မနက်နိုးလာတော့နေရတာသက်တောင့်သက်သာဖြစ်နေသလိုပဲ..ဒါမဲ့နှုတ်ခမ်းကစပ်နေတယ်.သူဘာဒဏ်ရာမှလည်းနှုတ်ခမ်းမှာမရထားပဲနဲ့
" jin..အိမ်ရှေ့စံuသူနဲ့တွေ့နေကျနေရာကိုလာခဲ့ပါတဲ့ "
" ဟင်..jeonက "
" အင်း.နင်သွားလိုက်လေ.. "
" အွန်း.အွန်း..ငါသွားပြီ "
အိပ်ဆောင်ထဲကနေjinအမြန်ထွက်သွားတော့သည်။
" ဟော.သွားဆိုတော့လည်းချက်ခြင်းကိုကြွသွားတာပဲ "
Ji yoonခေါင်းခါမိသည်။
တကယ်မလွယ်တဲ့jinပါလေ.
...
ဝါးရုံပင်တွေအနောက်ဘက်မှာjeonရှိနေတယ်.
အို.သူ့ခြေလှမ်းတွေဘာကြောင့်တွန့်ဆုတ်နေမိတာလဲ
Jeon.ကသူ့ဆီကိုလျှောက်လှမ်းလာပီးတင်းကျပ်စွာပွေ့ဖတ်တယ်.သူ့ပုခုံးပေါ်မှာjeonမေးတင်ထားတယ်
Jeonပျောပြင်ကိုသူပြန်ဖက်တွယ်ထားလိုက်တယ်.
တစ်ဆိတ်..သူ့ပုခုံးတွေစိုစွတ်နေသလားလို့.
" သိပ်လွမ်းနေတာ..တောင်းပန်ပါတယ်..
ကိုယ်မှားခဲ့တယ်လို့မထင်မိပေမဲ့.ကိုယ်တို့တွေပြန်အဆင်ပြေသွားဖို့အတွက်.တောင်းပန်ပါတယ် "
" jeon.. "
" သိပ်ချစ်တယ်.jinရယ် "
Jeonကငိုတယ်ဘာကြောင့်လည်းကွယ်.
Jeonမျက်ရည်တွေကိုသုတ်သူ့အင်ကျ..စနဲ့သုတ်ပေးလိုက်သည်။
Jeonကသူ့ကိုခါးကနေတိုးပွေ့ဖက်ပီးနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေကိုနမ်းရှိုက်လာတယ်.အောက်နှုတ်ခမ်းထူထူကိုစွဲစုပ်သည်..jeonအနမ်းတွေကလှိုက်ဖို.ဖို့ကောင်းလိုက်တာ.
" ဟင့်..jeon.."
" အင်းမ်... "
" ကျနော်jeonကိုပြောစရာရှိတယ်....
တကယ်တော့jinက.jeonတောင်မသိတဲ့တစ်ခြားတစ်နေရာကနေရောက်လာတာ."
" jinပြောနေတာကိုယ်နားမလည်ဘူး "
" jinလည်းသေချာမသိတော့ဘူး..ဘလိုပဲဖြစ်ဖြစ်သိတာတစ်ခုကတစ်ချိန်မှာjeonကိုထားပြီးထွက်သွားရလိမ့်မယ် "
