czuje sie jak włóczęga, na którego spadła gwiazda poszatkowana przez inne. może jestem jak gwiazda, ale taka podziurawiona bo dusza przecieka mi przez palce. ciężko znosze ciężar świata, ale gdy złudna energia rozłoży się w żołądku jest lżej, ale dziury nie znikają. z utopii nie ma wyjścia.jest tu bezkres bólu i zagłady, a ja przezylam i zyje bo tylko postrzelono moja dusze.
