Πολλές φορές όταν είμαι στο μετρό ή στο δρόμο κάνω μια παύση από τις σκέψεις μου και παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου.
Όχι μόνο την εμφάνισή τους, αλλά τον τρόπο που περπατάνε τον τρόπο που μιλούν ή κουνιούνται νευρικά.. Τον τρόπο που σηκώνουν τοντηλέφωνο, τον ήχο που κάνουν τα δάχτυλα τους πάνω στο μικρό πληκτρολόγιο του κινητού τους όταν στέλνουν κάποιο μήνυμα. Είναι τόσο ενδιαφέρον.
Γιατί ξαφνικά σταματάς να σκέφτεσαι αν έχεις διαβάσει αρκετά για εκείνο το διαγώνισμα ή ποια είναι η καταληλη ημερομηνία για να κλείσεις ραντεβού στον οφθαλμίατρο, βγαίνεις για λίγο από τον κόσμο σου και προσπαθείς να μπεις στον κόσμο των άλλων.
Σκέφτομαι ότι παρ όλο που όλοι κάνουμε τα πάντα διαφορετικα, έχουμε διαφορετικες συνήθειες, ίσως εκεί έξω υπάρχει κάποιος ο οποίος να θέλει να κάνει τα πάντα διαφορετικά, μαζί μου.
Να φτιάχνουμε τοστ μαζί και να μου λέει πόσο σιχαίνεται την μαγιονέζα καθώς εγώ αλείφω μπόλικη στο φριγανισμενο μου ψωμί. Να ακούει τέρμα ροκ και εγώ να παίζω ακουστική κιθάρα δυνατότερα για να του την σπάσω. Να κοιμάται πολύ και εγώ να είμαι ξύπνια από τις 7.
Αλλα όλα αυτά να θέλει να τα κάνει μαζί μου, να επιλέγει να τα κάνει μαζί μου και ας είναι όλα διαφορετικά.
