Coach's Daughter [Stiles Stilinski, Dutch/Nederlands]

s.

|Stiles Stilinski|

We reden met een hoge snelheid naar het huis van Feye. Toen we aankwamen  zagen we dat Coach al aan de voordeur op ons stond te wachten.

Eenmaal de wagen tot stilstand kwam, sprong ik uit de auto. "Stiles, alles komt goed. Wees alsjeblieft kalm." Zei Scott en toonde een zwak glimlachje. Ik knikte. Maar diep vanbinnen wist ik dat ik niet zou kalmeren voordat ik Feye veilig en ongedeerd terug in mijn armen had.

"Coach, dit zal hoogstwaarschijnlijk vreemd klinken, maar mogen we even aan een jas, schoenen of kussen van Feye ruiken?" Vroeg Scott terwijl hij bij het woordje 'we' ook naar Derek en Isac wees. Hij keek Scott inderdaad vreemd aan, maar liet het toe. "Als jullie haar daardoor vinden, vind ik het best." Zei hij en liep naar de bovenverdieping, richting haar kamer.

Toen Derek, Isaac en Scott de geur van Feye goed in hun geheugen hadden geprent besloten ze om zo snel mogelijk op zoek te gaan. "Ik ga met jullie mee." Zei ik vastbesloten.

"Stiles, misschien is het beter als je hier bij Coach blijft." Zei Scott. "Maar, i-" maar Derek liet me niet uitpraten. "Je blijft hier Stiles, je loopt anders toch naar in de weg." Gromde hij en verdween het donker in, waarna ook Isaac door de voordeur naar buiten toe.

Scott keek me met een treurige blik aan. "Ik vind het erg om te zeggen, maar hij heeft gelijk Stiles. Het is beter dat je hier blijft." En daarna was ook Scott verdwenen.

"Prima! Dan ga ik haar wel alleen zoeken!" Riep ik hem nog achterna, maar veel maakte het niet uit. Hij had me toch niet gehoord. Ook ik liep kwaad door de voordeur naar buiten op zoek naar Feye, waarbij ik een verbaasde Coach achter liet.

Ik reed met mijn Jeep naar de plekjes waar Feye en ik vaak samen zijn geweest. Ik begon bij de vijver in het park. Het was koud en donker buiten dus besloot ik mijn jas, die in de koffer van mijn Jeep lag, aan te doen en mijn baseball knuppel mee te nemen. Met een luide klap gooide ik de deur dicht.

Het oranje licht van de straatlantarens die langs de kant van het wandelpad stonden zorgden ervoor dat ik zonder problemen door het park kon wandelen. Na 5 minuten wandelen kwam ik aan bij een bankje aan de rand van de parkvijver. Niet zomaar een bankje, nee.

Op het bankje stond met zwarte alcoholstift S.S+F.F met een redelijk slecht getekend hartje er rond. We hebben dit er samen opgeschreven toen we een maand samen waren.

Het was een mooie en warme dag. We hadden die dag gespijbeld om samen rond te hangen in het park. Het was sinds die dag dat ik wist dat Feye de enige voor mij zou zijn.

Ik wreef even over het hartje en zuchtte, waardoor er een dampwolkje werd gevormd. Ik liep nog wat rond door het park op zoek naar Feye. Maar ik vond haar niet. "Waar zit je toch?" Fluisterde ik, toen ik terug naar naar de Jeep ging. Ik wilde even mijn hoofd leegmaken. En niets helpt beter dan een rustige wandeling door het bos.

Na ongeveer een halfuurtje ronddwalen, hoorde ik het geluid van krakende takjes achter me. Ik draaide me om, om te kijken wat of wie het was. Maar ik zag helemaal niets.

Toen het geluid weer hoorbaar was vervloekte ik mezelf dat ik mijn baseball knuppel in de wagen had laten liggen. Ik begon sneller te wandelen tot ik een gruwelijk beeld voor me zag. Op de grond lag een jogger, of wat er van overschoot. Het lichaam zat onder bijt afdrukken en klauw wonden. Overal lag bloed. Heel veel bloed. Een zag gegrom was duidelijk te horen achter me en een rilling liep over mijn ruggengraat.

Ik draaide me voorzichtig om, in de hoop het dier niet kwaad te maken en keek in ijsblauwe ogen. Het was een weerwolf. Een kille en koude blik was te zien.

De blik van een wreed iemand. Iemand die om niets of niemand gaf. De hoodie van de weerwolf zat vol met bloed. De handen gingen vol met bloed. Ik slikte. We bleven elkaar even aanstaren, tot het besef bij me doordrong.

Deze weerwolf was de weerwolf die ik aan het zoeken was, alleen ben ik geschrokken in welke staat ik haar heb terug gevonden. "F-feye?" Kwam er trillerig over mijn lippen. "Hallo Stiles." Zei ze met een kille stem. En heel even was ik bang. Bang dat ze net zo zou toetakelen als die jogger die nu levenloos op de grond lag

[A/n Spannend! Xo]