･Dönem kitabıdır.
İnsan susar
İnsan konuşur
İnsan güler
İnsan ağlar
İnsan yaşar
Ve insan ölür
Yalanlar söylenir, bedeller ödenir, ihtimaller tartışılır, pişmanlıklar peyda olur, faydasız yakarışlar göğü öfkelendirir, gerçekler sırra kadem basar...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
30. BÖLÜM “BAŞARDIN KIZIM”
Bahadır’ı bir kelime ile anlatmak istesem hiç şüphesiz özgürlük derdim. Çocukluğundan beri hep farklı olmayı başarmıştı o. Ömrü boyunca cinsiyetinden nefret etmişti. Sezer amca harika bir insandı ama amcaları ataerkil ve şiddete meyilli insanlardı ve onları gördükçe cinsiyetinden nefret etmeye başlıyordu. İlkokulda bile kızları oyuna almayan erkeklerle kavga ediyordu. Ayrımcılığa baş kaldırmak ile senelerini geçirmişti.
Onu en çok sinirlendiren ise kızların ona karşı tutumuydu. O, kızları savundukça kızlar ondan uzaklaşıyordu. Bahadır eşitliği savunurken kızlar onun bir deli olduğunu iddia ederdi. Okul bahçesindeki öğrenci sırasında kızlar bir tarafa, erkekler bir tarafa geçince sinirden deliye dönerdi ve hiçbir kızın onunla beraber sinirlenmemesine daha çok sinirlenirdi. Bahadır eşcinsel değildi, hiçbir zaman da öyle bir düşüncesi yoktu ancak kızların hakkını savundukça insanlar tarafından öyle anılmaya başlamıştı.
O, herkesin eşit haklara ve sorumluluklara sahip olmasını istedikçe insanlar onu yuhalamaya, linçler atmaya, yüzüne tükürmeye devam ediyordu. Bunu ilk kez ilkokulda yaşamıştı. Yerli malı haftasında erkekler bahçede top oynarken kızlar sınıfta yemeklerle uğraşıyordu ve buna deli olmuştu. Kızlara yardım etmek için sınıfta kaldığında ise erkekler onunla dalga geçmişti, elbette kızlar da. O günün sonunda da sınıf öğretmeni Bahadır’ın yanlış davranışları olduğu için düzeni bozduğunu ve huzursuzluk çıkardığını söylemişti.
Türkan teyze ve Sezer amca bu davranışların örnek alınması gerektiğini savunup Bahadır’ın okulunu değiştirmeye karar vermişti ancak Bahadır bunu istememişti çünkü onu çok seven Mete, Leyla, Bilge ve ben vardık. Elbette ki onu diğer aptal insanlardan koruyabilirdik. Seneler süren bu savaşın galip çıkanı olmadı. Bahadır her olayda biraz daha yara aldı. Her seferinde biraz daha kırıldı ve her gün erkeklerden ve kızlardan daha çok nefret etti.
Liseye geçtiğimizde daha farklı ve daha ılımlı insanlarla tanışmayı umarken daha kötüsüyle karşılaştık. Artık insanlar kalp kırmaktan hiç çekinmiyordu. Kimse sözünü esirgemiyordu ve Bahadır’ın adını çıkarmak onlar için hiçbir şeydi. O günlerde Bahadır yan sınıftaki bir kıza âşık olmuştu. O kız tıpkı Bahadır gibiydi. Giyim tarzı ben bu dünyaya ait değilim der gibiydi. Sınıftaki erkeklerle hep kavga ederdi. Her zaman hakkını savunurdu, kimseye kendini ezdirmezdi. Kendini ezdirmeyi huy edinen diğer kızlardan da nefret ederdi ve bu yüzden hep yalnızdı.
Okulda düzenlenen bir kermeste tanıştılar. Aslında o kızı ilk ben ve Leyla gördük ve ikisini yan yana getirmek için birkaç plan yaptık. Planlarımızın hepsi tuttu ve ikisi yan yana geldiği ilk andan beri kuvvetli bir bağ ile birbirine bağlandı. Bahadır’ın ikinci baharı gibiydi. Çocukluğundan beri gördüğü psikolojik baskı ve zorbalıkların hepsi bitmişti. Sebebi ise yanında bir kız görmeleriydi. Demek eşcinsel değişmiş, diyerek onunla arkadaş olmaya çalışan kim varsa Bahadır onları kovuyordu.
