I need to let you go

proloog

ALS JE HET EERSTE BOEK HEBT NIET HEBT GELEZEN ZAL HET MOEILIJK TE VOLGEN ZIJN:) zie eerst boek 1_ I can't let you go maar anders... veel plezier met lezen! xxx

Pv Maud

Ik kijk in de spiegel. Mijn ogen zijn rood en dik en de wallen onder mijn ogen zijn onder de lading make-up nog steeds duidelijk te zien. Ik kijk naar het zwarte jurkje, het jurkje dat hij had uitgekozen.

Flashback
"Ik hou van dat strakke, die stof...." Zijn handen liggen op mijn heupen en hij kust mij in mijn hals. Via de spiegel zie ik de stevige blik in zijn ogen. In zijn armen draai ik mij om en kus hem. Zijn lippen vinden die van mij en hij drukt mij tegen zich aan. Ik laat mijn hoofd op zijn borst rusten en voel zijn adem in mijn nek... 
Einde flashback

Zijn adem die ik nooit meer ga voelen. Wanneer ik de deur uitloop voel ik de wind. Het is ijskoud maar ik dwing mezelf om niets extra's aan te trekken. Ik mag het niet warm hebben, wetend dat hij de warmte nooit meer zal kunnen voelen. En dat is mijn schuld.  Ik ril en loop verder. Iedereen staat te kijken. Zijn vader staat op de verhoging en praat. De pijn in zijn stam is onvermijdelijk tot diep van binnen. Ik zie de tranen in Levi's ogen en ik kan er niet naar kijken. Dan staat zijn moeder op. Ze neemt de plek op de tribune over en kijkt naar de kist. De rode bloemen op het witte hout steken af ​​tegen de omgeving.
Ze begint te praten. Haar stem klinkt sterk en het maakt mij bang, verdrietig. Dan ze kijkt mij aan. "Jij hebt het gedaan. Als jij er niet was geweest was hij nu bij ons, kon hij praten; lachen; huilen. En dat alles kan hij niet meer, door jou!" Haar stem breekt maar ze blijft doorgaan. "Jij zat erbij, jij was de laatste tegen wie hij iets heeft gezegd. Dat had Levi moeten zijn. Zijn eigen broer, zijn twéelingbroer! Jij hebt ons onze zoon afgenomen. Voel je de pijn!?"

Ik sta als verdoofd. De beelden van hem op straat flitsen door mijn hoofd. De pijn omringt mijn hele lichaam en de steek in mijn lichaam komt terug. Ik kan mezelf niet meer overeind houden en strompel naar haar toe, zíj die de pijn opnieuw naar boven heeft gebracht. Maar nu erger. Haar woorden herhalen zich in mijn hoofd en ik kan nauwelijks ademen. Jij hebt het gedaan. Jij hebt ons onze zoon afgenomen. Dat had Levi moeten zijn. De pijn is overweldigend en het voelt alsof ik kapot ga vanbinnen. Het is mijn schuld. Ik heb Justin vermoord. Wanneer ik bij de tribune ben laat ik mij voor haar op mijn diepe zakken. "Ik heb het gedaan. Sla mij, schop mij. Kil mij! Doe iets zodat die verdomde pijn weggaat. Ik kan dit niet meer!" Ik tril over mijn hele lichaam. Tranen stromen over mijn wangen en ik heb het gevoel ook dat alles binnenin mij kapot gaat, stukje bij beetje. Steeds meer... langzaam afgebroken. Net wanneer ik omhoog kijk zie ik zijn moeder met haar hand omhoog. Klaar om toe te slaan, terwijl de tranen over haar wangen stromen. Twee armen grijpen mij van achteren en trekken mij van het podium. Wanneer ik mijn omdraai zie ik hém. Zijn haar zit slordig en zijn ogen staan ​​verdrietig. Ik sla mijn armen om hem heen en probeer hem te kussen. "Jus, kus me... ik..." Midden in mijn zin word ik onderbroken. "Maud, ik ben het. Levi. Justin is dood en dat weet jij net zo goed als ik. Kom bij zinnen en loop mee." Zijn stem klinkt kortaf en hij trekt mij mee. Het gevoel van hopeloosheid omringt mij opnieuw een ik laat mij meesleuren door de jongen die zo op hem lijkt. Ik zak op een bankje en staar naar het water dat ik voor mij zie. Ik heb niet eens gemerkt dat Levi mij hierheen heeft gebracht... Ik laat mij door de pijn afgebroken worden en wacht. Ik wacht tot het voorbij is, tot het weg gaat... maar het vertrouwen dat ooit gaat gebeuren is er niet.

Pov Sofie

Ik kijk in zijn ogen en het enige dat ik kan zien is pijn. Híj moest dit nu oplossen omdat ik het niet kon. Toen Maud instortte bij het podium hield ik het niet meer. Ik barstte in huilen uit en de pijn die ik had weg gestopt kwam er nu even uit. Ik kon nauwelijks op mijn benen staan ​​dus Levi ging naar voren, haar weg halen bij zijn moeder. Ik weet dat zij beide pijn hebben, gebroken zijn... de een nog meer dan de ander... maar... ze snappen toch wel dat dit voor mij ook vreselijk is? Justin en ik waren dichtbij... dat was niet te zien maar we wisten beide  dat dat zo was. En dan... om Maud en Levi zo te zien... moet ik mij dan groot houden als ik weet dat ik dat eigenlijk niet kan?!