Çocukluk Aşkım|𝑀𝑎𝑟𝑖𝑡𝑠𝑢

26. Bölüm

MERHABA CANLARMMM *O*
Uzun bir aradan sonra yb yazmak çokk
garibime geliyor ama bunada şükür.
Valla duyurularımda da paylaştığım gibi
bu seneki okul yılım biraz yoğundu ne de olsa lisenin ilk senesi :")
Vee şimdi yaz tatiline de girdiğimiz için kendimi toparladım ve yb yazmaya koyuldumm.Evet evet çok uzatmadan şimdi hemen geçen bölümü özetleyen bir parçayı size sunup yeni bölümümüze geçelimm:

{Maldiv tatilinden geri dönen Mariposalar kendilerini evlerine atmışlardı.Mariposa geldiği gibi yine rahat duramayıp tabiki Tsubasayla Brezilya'ya gitme konusunu annesine anlatmıştı.Bu konuda hassas olan anneside ona karşı çıkmış ve küçük çaplı bir tartışma yaşamışlardı...}

İyi Okumalarr!✨

****

Annemle olan munakaşamız üzerine o gece yatağımda sabaha kadar düşünmüştüm.

Annem haklı olabilir miydi?

Ben kocasına bağlı bir kadın olmak ister miydim?

Ben...ben ne yapmak istiyordum?

  Beni çıldırtan düşünceler üzerine yüzümü yastığa döndürüp bastırdım.
Sonunda nefes alamayıp tabiki kafamı kaldırdım.Sanırım kararımı vermiştim..

Ben kendi ayakları üzerinde durabilen bir kadın olucaktım.Baştaki hedefim tabikide meslek sahibi olmaktı.İşte bu yüzden liseyi bitirip büyük ihtimalle abimin yanında çalışıcaktım.Ne de olsa orası babamdan bize kalma bir aile şirketiydi.Ama Skyla benim yaşım henüz 18 olmadığından yönetme hakkına sahip olmuyorduk.

Nitekim artık mesleği elinde bir kadın olduğumda artık istediğimi yapabilecektim.Evet kararımı vermiştim..
Tsubasayla yaklaşık 4-5 yıl ayrı kalıcaktık ama eminimki o da benim düşünceme saygı duyucaktı.

"Sen hep burada olacaksın."

"Ben ise burada."

Aklıma Tsubasa'nın bana takside söyledikleri gelmişti.İstemsizce sırıttığımı farkettim ve hemen kendimi toparladım.Hemen göz ucuyla saate baktım.Evet saat 2ydi.Hemen uyumalıydım yoksa yarın okula geç kalıcaktım.Uyumaya çalışırken sabahta nasıl annemin gönlünü alıcağımı düşünüyordum...

Sabahleyin....
Alarmın çalması üzerine kendimi attım.
Alarmı kapatıp ufluya puflaya tuvalete gidip ihtiyaçlarımı gördüm.Odama geri dönüp okul kıyafetlerimi giydim.Bu sabah biraz erken kalkmıştım çünkü annemin gönlünü almak için ona kahvaltı hazırlayacaktım.Odamdan sessizce çıkıp mutfağa yöneldim.Henüz annem kalkmamıştı.Yarım saat içerisinde masayı donatmış pankek yapmakla uğraşıyordum.Sonunda pankekleride masaya koyunca evi yakmadan bir iş başardığım için mutluydum.Şimdi işin en zor kısmına gelmiştim.

Annemi uyandırıp onu kahvaltıya çağırmak.....

Bu işten kafama terlik yemeden kurtulmak...

Kafama dolan negatif düşüncelerden arınarak annemin odasına gittim.Ama annem uyumuyordu.Odasının balkonunda oturmuş dışarıyı seyderiyordu.Babam öldükten sonra cidden çok yalnız hissediyor olmalıydı...
tek dayanağı çocukları olarak bizdik.
Ama ben dün ona neler demiştim... sanırım annem haklıydı.Tüm cesaretimi toplayıp odaya girdim ve hızlı adımlarla yürüyüp anneme arkadan sarıldım.