Coach's Daughter [Stiles Stilinski, Dutch/Nederlands]

t.

[A/N Het eerste nieuwe hoofdstukje in een zeer lange tijd. Geniet er van! Xo]

|Stiles Stilinski|

"Wat is er gebeurt? Is alles oké? Ben je gewond?" Vroeg ik aan haar. Feye kwam steeds dichterbij. Ze lachte even, maar niet die lieve lach waar ik vlinders van kreeg. Nee, een kille en niet gemeende lach.

"Oh Stiles, hou toch op met die comedie. Net alsof je echt om me geeft." Zei ze. Ik voelde een steek in mijn borstkas. Ik geef ook echt om haar.

"Hoezo comedie? Feye, ik hou van je!" Zei ik en deed een stap naar haar toen. Iets wat ik beter niet had gedaan. "Doe je niet!" Gromde ze.

Ik deed terug een aantal passen naar achteren en struikelde over een boomwortel die boven de grond uitstak.

"Je hebt me zoveel pijn gedaan Stiles! Hoe kon je! Ik wist helemaal niet wat ik had misdaan! Jullie hebben me allemaal, zomaar laten vallen. Ik heb zitten huilen. Ik was gebroken. En dat is allemaal jou schuld!" Schreeuwde Feye. Haar kille, ijsblauwe ogen keken me aan en heel even dacht ik dat ik hier en nu zou sterven.

Mijn hart ging te keer in mijn borstkas. Feye kwam naast me staan en bukte zich. "Ben je bang van me?" Vroeg ze. Ik knikte. "Mooi zo."

"Feye doe dit niet, alsjeblieft. Ik hou van je. Jij toch ook van mij?" Vroeg ik, in de hoop dat ze misschien van gedachten zou veranderen.

"Ik hield van je Stiles. Maar, nu? Ik voel helemaal niets meer. En dat is maar best ook." Zei ze met een kille stem. Dit is mijn prinses niet.

"Ik moet gaan. Denk maar niet dat ik nu om je ga geven, nu ik je ongedeerd laat. De volgende keer zal ik me niet inhouden." Vervolgde Feye en liep weg.

Ik slaakte een diepe zucht. "Ik zal je helpen, koste wat het kost." Fluisterde ik, ookal wist ik dat ze me niet mee zou horen.

Ik haalde mijn telefoon uit stuurde een bericht naar Scott.

Ik heb haar gevonden. Geen goed nieuws, ik zie je bij Coach. (23:43)

Het was een lange avond. Ik heb de hele avond bij Coach zitten wachten, in de hoop dat Feye thuis zou komen. Maar dat is niet gebeurt.

De volgende ochtend wist ik niet wat me overkwam. Het was middag. Iedereen was vrolijk aan het praten, toen plots alles stil werd. Iedereen was naar de ingang van de kantine aan het kijken.

Feye liep binnen, en ik moet zeggen, ze zag er goed uit. Anders, maar goed.

Ze droeg een stak zittende leren skinny jeans, een witte top, een leren jasje en zwarte heels. Iets wat ze nooit zou aandoen. Normaal droeg ze schattige en felle kledij, nu zag ze er extreem stoer uit. Maar het stond haar wel.

Haar haren zaten in een hoge paardenstaart en ze droeg rode lippenstift.

Maar dat alleen trok niet mijn aandacht. Het was de jongen naast haar dat mijn aandacht trok. Het was Dave, een van de grootste players die er maar kunnen rondlopen.

Ze liepen samen naar de tafel waar zijn vrienden zaten. Hij ging op een stoel zitten, Feye op zijn schoot. Ik kon het niet laten om een kleine piep te maken. En dat had ze blijkbaar gehoort.

Feye draaide haar hoofd richting onze tafel en wanneer ze me zag kijken, knipoogde ze eens naar me, waarna ze haar lippen op die van Dave drukte. Ik hoorde al zijn vrienden juichen. Ik wende mijn hoofd af. Dit kon ik niet aanzien.

"Stiles? Is alles oké?" Vroeg Scott, maar ik hoorde het niet. Ik schoof mijn stoel naar achteren en verliet de kantine. Ik had er geen zin meer in.

| Feye Finstock|

Ik liep samen met Dave de kantine in. Zijn hand lag op mijn onderrug, maar dwaalde af en toe af naar mijn achterste. Ik rolde met mijn ogen, maar zei er niets van. Ik had hem nodig om Stiles te kwetsen. Het zal hem leren.

De kleren die ik aanhad waren ongelofelijk oncomfortabel en ik voelde me er niet goed in. Maar dat maakte niet uit.

Dave en ik gingen bij zijn vrienden zitten. Ze waren aan het praten of iets wat ze gisteren gedaan hadden, maar ik luisterde niet. Ik hoorde Stiles een soort piep uitbrengen en liet mijn ogen naar zijn tafel glijden. 

Hij keek me smekend aan, vragend om terug te komen. Alsof dat nu nog zou werken. Ik knipoogde even en drukte mijn lippen op die van Dave.

De kus voelde niet zo speciaal als die met Stiles. Ik voelde geen warm gevoel vanbinnen zoals bij Stiles. Maar dit was Stiles ook niet. Ik onderbrak de kus en keek terug naar Stiles' tafel. Hij was weg.

Het was mijn plan om hem even hard te kwetsen als hij mij had gekwetst, maar waarom voelt dit dan zo verkeert?

[A/N En wat vinden jullie? Is Feye haar gevoelens langzaam aan het terug krijgen? Xo]