam o zamam devam et Pietro." dedi kıkırdayarak Kollarını deli gibi, ki zaten öyleydin, salladın. "Ben bir kızım! Benim eşyalarımı ne yapacaksın?" Bu sefer sen kollarını doladın. Gözünü açıp kapadığın gibi burun hizandaydı. Nefesin kesildi. "Belki de ben de senin kokunu seviyorum" Göz kırptığında kalbinin patladığını hissettin. Tekrar göz önünden yok olduğunda Kalakaldın.
Günün genel olarak Yenilmezler binasında geçiyordu. Hatta oradaki odan daha çok kendi evin gibiydi. Yine de kendine ait başka bir dairen de vardı. Çok fazla kullanmıyordun. Hatta belki de Pietro o daireyi senden daha fazla kullanıyordu.
Ağrılarının olduğu sıradan bir geceyi dairede geçirmeye karar verdin. Eve girdiğin gibi ise kendini koltuğuna attın. Yorgunca koltuğun hemen yanındaki lambaya uzanıp ışığı açtın ve yorgun gözlerle yattığın yerden daireni inceledin. Neredeyse her yerde onlarla resmin vardı. Koca duvarların her bir bölümü, bir yenilmeze aitti. Çoğunluk Thor ve senin minik fotoğraf kabinlerinde zar zor çekindiğiniz resimlerdi ve epey komik duruyorlardı.
Fotoğraf çekilmeyi ve çekmeyi çok seviyordun. Duvarında asılı olmayan, ama masanda yayılı duran bütün fotoğraflar; habersiz çekilmiş dostlarına aitti ve o masadaki yüzlerce resimin çoğu da, gülüşüne hayran kaldığın o kişiye aitti. Her bir resimde kusursuzca gülümsüyordu. Belli ki onu çekmek bir hayli hoşuna gidiyordu...
Onların yanında olmak ve onlarla vakit geçirmek sana huzur veriyordu. Ama bu gerçekliğe ait olmadığın düşüncesi yeterince berbattı. Başka bir hayatın ve başka bir ailen vardı ve senelerdir onlardan çok uzaktın. Beynin gerçekliği idrak edemezken, diğer gerçekliğinden uzak olmak bedenini ve zihnini yıpratıyordu.
