ay'büke | gerçek ailem

3. Bölüm : "Çilek"

Selaamm! 🌖

Oy ve yorum atmayı, takip etmeyi unutmayın. Bu beni motive ediyor, daha çok yazmak istiyorum.

Keyifli okumalar.

••••••

İstemsizce yanaklarımdan süzülen gözyaşlarımı silmedim. Silemedim, çünkü avuçlarımı yasladığın yerden çekersem düşecek gibiydim. Bütün gücüm çekilmişti.

Başım öne eğik yere bakıyordum, dizlerimin üstünde. Karamel rengi uzun saçlarım esen sert rüzgarla uçuşuyor, kalbimden geçen atamadığın çığlığımı dışarıya vuruyordu. Kalbim ağrıyordu. Gözlerimi sıkıca yumdum.

Bu yaşananlar gerçek olamaz, birazdan gözümü açacağım ve doktorlar kaza yaptığımı komadan yeni çıktığımı söyleyecekler. Yaşadığım her şey rüya olarak kalacak. Ben ise hayatıma ailesiz devam edecektim. Saçlarımla neredeyse aynı renk olan gözlerimi araladım. Beton zemini görmemle yerden destek alan avuçlarımı kaldırdım ve sertçe yere vurdum.

"Allah kahretsin!" yere vurmaya devam ederken göz yaşlarım hızlanmıştı. "Kahretsin!"sızlayan avuçlarımı tekrar yere koydum ve hıçkırıklarımı serbest bıraktım. Kafam yere eğik ağlarken omuzlarım sarsılıyordu.

Ben ailesizlikle başa çıktım. Alıştım, anne baba sevgisi görmeden yaşamaya alışmak zorunda bırakıldım. Üzüntümü içime gömdüm, kırgınlığımı, çocukluğumu, sevgiye muhtaçlığımı. Gömdüğüm bütün duygularım büyüyüp öfkeye dönüştü, hırsa dönüştü.

Şimdi ise bir ailem vardı. Öfkemi söküp atacak, üzüntümü ortaya çıkaracak bir aile. Çocukluğumu ortaya çıkaracak, beni sevecek üstüme titreyecek bir ailem olacaktı. Eskiye dönmek istemiyordum. Aybüke olmak istemiyordum ben.

Beni sevsin diye başımızdaki adama, Ferit'e yalvaran gözlerle bakardım. Çünkü küçücük bir çocuktum, sevgiye aç bir çocuk! O beni hiç sevmedi. Hep güçlü olmam gerektiğini, içimde öfkeden başka hiçbir duyguya yer olmaması gerektiğini söylerdi. Beni seçmişti, en güçlü adamı yapacaktı.

"Ağlamayacaksın!" diye bağırdı. Islak saçlarımdan akan sular yere damlıyordu. Önümdeki kardeşlerim korkuyla bana bakarken kulağıma yaklaştı "Ağlamaycaksın Aybüke'm, sen benim küçük güçlü kızımsın." kızarmış gözlerime baktı ve keyifle sırıttı. Nefesimi alamadan tekrar soğuk suyu hissettiğimde buzlar yüzüme değiyordu. O kadar uzun süredir bunu tekrarlıyordu ki buzlar artık soğuk yüzümü acıtıyordu.

Kollarımı çırpmaya başladım, boğazıma su kaçıyordu. Saçımdaki ellerini gevşettiğinde hızlıca kafamı su dolu varilden kaldırdım. Ciğerlerim sökülürcesine öksürmeye başladığımda yanıma Pire geldi. "Abla iyi misin?" dedi endişeli sesiyle. "Ablan iyi Pire. O hep iyi olmak zorunda, bizi korumak için." dedi Ferit. Diğer adamlar Pire'yi alıp uzaklaştırdı. Beni izleyen çocukların yanına götürdü.

"Ne-" tekrar öksürdüğümde titreyen vücudumu Ferit'e çevirdim "Neden ben? Neden bana bunu yapıyorsun?" diye sordum. Bunu başka bir kardeşime yapmasına asla izin vermez, kendimi feda ederdim ama o kimseyi değil özellikle beni seçmişti.

"Dedim ya, sen benim küçük güçlü kızımsın." ellerini soğuk saçlarıma götürdü ve avucunda topladı. "Her zaman güçlü olacaksın, sana ilk öğrettiğim kuralı hayatın boyunca unutmayacaksın. Neydi o kural küçüğüm?" titreyen kirpiklerimi onun siyah gibi duran gözlerine çevirdim.

"Tek duygum öfkem olacak." dedim titreyen sesimle. "Aferin benim güçlü kızıma." dedi onay veren sesiyle. Beni duygusuz bir insana dönüştürmeyi hedefliyordu, başarıyordu da. Avucunda topladığı uzun saçlarımla ittirip birkaç saattir olduğu gibi tekrardan yüzümü soğuk suyla buluşturdu.