123!go

5

selam ♡♡ düşüncelerinizi belli edip yorum yaparsanız çok mutlu olurum ♡  motivasyonla ilgili sorunlar yaşıyorum ve sizin yorumlarınız beni çok güldürüyor bayılıyorum okumaya KDNSNXMSNDK

BÖLÜM 5
"#BENIJEONJUNGKOOK'LASINAMAYIN!"

Sabırla ilgili şeyler pek bana göre değildi. Mesela oje sürmek. Oje sürmeyi çok seviyor olmam ile oje sürme kabileyitimin kötülüğü yarışırdı. Kesinlikle bozulmayan bir parmağım bile olmazdı. Elimi savura savura gezmek benim için problem değildi çünkü ojelerimi kurumuş olduğunu düşünmem, sabrıma özel dizayn edilmiş 'zaman kavramı'm için bir dakima yeterli bir süreydi.

Mesela şimdi, Jeon Lanet Jungkook'un bir nevi Kahramanlık yap maddesi için zorba iteklemiş olduğu gerçeği dizayn edilmiş sabrımın zaman kavramını kolayca taşırmıştı.

Üstelik bir dakika bile sürmemişti.

O gecenin bir yarısı yatağımın üstünde oturup etrafı inceliyorken ben sinirden kıpkırmızı olmuş bir suratla tek ayağımı yere vurup duruyordum. Aptal herif kavga edip ah lisa, şu işe bak. kaşım yarıldığı için pansuman gerekiyor. lütfen bu ameliliği sen yap, hep sen yaparsın zaten. ailem beni öldürürse bu aptal suratımı bir daha kim dağıtabilir ki? demeye gelmişti sanki!

"Bir saniye önce şurada en güzel rüyalarımı görüyordum."

Sesim kızgın ama bir o kadar da sakin çıkmıştı. Elim oturduğu yatağı gösterdi. Omzunu silkti, herhangi bir tepki veremiyordu çünkü tahmini olarak suratı acıyordu.

"Ben de güzel rüyalar görmek isterdim, ama yarım saat kadar önce suratıma iki tekme yedim."

Sinirle yüzümü buruşturdum. Bir kaç küfür mırıldanıp sinirle saçlarımı yolmamak için olduğum yerde kıvrıldım. Neredeyse sessiz çığlık atacaktım. Sinirimde gerçekten haklıydım çünkü o ağzıyla dirseği yer değiştirmiş bir halde gelip camıma tırmanırsa ona defol diyemezdim ama annem ve babam bir anda Jungkook'u bu halde odamda yakalarsa da annem ile babama defol diyemezdim.

"Bak bu çok klişe. Lanet yaralarını kendin tedavi edemiyor musun?" Sesli konuşmuştum.

"Nesi klişe?"

Ah tabi, aşık olan taraf ben olunca yanlış anlayan kişi de yalnızca ben oluyordum. Biricik salak platonik tarafım, kimse senin salak fikirlerini merak etmiyor. Hem bunda yanlış anlayabileceğim ne vardı ki. Adam 8 yaşından beri parmağındaki sıyrık için bile bana geliyordu. Ailesi sırf lafları birbirine dizecek diye bana sığınmayı iyi biliyordu.

"Senden nefret mi ediyorum yoksa yeni bir duygu mu icat ettim bilemiyorum bazen."

"Teşekkür ederim."

Öyle salak duruyordu ki, kahkaha atmak istiyordum ama bu isteğimde sinir daha ağır basıyordu ve gözüm seğiriyordu.

"Burada bekle."

Ona doğru salladım parmağımı. Kendimden çok emindim, ve bakışlarımdan oradan ayrılırsa sağlam taraflarını mutfak rendesinden geçireceğine dair emin oldu. Evde bir ruh gibi dolaşmanın sırrını çözen biri olarak sessizce banyoya girip gerekli olabilecek her şeyi elime geçirdim. İltihap kapmasın diye tendürdiyot pamuk ve ayıcıklı salak yara bantları kucağıma doldurdum. Zaten daha fazlası için bilgim yoktu ve artistlik taslamaya da niyetim yoktu.

Bu anı niye yaşıyordum onu da bilmiyordum. Planımın içinde kafasına suratındaki yaralara tendürdiyotu sürüp yarabantlarını kafasına fırlatmaktı ama o, o kadar salak ve acınası duruyordu ki yardım etmem gerektiğini hissediyordum.