Coach's Daughter [Stiles Stilinski, Dutch/Nederlands]

e.

|Stiles Stilinski|

Mijn aandacht ging al een tijdje naar haar. Zeker nu ze zo mooi is geworden sinds de laatste keer ik haar zag. Haar bruine haren waren nu vuilblond geverft en ik vond het prachtig. Het staat haar wel. Haar haren wiegden zachtjes heen en weer wanneer ze door de hangen wandelde.

De twinkeling in haar ogen wanneer ze één van haar lievelingsboeken las. Die stralend witte glimlach wanneer ze een juist antwoord gaf tijdens de les. Nu haar blokjes er af zijn zijn ze nog prachtiger geworden.

Ik was haar waarschijnlijk als een echte creep aan het aanstaren, toen ze plots voor me kwam staan. "Stiles, is het goed als ik je sweater een andere keer terug geef, ik moet hem nog wassen," zei ze. Ik knikte en lachte naar haar.

Ze was ook nog eens super aardig. Ik snap niet waarom mensen het haar zo lastig maken, gewoon omdat haar vader Coach is van het Lacrosse team. 

Ze lachte even terug maar die verdween al even snel als die verscheen. Ik draaide me om en zag dat Scott met een redelijk bekende blik naar Feye aan het kijken was. Er is iets vreselijk mis hier.

Ze wende haar hoofd af en verdween zonder me ook nog maar een blik te gunnen of een woord te zeggen. "Wat is er mis, makker," zei ik en legde mijn hand op zijn schouder.

"Het is Feye, ze ruikt anders," mompelde hij, wat me even deed lachen. "Misschien heeft ze een nieuwe parfum of deodorant," zei ik, wat best wel logisch klonk, toch?

Maar wat weet ik hier nu ook van, ik heb geen speciale weerwolfkrachten. "Niet zo anders ruiken Stiles!" Riep hij uit. "Ik probeer ook alleen maar te helpen," mompelde ik. "Hoe anders dan? Is ze ziek?" Vroeg ik bezorgd. Scott schudde zijn hoofd. "Ze ruikt kern gezond, geen zorgen." Ik zuchtte opgelucht. "Toch niet iets dat met weerwolven te maken heeft?" Vervolgende ik.

"Toch wel Stiles" antwoordde Scott. "Zo opeens? Of zou het iets te maken met die nieuwe alfa?"-" Ik heb geen idee Stiles, maar we gaan het wel te weten komen. Jij en ik, buddy," lachte Scott.

Ik knikte maar flauw. Ik hoop dat Scott fout was. Ik wil niet dat ze hier in verzeild geraak. Hij was terug naar Feye aan het wandelen toen ik hem terug riep. "What the hell, Scott! Wat ga je doen?" Riep Ik.

"Ik, ging vragen aan Feye ofdat-", "Ofdat wat? Ze gisteren gebeten was door een groot monster met gloeiend rode ogen?" Zei ik sarcastisch, sarcasme is mijn enige redding in deze wereld vol Supernatural wezens.

En daar stonden we dan, aan Feye's locker. Scott gaat dit toch niet echt doen? "Hey Feye, ik heb een vraagje," begon Scott. Toch wel. "Is er gisteren iets raars gebeurd? Aangevallen door een, ik weet niet, groot zwart iets met gloeiend rode ogen?" Echt waar Scott, klasse! Hoor je het sarcasme?

Feye knikte. "Het beet in mijn schouder. Ik had gedacht dat ik er meer last van zou hebben, maar ik voel helemaal niets meer. Alsof het er helemaal niet is. Maar hoe weet jij dat? Je hebt me toch niet gezien hé, gisteren?" Ratelde Feye snel achter elkaar. Alsof ze zenuwachtig is.

"Feye, mag ik je schouder eens zien?" Vroeg ik. "Stiles, ik mag je, echt waar. Maar ik ga je echt mijn schouder niet laten zien. Daarbij, waarom zou je een bijtwond willen zien?" Vroeg ze. Daar heeft ze wel een punt. "We willen gewoon weten of die wond er nog zit," zei Scott. "En waarom zou die er niet meer zitten? Het is pas gisteren gebeurd. Zo snel geneest dat niet. Dat zou je moeten weten Scott, je moeder is een verpleegster," Zei ze en kruiste haar armen voor haar borst.

Ik liet een klein lachje ontsnappen. Want ergens, diep vanbinnen, vond ik dit grappig. Ook Feye liet één van haar mondhoeken opkrullen. Damn, girl.

Scott stond daar even, niet wetend wat te zeggen. "Feye het is echt heel belangrijk. Zoals, levensbelangrijk!" Zei ik, iets dramatischer dan eigenlijk zou moeten. Maar ik kan het niet helpen. Ik ben en blijf Stiles Stilinski.

"Juist... Ik moet gaan jongens. Ik zie jullie nog wel, denk ik," mompelde ze en liep weg. Letterlijk, ze liep écht weg.

Scott en ik waren na school naar Derek gegaan om de hele situatie uit te leggen. Derek zei dat we moesten wachten. Meer info verzamelen. Vooral voorzichtig zijn. En Feye voorbereiden voor de volgende volle maan.

Maar om dat te doen, moeten we haar eerst nog doen geloven in wat ze gisteren veranderd werd. En dat zal een hele klus worden. Ik voelde even mijn mobiel in mijn broekzak trillen. Ik zag dat ik gebeld werd door een onbekend nummer, maar nam toch op. "Hallo, met Stiles," zei ik, wachtend op een antwoord, dat al zeer snel kwam.

"Stiles! Waarom is er helemaal niets te zien op mijn schouder? Alles is weg! Geen wond te zien! Niets!" Hoorde ik Feye verbaast zeggen aan de andere kant van de lijn. "Feye, is het oké als Scott en ik even langskomen?" Vroeg ik. Het word tijd dat Feye weet wat er aan de hand is in Beacon Hills.

[A/N Een Stiles POV.  Xo]