A Crochet scarf for you [COMPLETED]

CHAPTER 6

CHAPTER 6

"DITO na tayo," ani ni Jilo na nakangiti sabay patay ng makina ng sasakyan.

Bumaba na siya at ganoon na rin ang binata na naglalakad na ngayon palapit sa kanya. Nakangiting pinalibot niya ang tingin sa buong lugar. She love this place.

"Halika na, pasok na tayo sa loob ng simbahan." Pagkatapos niyang sabihin iyon ay nilahad nito ang kamay para sa kanya. "May I?"

Her dark brown eyes met his black charcoal eyes. May kakaibang kislap sa mga mata nito na nagpatibok ng malakas sa kanyang puso.

Nahihiya at nanginginig na tinanggap niya ang kamay ng binata. Parang nakuryente siya dahil sa pagkahawak ng kamay nilang dalwa pero, kailangan niyang balewalain ang nararamdamang ito. Natatakot siyang baka iba rin ang nararamdaman nito o balewala lang siya para rito.

Nakita niya kung paano ito ngumiti nang matanggap niya ang kamay nito. His smile are still attractive to her eyes. She felt her heart are ready to jump when jilo hold her hands tight that she can't runaway from him.

Lumakad sila papunta sa harap ng pintuan ng simbahan, they heard the priest's mass from the outside and it will soon to be finish.

"Hindi tayo nakaabot. It's too late," ani ni Jilo na laylay ang balikat.

She felt Jilo's hand are gradually loosen for holding her hand. "Okay lang. Pwede namang maghintay tayo sa susunod na mass."

Ilang metro nalang ang layo nila sa harap ng pintuan ng tumonog ang kampana ng simbahan na naghuhudyat na tapos na ang misa.

"Wala nang susunod na mass, this is the last mass." Ani ni Jilo.

They suddenly stop walking when they saw people going out of church.

"Magdasal na lang tayo sa loob."

Jilo tightly holding her hand again and they walk again to enter the church.

Sinalubong nila ang mga taong lumalabas ng simbahan, sa kada taong makabangga nila ay hinihingan nila ito ng paumanhin.

Sabay silang dalawang lumuhod sa luhuran na magkatabi at nagdasal.

Nasa kalagitnaan na ng pagdadasal si Croshan ng mapansin niyang umalis si Jilo pero pinagsawalang bahala niya lang iyon at pinatuloy ang kanyang pagdadasal.

UMALIS si Jilo sa kung saan naroon si Croshan, pumunta siya confessional box para magconfess ng kasalanan niya. Kaugalian na niya ito noong bata pa siya, every sin he made he will go to church to confess his sins to god.

Nagkaroon na siya ng phobia noong bata pa siya dahil sa hindi pag-amin ng kanyang kasalanan. Ikaw ba naman ang maglinis ng buong malaking bahay nang isang buwan at wala pa ni isang tumutulong sa iyo? Well, that's the punishment from not telling the truth, for every sin he made and that's from his mother.

Pumasok na siya sa confessional box at lumuhod. Sinabi na niya ang unang dapat sabihin bago sabihin ang mga kasalanan niya.

Narinig niya ang sinabi ng pari at nagsimula na siyang sabihin ang dapat na sabihin niya. "Father, mayroon po akong babaeng hinalikan na hindi ko naman kaano-ano, but my heart beats fast when I with her. I betrayed my own self, and the worst is - I lied with the girl where I can't explain my heart beat." He confessed.

Nagsinungaling siya sa nanyari kagabi, hindi sinabi ang katotohanang nangyari sa kanila ni Croshan kagabi. Narinig niya ang mga sinabi at payo ng pari. He left the confessional box and went to a nearby place to kneel. Tinanggap niya ang parusa na binigay sa kanya ng pari.

He must tell the truth and everything what happened last night, it's the another way to pay for his sins.

When he is done with his punishment he stood up from kneeling and go to the part of the church where he left croshan.