I need to let you go

Deel 1

twee weken later

Pov Levi

Het doet pijn maar is ook raar. Zíj is er helemaal aan ten onder gegaan, waarom ik niet? Het was mijn tweelingbroer... De afgelopen twee weken was alles zwart... en de momenten dat het wat grijzer werd, wat lichter, was dat omdat Sophie er was, voor mij. Die kleine momenten die ik met  haar heb zijn fijn, voelt vertrouwd. Soms, als we bij mij zaten, wachten ik op het geluid uit Justins kamer dat altijd te horen was wanneer ik met Sophie  op mijn kamer was, de harde muziek maakte de muren soms trillerig. Maar de laatste keer was het stil; doodstil. 

Ik kijk naar Maud. Haar haar zit slordig in een knot en het lijkt alsof ze al dagen dezelfde kleren aanheeft. Ze legt haar spullen in de auto en ik zie Sophie haar armen om haar heen slaan. Ze fluistert iets in haar oor en tranen rollen over Maud haar wangen. Sophie was gebroken toen ze het hoorde, toen Maud haar vertelde dat ze weg zouden gaan naar Hongarije. Waarschijnlijk dachten haar ouders dat het een plek zou zijn om het te verwerken, om hém te kunnen goed vergeten. Sophie lag die avond huilend in mijn armen... Ik voel een warme hand die die van mij pakt en ik kijk Sophie aan. "Gaat het?" Ze knikt, niet in staat om te praten zonder dat haar stem zal breken. "Het komt goed, misschien is dit het beste voor haar. Dat weet je." Ze knikt weer en legt haar hoofd op mijn schouder. De zwarte jeep grand cherokee draaide en rijdt de straat uit, de straat waar het is gebeurd, datgene waardoor we nu uit elkaar  zijn gevallen zijn, waardoor Maud weg is gegaan... 

Pov Maud

Ik kijk uit het raam. Het is prachtig, de bergen die ik zie liggen aan de voet van een beek, helder blauw. Ik zou er blij van moeten worden, wetend dat ik in Oostenrijk ben, al is het dat ik er alleen maar doorheen rijdt, maar ik word alleen maar verdrietig. Ik wilde met hem hier zijn, hier rijden. Met hém een ​​reis maken door Europa, over de wereld, maar dat kan niet. Nooit meer.

Wanneer ik mijn ogen open staan ​​staan ​​we stil. Het is donker en ik kan nog net een groot huis onderscheiden van de donkere omgeving erachter. Ik stap uit en ben verbaast over hoe groot het is. Het lijkt midden in de stad te zijn en het oude huis waar ik voorsta is prachtig , de straat is hobbelig en de huizen ernaast zijn net zo groot. Ik voel een hand op mijn schouder en mijn vader kijkt mij aan. "Ben je er klaar voor?" Ik slik maar knik dan. Het maakt mij allemaal niet meer uit. Het is maar een jaar, of langer... Alsof ik Justin dan vergeten ben, als de pijn dan weg is.

Het is licht wanneer ik wakker word in een vreemd bed. Ik ga op mijn rug liggen en kijk naar het plafond, ik probeer te bedenken waar ik ben. Wanneer er op de deur wordt geklopt weet ik het weet. Hongarije. Bij vrienden van mijn ouders.   Eva komt binnen en glimlacht. "We gaan zo ontbijten, je kleren liggen daar." Ze sluit de deur maar vlak voor die in het slot valt zegt ze: "ik verwacht je zo wel beneden. Hier kan je niet in bed blijven liggen zoals thuis." Weer die glimlach. Ze sluiten de deur en ik hoor haar voetstappen de trap af gaan. Wanneer ik mij heb aangekleed en mijn haar heb gedaan, voor het eerst weer na dagen, pak ik mijn oortjes en telefoon en loop moeizaam de trap af. Vlak voordat ik de deur door ga zucht ik diep. Ik moet mij hier gedragen, dan kan ik naar huis. Ik loop de woonkamer in en vraag of ik kan helpen met het ontbijt. Verbaasd kijkt Eva mij aan en wisselt ze een korte blik met haar vrouw. Na het eten ga ik naar buiten. Ik hoop dan van al die blikken af te zijn. De hele tijd tijdens het eten keken ze mij om de beurt zelfs aan en keken dan weer snel naar hun eten. Wat willen ze toch van mij? Het gaat prima met mij! Ik probeer mezelf te geloven maar weet nog niet of dat lukt. Ik schud mijn hoofd om de gedachten te laten verdwijnen en loop richting het marktplein waarvan Britt zei dat daar de markt vandaag zou zijn. De omgeving is prachtig en de blauwe lucht boven de oude straat waar ik doorheen loop is... Justin zou het prachtig hebben gevonden... ik stop met lopen en adem diep in en uit. Niet in paniek raken, niet over je toeren gaan Maud...Ik laat mij tegen de muur naast mij zakken en laat mijn handen door mijn haar gaan. Een jongen naast mij stopt en gaat naast mij zitten. "Minden rendben? Nemérzed jól magad?" Zijn stem klinkt zacht en vriendelijk en wanneer ik kijk zie ik grote, lieve bruine ogen die mij aankijken. "Ik... geen... Engels?"  Hij kijkt mij vaag aan en dan strijkt zijn hand een pluk haar achter mijn oor. Die lichte aanraking doet mij schrikken en ik probeer te staan. "Het spijt me, spreek je Engels?" Nu hij verstaanbaar praat klinkt zijn stem schattig door het accent dat er doorheen klinkt. "Ehmm ja, een beetje." Ik kijk hem onzeker aan en doe nu zelf mijn haar achter mijn oor. "gaat het?" Weer knik ik en ik ga weer lopen. Hij komt naast mij lopen en voelt aan dat ik niet wil praten dus zwijgt. Ik staar naar de grond en begrijp dat de stilte heel fijn voelt in plaats van ongemakkelijk. Ik kan weer vrijuit ademen en kijk hem van opzij gelijktijdig aan. "Ehmm Bedankt trouwens, ik... ik..." ik kom niet uit mijn woorden maar hij lijkt het te begrijpen. Het zwijgen zet zich voort en samen lopen we naar de markt. Even zijn mijn gedachten aan Justin verder weg dan normaal, en de pijn iets verzacht, voor even dan...